Διαβάζοντας Εσένα

Κεφάλαιο Έξι

Ύστερα από ακόμα μία διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου αποφασίζω ότι αν είναι όντως να «καταπατήσω τον προσωπικό του χώρο», όπως πολύ πετυχημένα δήλωσε και ο ίδιος ο Κέιντεν, θα πρέπει να το κάνω με τον σωστό τρόπο, αν υπάρχει σωστός τρόπος να κάνεις κάτι τέτοιο γενικά. Για εμένα τουλάχιστον, όμως, υπάρχει ο επωφελέστερος τρόπος.

Περνάω στα γρήγορα μερικές σελίδες ψάχνοντας σχεδόν μανιωδώς. Ένα πράγμα υπάρχει για το οποίο θέλω να μάθω: εμένα φυσικά. Εμένα, εκείνον και το μικρό μας γεγονός.

Για αρκετές ημέρες -και σελίδες- μιλάει και γκρινιάζει, ας πούμε ακατάπαυστα, για τη σχολική του ζωή, για τον αδελφό του που του σπάει τα νεύρα, για το πόσο δύσκολο είναι εκείνο το κομμάτι που πρέπει να μάθει στο τσέλο και για το πόσο του τη δίνει ο χειμώνας.

Για κάποιο λόγο, μου φαίνεται ιδιαίτερα χαριτωμένο.

Από την άλλη βέβαια, σχεδόν κάθε τι που κάνει μου φαίνεται χαριτωμένο οπότε αυτό από μόνο του δεν κάνει τη διαφορά.

Και τότε είναι που επιτέλους το βρίσκω. Σε μία άκυρη μέρα αποφασίζει να μιλήσει για τους φίλους του. Πρώτα μιλάει για όλους μας, σαν παρέα και ύστερα αφιερώνει λίγες γραμμές στον καθένα μας. Το όνομά μου εμφανίζεται δεύτερο, αμέσως μετά τον κολλητό του. Έχει μέχρι και μία εκτυπωμένη φωτογραφία μας από τον τελευταίο χορό του σχολείου. Είμαστε και οι δύο τόσο φανταστικοί, εγώ με το φόρεμά μου σε μία βαθιά απόχρωση του πράσινου και εκείνος με το σκούρο μπλε σακάκι του. Σχεδόν μοιάζουμε με ζευγάρι. Σχεδόν.

Φλώρα: η απίθανη

Τη γνώρισα στο δημοτικό, όταν ήμασταν και οι δύο εφτά. Βλακώδες από μέρους μου που ανέφερα την ηλικία, γιατί είμαστε και οι δύο δεκαέξι τώρα, και προφανώς ήμασταν και οι δύο εφτά τότε. Τέλος πάντων, είμαστε φίλοι έκτοτε. Κατά κάποιο τρόπο την συμπάθησα από την πρώτη στιγμή, παρόλο που υπήρχε εκείνος ο μόνιμος ανταγωνισμός μεταξύ αγοριών και κοριτσιών για το ποιος είναι ο καλύτερος. Είναι αστείο να σκέφτεσαι το πόσο σεξιστικό παίζει να ήταν αυτό.

Μερικές φορές μου είναι δύσκολο να το παραδεχτώ, αλλά είναι ο άνθρωπός μου. Μοιάζουμε τόσο πολύ: ακούμε την ίδια μουσική, είμαστε βιβλιοφάγοι σε σημείο μη αναστρέψιμο, ενθουσιαζόμαστε με σπασικλ-ίστικα πράγματα. Μισούμε τα αθλήματα και τον ιδρώτα. Προτιμάμε τη ζέστη από το κρύο. Μπορεί να με κάνει να γελάσω στις χειρότερες στιγμές, και νιώθω τυχερός που μπορώ να κάνω το ίδιο. Πολλές φορές ξέρω ακριβώς τι σκέφτεται γιατί σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ δεν βιαζόμαστε, συμφωνούμε για το ποια ρούχα μπορείς να φορέσεις χωρίς να δείχνεις ότι ντύθηκες σκουπιδοσακούλα ή έχεις φιλοδοξίες να γίνεις αθερίνα. Έχουμε το ίδιο χιούμορ. Τρελαινόμαστε για καρτούν και Ντίσνεϊ. Απολαμβάνουμε τη ζωή με τον δικό μας, μοναδικό τρόπο.

Δεν πιστεύω στις αδελφές ψυχές αλλά αν πίστευα, η Φλώρα θα ήταν σίγουρα η δική μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατό να μοιάζουμε τόσο πολύ. Καταντάει τρομακτικό.

Το μόνο που μπορώ να πω τελικά είναι πώς χαίρομαι που μία μέρα προσγειώθηκε στη ζωή μου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτή, γιατί είμαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος πλέον και το χρωστάω σε εκείνη.

Ελπίζω να μην τη χάσω ποτέ. Όσο και αν δεν της το λέω, σημαίνει πολλά για εμένα.

Ξεκάθαρα, θέλω να βάλω τα κλάματα. Πάντα το ήξερα ότι ένιωθε κοντά μου, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Το να τον βλέπω -ή να το διαβάζω- να το λέει αυτό είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση. Βάζω στοίχημα ότι θα ήθελε πολύ θάρρος για να πεις κάτι τέτοιο δυνατά. Και, βασικά, μπορώ να πω ότι ισχύει γιατί μία φορά το δοκίμασα και εγώ σε κάποιον που τον έλεγαν Κέιντεν. Και πήγε εντελώς λάθος.

Πόσο ειρωνική είναι η ζωή όμως. Είπε ότι δεν ήθελε να με χάσει. Είπε ότι σήμαινα πολλά για αυτόν. Μετά, με έχασε, κάνοντας με να πιστέψω ότι δεν σήμαινα τίποτα.

Είμαστε πολύ παράξενοι μερικές φορές.

Είμαστε δύο μικροί περίεργοι άνθρωποι.