DARK TIMES poe dameron, star wars !au

FIVE / heart pain

Do stołówki nie miałam się chyba już nigdy przekonać. Byłam jakąś cholerną atrakcją, czując dziesiątki par oczu skierowanych na mnie, gdy samotnie o siódmej piętnaście weszłam do tego przestronnego pomieszczenia, na dodatek kulejąc ze stabilizatorem, który już w ogóle kwalifikował mnie jako dziwadło.

— Chodzą plotki, że jesteś Jedi — powiedział Finn, zjawiając się u mojego boku jakby znikąd. Bawiło go to. — Chodź, zabrałem dla ciebie trochę jedzenia. O tej porze już nic nie zostało na stołach.

Gdy podeszliśmy do stołu, który przecież zajmowali dowódcy, spojrzałam krzywo na tacę z jedzeniem i westchnęłam.

— Nie powinnam usiąść gdzieś indziej? — spytałam, przekonana, że nie powinnam zajmować miejsca, które mi proponowali. — No wiecie, bądź co bądź to stół dla dowódców.

— Po pierwsze dzień dobry — odezwał się Kais, odsuwając dla mnie krzesło przy swoim boku. — Po drugie to usiądź, nie powinnaś nadwyrężać nogi. A po trzecie to dlaczego przejmujesz się zdaniem innych?

— No w jednym się mogę chociaż z tobą zgodzić — powiedział Poe, krzywo się do mnie uśmiechając. Nie liczył na poparcie pozostałych, ale oczywiście musiał się odezwać.

— O co ci chodzi, co, Poe? — Zaczepiła go Rey. — Zostaw dziewczynę w spokoju.

— Po prostu sądzę, że w jej historii jest tyle luk, że nie powinniśmy jej we wszystko wtajemniczać.

— Jeszcze w nic mnie nie wtajemniczyliście — odpowiedziałam gorzko, zajmując wyznaczone mi miejsce.

— Nie możesz zrozumieć, że ona po prostu chce nam pomóc? — spytała Rey, broniąc mnie. Siedziała z Poe ramię w ramię, więc nie musiała mówić głośno. — Mamy deficyt ludzi. Każda para rąk jest na wagę złota.

— Jakie luki w historii? — Kais wydawał się spokojny, gdy zadawał to pytanie. Chciałam myśleć, że jego intencją było jedynie rozwianie prawdy, ale widać było, że się zainteresował.

A ja się spięłam. Bałam się, że powiedziałam coś, co odbiegało od mojej zmyślonej historii, że może zrobiłam coś, co zdradziłoby, że kłamię.

— Przyjrzałem się w nocy szczątkom jej statku. To jakaś cholerna prehistoria. Skąd wytrzasnęłaś taki statek, co? On jest naprawdę stary. A mówiąc naprawdę stary mam namyśli setki, wręcz tysiące lat wstecz.

Tego się właśnie obawiałam. Nie miałam w planie odszukiwać Rebelii od razu, ale w zasadzie to oni mnie znaleźli, więc zmarnowałam swoją szansę na znalezienie innego statku, którym mogłabym podróżować. Musiałam coś wymyślić na poczekaniu.

— Był w mojej rodzinie od bardzo dawna. W zasadzie przekazywany z pokolenia na pokolenie i pielęgnowany. A ja lubię starocie. — Wzruszyłam ramionami.

— No, widzisz? Nie wystarczyło po prostu spytać? Musiałeś od razu szpiegować? — Finn był oburzony. Podobało mi się to, że mnie bronili. Czułam ulgę.

— Zapomniałam spytać — przerwałam chcącej zabrać głos Rey. — Znalazłeś coś ciekawego wczoraj w moich rzeczach? Bo tak szybko wyszedłeś.

Kais spojrzał na mnie z uniesioną brwią.

— Zaraz, co? Grzebałeś wczoraj w jej rzeczach?

Poe wyglądał, jakby miał udusić mnie na miejscu gołymi rękoma. Pewnie nie spodziewał się, że o tym wspomnę. W pewnym sensie źle poczułam się z tym, że to powiedziałam, w gruncie rzeczy jedynie tworzyłam sobie w Poe wroga, nie przyjaciela.

— Tak. Chciałem znaleźć cokolwiek, by udowodnić wam, że mam rację!

— Rozumiesz, że muszę zaraportować to Lei? Biorąc pod uwagę twoje ostatnie zachowanie, nieźle się wkurzy — powiedział Kais, wskazując na Poe widelcem, którym jadł śniadanie. Nie wyglądał na zadowolonego, ale wszyscy rozumieli, że jedynie wywiązywał się ze swoich obowiązków.