Draco Malfoy

25

'Draco, wacht op mij!' Lachend ren ik Draco achterna, totdat hij plotseling stopt en ik tegen hem aanbots, zodat we samen op het gras vallen. We beginnen te lachen. 'Ik moest toch stoppen?' zegt hij uitdagend. Ik grijns. 'Ja, maar niet zodat we omvielen!' De zon schijnt op mijn huid en het voelt heel levendig. De groene grassprietjes stralen door de zonnestralen. 'Heb je dit liever dan?' Hij begint me te kietelen en ik begin te lachen. 'Nee, stop!' Ik lig bovenop hem, maar hij draait ons om, zodat hij bovenop komt te liggen. Hij klemt mijn handen zachtjes, zodat ik ze niet meer kan bewegen. Met zijn knieën steunt hij op het gras, zodat ik niks van zijn gewicht voel. 'Genade?' Ik knik. 'Ja, genade.' Hij grijnst. 'Mooi.' Dan leunt hij zich naar voren om zijn lippen op de mijne te drukken. 'Jaiden-'

'Jaiden!' Als ik wakker word, merk ik dat Hermelien me door elkaar schudt. 'Gaat het wel?' Ik kijk haar vragend aan. Waarom zou het niet gaan? Dan merk ik dat ik aan het huilen ben. 'Sorry..' zeg ik terwijl ik de tranen weg probeer te vegen. 'Ik.. had gewoon een droom.' Was die droom maar waar. Hermelien zucht. 'Over.. hem?' Ik knik. 'Ja.' Ik zucht van verlangen. 'Ik zou willen dat het echt was.'

Hermelien kijkt somber. 'Dat zou je niet moeten willen..' Ik zucht weer. 'Ik weet het.' Dan sla ik de dekens van me af en loop ik naar de badkamer. Misschien dat een warme douche me goed doet.

Wat heeft Sneep te maken met Draco? Wat zouden ze doen? Waarom is Draco zo uitgeput? Waarom is hij niet meer vijandig tegen me? Ik wil hem terug. Ik wil hem zo graag terug, dat het pijn doet. Ik sla mijn armen om mijn middel om mezelf bij elkaar te houden. Snel zet ik de douche uit, droog ik me af en kleed ik me aan. Dan neem ik twee pijnstillers in. Nadat ik de ketting weer onder mijn trui gedaan heb, kom ik de badkamer uit.

Hermelien kijkt me meelevend aan, maar zegt gelukkig niks. Morgen. Morgen is het schoolfeest. Eigenlijk wil ik helemaal niet gaan, maar ik heb Robin zelf meegevraagd. Het is gemeen om nu af te zeggen. Hermelien en ik lopen samen naar tekenen, waar ik alleen maar zielige, mislukte tekeningen maak.

Als we op de gang lopen, komen we professor Sneep tegen. Hij kijkt me aan, maar zegt niks tegen me. Ik zou willen dat ik wist wat hij met Draco gedaan heeft. Zou hij wat geslapen hebben? Ik ben bang om de les bezweringen in te gaan, omdat ik hem helemaal niet zo uitgeput wil zien. De mensen om mij heen lijken ervan te genieten, ze lijken blij voor mij te zijn dat hij er zo slecht uitziet. Maar ik kan gewoon niet blij zijn voor mezelf. Het laatste dat ik wil is hem zo zien.

Als we het lokaal binnenlopen, kan ik het niet laten om vluchtig naar hem te kijken. En ik ben verbaast. Hij ziet er iets minder uitgeput uit, maar nog steeds wel slecht. Heeft Sneep hem echt wat rust gegeven? Om mezelf wat af te leiden, laat ik mijn schrijfveer een beetje op en neer zweven. 'We gaan vandaag iets interessants doen!' meneer Bun, de leraar, klapt in zijn handen. 'We gaan eens kijken hoe goed we ontwapeningsspreuken kunnen gebruiken.' Ik luister niet echt naar hem.

'Ik heb twee vrijwilligers nodig.' Niemand reageert en dan doet hij het ergste dat er kan gebeuren: hij vraagt mij om naar voren te komen. Ik zucht en loop naar hem toe. 'Meneer, ik wil wel vrijwilliger zijn!' Dave komt meteen naar ons toegelopen. Ik kijk hem boos aan. 'Goed, Dave!'

'Het is een simpele demonstratie hoor, het is de bedoeling dat je de ander ontwapend door Expelliarmus te zeggen.' Hij stapt opzij en knikt ons bemoedigend toe. 'Niet huilen als ik je ontwapen, hè?' Dave grijnst. Ik zeg niks. Meneer Bun telt af: 'Drie.. twee.. een..' Dave zegt het al vóór een, maar ik weet dat hij vals speelt en ik zeg het nét iets eerder: 'Expelliarmus!' Dave's toverstok valt uit zijn hand. 'Telt niet! Je was te vroeg, bedrieger!' Ik zeg voor het eerst iets. 'Jij wilde nog eerder zijn. Ik bedroog een bedrieger.' Hij is boos, echt boos. Hij pakt zijn toverstok weer op en zegt: 'Flipendo!' Ik voel hoe ik omver wordt geduwd en ik kan nog net mijn evenwicht bewaren.

'Dave!' roept meneer Bun, maar Dave is nog niet klaar. 'Volate asendere!' Ik voel hoe mijn lichaam omhoog komt en met een klap weer op de grond terecht komt. Ik hoor overal geschrokken kreten. Door de klap kan ik geen adem meer halen en ik stamel: 'Anapneo..' Er komt weer lucht door mijn longen en ik krabbel overeind. Dave wil nog een spreuk roepen, maar ik zeg: 'Aquamenti!' Er komt een waterstraal uit mijn toverstok, die hem nat maakt. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, want hij wordt nog bozer.

'Depulso!' Ik voel hoe ik weggeblazen word en met mijn rug hard tegen de muur terecht kom, waardoor ik op mijn knieën val. Ik probeer naar adem te happen, maar het lukt niet. Het voelt alsof mijn organen geplet zijn. Maar dan ineens krijg ik lucht. Ik hijg en maak me klaar op de volgende aanval, maar die komt niet. Ik kijk op en zie Dave op de grond liggen. Wat is er gebeurd? Dan is er nog iets: Iedereen kijkt naar mij - wat op zich niet zo gek is - met een rare blik. Dan zie ik het: mijn ketting is door al het gevlieg door het lokaal boven mijn trui gekomen. Dan zie ik zwarte vlekken en val ik op de grond.

Als ik wakker word, zie ik veel gezichten. Maar het gezicht dat ik het liefste wil zien, is nergens te bekennen. 'Jaiden!' Harry, Ron en Hermelien staan het meest dichtbij. 'Jongens, geef haar wat ruimte!' De gezichten lopen bij me vandaan. 'W-wat is er gebeurd?' stamel ik. 'Dave viel je aan tijdens de les!' roept Ron. Ik zucht, wat pijn doet. 'Ja.. d-dat weet ik. En daarna?' Ze kijken elkaar alle drie vragend aan, maar Harry knikt. 'Ze moet het weten.' Ik schiet overeind, wat ook weer pijn doet. 'Wat moet ik weten?!' Maar Hermelien zegt: 'Ssht, doe even rustig!' Ik probeer te doen wat ze zegt.

'Wat moet ik weten?' Harry kijkt me aan. 'De hele klas was in shock, wij zelf ook. Het ging allemaal zo snel, dat niemand iets kon doen. Zelfs meneer Bun stond een beetje in shock toe te kijken..' Ik knik. 'Maar..' Hij kijkt naar Hermelien en Ron en ik word ongeduldig. 'Ja?' Hermelien neemt het woord over. 'Toen stond Draco op en-' Ik verwacht dat mijn hart kapot gescheurd zal worden bij het horen van zijn naam, maar het valt nog mee. Waarschijnlijk heb ik veel pijnstillers gekregen.

Ron neemt het woord over. 'En hij blies Dave zo weg! Echt waar! Hij zorgde er eerst meteen voor dat je weer adem kon krijgen en toen blies hij Dave tegen de muur! Bijna twee keer zo hard als jij tegen de muur aankwam! Net goed, misschien heeft hij zijn rug wel gebroken!' Ik buig mijn hoofd, maar Ron zegt: 'Hij ligt hier niet. Hij is van school gestuurd voor een tijdje.' Ook al is het Dave, ik weet wat hij doormaakt. Het doet zoveel pijn om zo tegen de muur geslagen te worden, ik heb echt nog nooit zoveel fysieke pijn gehad. Toch.. het blijft Dave.

'Draco heeft..?' Ik weet niet precies wat ik wilde zeggen, maar het lukt me toch niet om verder te praten als ik mezelf zijn naam hoor zeggen. Ron knikt. 'Terwijl iedereen in shock was en niemand wist wat ze moesten doen, zorgde hij ervoor dat het goed kwam! Je had moeten zíen hoe hij naar Dave keek! Hij kon hem wel kapot maken, zo keek hij!' Ron lijkt even vergeten te zijn wat Draco me geflikt heeft, hij kan alleen maar goed over hem praten. En terecht. Draco heeft me gered.

'Toen Dave tegen de muur aangevlogen was, keek hij meteen naar jou! En toen..' Hij praat ineens niet meer enthousiast, maar verward en vragend. 'En toen hebben we Draco Malfidus voor het eerst verdrietig gezien.' Of het komt door de pijnstillers, of omdat ik gewoon niet kan geloven wat hij zegt, maar ik reageer erg traag. 'Oh.' Ron kijkt me fronsend aan. 'Echt waar! Hij zag dat je zijn ketting nog steeds om had en hij.. hij draaide helemaal door geloof ik. Hij rende snel het lokaal uit en-' 'Ketting!'

Ik schiet overeind, waardoor ik weer een pijnscheut ervaar. 'Waar is mijn ketting?!' Hermelien pakt mijn hand vast. 'Rustig maar, ik heb hem hier.' Ze laat hem in mijn handen glijden en meteen voel ik me weer rustig. Ik kan niet geloven wat Draco gedaan heeft. 'Waar is hij?' Harry, Ron en Hermelien kijken elkaar schouderophalend aan. 'Dat weten we niet, we denken in zijn kamer.' Ik knik langzaam.

Het volgende uur zijn er verschillende verpleegsters geweest die me onderzocht hebben, maar op een beetje pijn na mankeer ik gelukkig niks. Harry, Ron en Hermelien zijn er nog steeds, maar Robin is er ook bijgekomen. Ik bid dat Draco komt, ook al weet ik zeker dat dat niet zo is. Ik heb liever dat Robin weg gaat, maar ik durf het niet te zeggen. Gelukkig moeten ze allemaal weg als het al vroeg tijd is om te slapen. Met nog een dosis pijnstillers en slaappillen, ben ik snel buiten bewust zijn.