Otur Anlatayım

Başlamadan Önce

~~~Not, başlarda gerek anlatımım gerek konum sizleri sıkabilir ama emin olun 4. bölümden sonra hızlanmaya başlıyor, lütfen sabırla okuyunuz~~~

Düşünüyorum da... Cidden ne düşünüyorum ben ? Önümden bir deri bir kemik geçen köpekle yaşlı adamı mı ? Şu sokakları sarı ve beyaza boyamış sigara izmaritlerini mi ? Belki de karşıdan karşıya geçerken ölecek olan şu sarışın kadını mı ? Saçlarını sarıya neden boyadığını mı ?

Hiçbirisini. Sadece eve nasıl varabileceğimi düşünüyorum. Çünkü bu yaşta insan çok unutkan olabiliyor. Hele ben daha bir unutkanım. Yine unuttum adresimi.

Yağmur da başladı başlayacak. Hava karardı. Belki gök de gürlüyordur. Uzun zaman geçti son duymamın üstünden. Yaklaşık 45 sene. O zamanlar 20 küsür yaşımdaydım. Ha bu kısıma başlamadan önce söyleyeyim size çok sıkıcı bir geçmişim var. İsterseniz atlayabilirsiniz. Ben bile atlamak isterdim ama yazasım geldi işte. Neyse devam ediyorum.

Bizi bir kamyonete doldurup, bilmediğimiz bir yere götürmeye başladılar. Elimizde tüfeklerimiz vardı. Bizi rahatlatsın diye bir de müzik açmışlardı. 60'lı yılların klasik rock şarkılarındandı. Duyacağım son şarkının bu olacağını bilseydim sözlerini ezberlerdim.

Aradan 15 dakika geçmişti. Sallana sallana gidiyorduk. Kamyonetin arkasından tarlalarda çalışan insanları izleyip, onlara imreniyordum.

O anda eski, yaşlı kamyonet hırçın bir şekilde sağa sola doğru sallanmaya başladı, bir süre sonra, o da benim gibi tarladakilere imrenmiş olmalı ki, tarlaya doğru uçtu.

Gözümü açtım, neyse ki yaşıyordum. Aradan bir saat geçmişti ve ne tarladakiler bize yaklaşmaya cüret edebilmişti ne de devlet bize yardım göndermeye tenezzül.

Ayağa kalktım. Bir farklılık vardı. Karşımdaki asker ağzını oynatıp duruyordu ama nedense ses çıkmıyordu. Tanrım, ne kadar da salakmışım.

Sağır olmamın sıkıcı hikayesini de anlattığıma göre günümüze dönebilirim.

Yağmur hafif hafif çiselemeye başlarken ben de kaldırımda yürüyordum. Ha bu arada adımı söyleyeyim. Gerçek adımı değil tabi ki, egoist diyebilirsiniz bana yoksa. Adıma Ivan diyelim. Rus değilim korkmayın, ha Türk de değilim. Bu konuya ilerde değineceğim. Ivan olmasının nedeni, Rus yazar Ivan Turgenyev'dir. Kendisini çok severim. Neyse artık hikayemi 3. kişiden anlatmak istiyorum müsaade ederseniz.