Διαβάζοντας Εσένα

Author's Note

Και αυτό ήταν λοιπόν ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας της Φλώρα και του Κέιντεν. Το τι έγινε πριν αυτοί οι δύο συναντηθούν στο νοσοκομείο το ξέρουμε, ή τουλάχιστον μπορούμε να το φανταστούμε. Τι γίνεται όμως με το τι ακολούθησε;

Η αλήθεια είναι πως σκοπίμως δεν έγραψα τη συνέχεια. Για την ακρίβεια, δεν μπήκα καν στον κόπο να την φανταστώ.

Γράφοντας τα τελευταία κεφάλαια, αποφάσισα πως δεν έχει πραγματικά σημασία αν στο τέλος κατέληξαν μαζί ή όχι. Σημασία έχει, τουλάχιστον για εμένα, ότι τα μονοπάτια δύο ανθρώπων κάπου κάποτε συναντήθηκαν, μπλέχτηκαν, ξεμπλέχτηκαν, χωρίστηκαν, ενώθηκαν, απομακρύνθηκαν, βρέθηκαν και πάλι μαζί και συνέχισαν να χάνονται και να συναντιούνται. Είναι δηλαδή μία πορεία της οποίας κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το επόμενο βήμα. Η Φλώρα και ο Κέιντεν ίσως σταμάτησαν να κάνουν παρέα, ίσως χάθηκαν αφού τελείωσαν το λύκειο. Ίσως συναντήθηκαν είκοσι χρόνια αργότερα, ο καθένας με τη δική του οικογένεια πλέον και ανέκτησαν την επαφή που είχαν χάσει. Σε μία άλλη εκδοχή, μπορεί οι λέξεις της Φλώρα στο ημερολόγιο να άλλαξαν την τροπή της ιστορίας. Μπορεί την επόμενη μέρα ο Κέιντεν να την βρήκε και από τότε να ζουν αχώριστοι και ευτυχισμένοι. Ή τέλος πάντων, όσον αφορά το τέλος της ιστορίας, το αφήνω στη δική σας ευγενική ευχέρεια. Πιθανές καταλήξεις υπάρχουν μπόλικες :Ρ

Στη ζωή μας θα συναντήσουμε περίπου 80.000 ανθρώπους. Από αυτούς, μόνο οι 150 ασκούν επίδραση στη ζωή μας. Από τους 150 άλλοι θα έρθουν στιγμιαία και θα φύγουν, άλλοι θα μείνουν από την αρχή μέχρι το τέλος, άλλοι θα μείνουν μέχρι να φύγουν. Εκατόν πενήντα άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να νιώθουμε περήφανοι, ασφαλείς, ευτυχισμένοι, αλλά και άνθρωποι που μας στεναχωρούν, μας εξοργίζουν, μας βγάζουν εκτός εαυτού. Στο τέλος όμως, αυτό που μας μένει να θυμόμαστε είναι εκείνες τις στιγμές που οι άνθρωποι αυτοί ήταν γύρω μας.

Για αυτές τις στιγμές μπορεί να μετανιώνουμε, μπορεί και όχι. Έχουν όμως όλες καταγραφεί μέσα μας και μας έχουν βοηθήσει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Για να καταλήξω λοιπόν και εκεί που ήθελα, μετά από τόση ακατάσχετη αμπελοφιλοσοφία, είναι ότι, όταν μία ζωή ασκεί επίδραση σε μία άλλη, θα υπάρχει πάντα ένα αποτέλεσμα στο τέλος. Είναι όμως στο δικό μας χέρι το πώς θα διαχειριστούμε αυτό το αποτέλεσμα, και φυσικά δεν υπάρχει σωστή και λάθος διαχείριση. Και, ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από όλα τα άλλα, ο καθένας μας είναι ένα τεράστιο δοχείο με εμπειρίες.

Και τόσο οι ευχάριστες όσο και οι δυσάρεστες εμπειρίες φτιάχνουν τελικά αυτό που είμαστε.

Ορεβουάρ λοιπόν, μέχρι την επόμενη φορά.

xxx,

Αναστασία :)