Διαβάζοντας Εσένα

Κεφάλαιο Επτά

17 Μαΐου 2016

Ένα ακόμα τέλειο πιτζάμα πάρτι έχει, βασικά, τελειώσει. Το ότι έγραψα δύο λέξεις στην ίδια πρόταση που ξεκινάνε από «τέλει-» είναι ενοχλητικό. Και τώρα μόλις το ξαναείπα. Αγκχ.

Όπως έλεγα λοιπόν, πριν η φάση με το «τέλει-» με διακόψει, οργανώσαμε άλλο ένα τέλειο (έλεος) πιτζάμα πάρτι στο σπίτι μου. Η σχολική χρονιά έχει σχεδόν τελειώσει (πρέπει στ' αλήθεια να σταματήσω να το κάνω αυτό) και απλά σκέφτηκα ότι δεν θα έβλαπτε να ξεχνούσαμε όλοι το σχολείο για μερικές στιγμές και να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί. Κατέληξα λοιπόν, στο ότι το πιτζάμα πάρτι είναι η λύση σε όλα μας τα προβλήματα σαν να λέμε.

Οι περισσότεροι εμφανίστηκαν γύρω στις εννιά το βράδυ. Τα κορίτσια πήγαν κατευθείαν στην κουζίνα διότι α) ήταν η σειρά τους να φτιάξουν ποπ κορν και β) την προηγούμενη φορά, που ήταν η σειρά των αγοριών, λίγο πολύ καταστρέψαμε την κουζίνα και στο τέλος δεν φάγαμε καν ποπ κορν. Όσοι μείναμε μακριά από τον τόπο του εγκλήματος ήμασταν υπεύθυνοι για την επιλογή ταινίας. Καταλήξαμε σε μία κωμωδία του '80 με τίτλο «Τρελές Σφαίρες», η οποία ήταν ιδιαίτερα καλή, μπορώ να πω. Από πάντα ήμουν φαν του Λέσλι Νίλσεν και στη συγκεκριμένη ταινία έδινε ρέστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Γιατί συνεχίζω να μιλάω για τον κύριο Νίλσεν αλήθεια; Έχω αρχίσει να βγαίνω εκτός θέματος πάλι.

Αφού η ταινία τελείωσε και όλο το ποπ κορν είχε εξαφανιστεί -και μαζί με αυτό γύρω στα πέντε λίτρα νερό. Δεν είναι ότι είχαν πολύ αλάτι, ΛΥΣΣΑ ΗΤΑΝ- κάναμε μία γρήγορη συνδιάσκεψη για το αν θα βλέπαμε και δεύτερη αλλά καταλήξαμε να ξαπλώνουμε στους καναπέδες σαν κακόμοιρα λιωμένα παγωτά μίλια μακριά από την κοντινότερη κατάψυξη, απλώς περνώντας χρόνο όλοι μαζί. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο κομμάτι όλης της νύχτας, παρόλο που δεν κάναμε κάτι εξωπραγματικό. Κάναμε αστεία, γελάσαμε (ή και όχι, μερικά ήταν ιδιαίτερα κρύα), θυμηθήκαμε ιστορίες από το Δημοτικό -οι περισσότεροι γνωριζόμαστε από τότε- και φυσικά δεν παραλείψαμε το κομμάτι του θάβω-τους-καθηγητές-μου-αναίσχυντα-και-ασύστολα. Ήταν η Φλώρα που κατάφερε εκείνη την τραγική και ταυτόχρονα ξεκαρδιστική μίμηση του καθηγητή της γυμναστικής, που, εντελώς συμπτωματικά, κανείς δε χωνεύει. Από μία άποψη το άξιζε, νομίζω, για όλες εκείνες τις φορές που μας πέθανε στην προπόνηση.

Γύρω στις 03:30 όλοι είχαν ήδη αποκοιμηθεί εκτός από εμένα και τη Φλώρα. Γενικά το συνηθίζουμε αυτό. Όταν είμαστε μαζί στα πιτζάμα πάρτι, δε μας αρέσει και πολύ να κοιμόμαστε. Περνάω τόσο καλά μαζί της που οικειοθελώς θα θυσίαζα τον ύπνο μου για εκείνη. Είναι τόσο έξυπνη. Είναι ιδιοφυΐα, για να είμαστε ειλικρινείς. Επεξεργάζεται τα πάντα σε δευτερόλεπτα και πάντα έχει έτοιμη μία σαρκαστική απάντηση στην άκρη της γλώσσας της. Το να μιλάς μαζί της είναι περισσότερο σαν πρόκληση μερικές φορές. Αντίθετα όμως, μία συζήτηση μαζί της σε αφήνει περισσότερο με μία ευχάριστη αίσθηση: δεν σταματάει ποτέ να σου χαμογελάει και να λέει όλα εκείνα τα αστεία και αξιαγάπητα και ειρωνικά πράγματα, χωρίς όμως να γίνεται κακιά. Μερικές φορές πιστεύω ότι έχει ταλέντο σ' αυτό. Η επικοινωνία τής είναι τόσο φυσική όσο και το να πίνει νερό.