Draco Malfoy

39

Als ik wakker word, besef ik me een paar dingen. Éen: ik ben toch nog in slaap gevallen, en twéé: Ik lig alleen in bed. Waar is Draco?! Ik ga te snel overeind zitten en ik krijg zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik grijp naar mijn hoofd en probeer door de vlekken heen te kijken. Als ik Draco aan het uiteinde van het bed zie zitten en naar me zie kijken, haal ik opgelucht adem. Hij is er nog. Als hij me op een bepaalde manier aankijkt, flitsen alle beelden van gisteren weer door mijn hoofd.

Draco en Sneep, Sneep die zegt dat ik mee moet naar de vergadering, Voldemort.. Mijn hoofd doet zoveel pijn dat ik hem in mijn kussen duw. Hij heeft in mijn hoofd gekeken en hij weet mijn hele leven. Hij heeft me.. hij heeft me gemarteld. Meteen reageert mijn lichaam op die gedachte en ik krimp ineen. Ik wil er niet meer aan denken. Ik wil niet.. ik begin geluidloos te huilen.

Ik kan nu niet opkijken, anders zal Draco me zo zien. En hij mag niet weten dat het me pijn doet, dat ik iets meegemaakt heb waarvan ik het liefst keihard wil schreeuwen. Hij is al boos op zichzelf, hoe moet hij wel niet reageren als hij me zo ziet? Ik schrik op als ik een hand op mijn rug voel. Het is Draco. Ik had helemaal niet gemerkt dat hij dichterbij was gekomen. Zijn ogen staan intens verdrietig van het feit dat ik schrok van hem. Of is het omdat ik huil? In ieder geval, hij mag niet denken dat ik bang voor hem ben.

Hij heeft zijn hand alweer weggehaald, maar ik strek mijn handen naar hem uit. Hij zucht, schuift een stukje naar me op en houdt me vast. Dan merk ik dat zijn haar nat is. 'Ik.. ben gaan douchen toen je nog sliep.' Zijn stem klinkt heel raar. 'Ik dacht dat je ervandoor zou gaan als je wakker zou zijn.' Het is een conclusie, geen vraag. Hij haalt zijn schouders op. 'Draco, ik zal er nooit vandoor gaan. Nooit.'

Hij zucht. 'Wanneer besef je dat ik niet goed voor je ben?! Dat dít niet goed voor je is?! Kijk nou eens hoe je eraan toe bent!' Ik kijk verdrietig. 'Dat komt door hem, niet door jou.' Hij schudt zijn hoofd. 'Door míj heeft hij dit kunnen doen!' Hij zucht gefrustreerd. 'Ik snap niet waarom je niet boos op me bent! Waarom je me niet haat! Jaiden, je gaat kapot door mij!' De tranen lopen over zijn wangen.

'Nee!' roep ik. 'Ik ga kapot als ik niet bij je ben!' Hij laat me los. 'Misschien is het juist goed als je niet bij me bent. Misschien.. moet je weer teruggaan naar de leerlingenkamer van Griffoendor. De vakantie is over een paar dagen toch voorbij.' Ik kan het niet geloven. Dit is niet waar. 'Je wil me weg hebben..' Ik kijk hem aan en besef dat ik die blik in zijn ogen herken. Het is diezelfde blik waarmee hij me duidelijk heeft gemaakt dat hij "niet geïnteresseerd in me was". Maar ik weet dat hij die blik niet lang vol gaat houden.

'Oké.' Ik ga van het bed af, kleed me om en prop al mijn spullen in mijn tas. 'Als dat is wat je wil.' Hij kijkt me niet aan. 'Dan ga ik nu weg.' Ik loop naar de deur toe, maar ik weet wel beter. Hij kan niet zonder me, en ik kan niet zonder hem. Dit is zijn laatste poging om me weg te krijgen en om me te beschermen, maar het punt is: het heeft geen zin meer. Ik heb het allerergste toch al meegemaakt? Ik ben niet van plan om Draco te verlaten, hoeveel pijn ik nog moet lijden. En ik weet dat hij me niet zomaar weg laat lopen.

'Als ik weg ga, kom ik niet meer terug.' Draco staat op van het bed en kijkt me aan. Ik kwel hem. Hij wil helemaal niet dat ik weg ga. En ik wil ook niet weg. Toch knikt hij. 'Oké, dan zie ik je wel weer in de les.' Als dit echt ons afscheid was, zou het niet zo zijn gegaan. We hebben samen te veel meegemaakt om "gewoon" weg te gaan alsof we niks hebben.

Maar ik weet dat als ik nu naar hem toeloop en zeg dat ik blijf, dat hij dan zal zeggen dat ik weg moet gaan. En als ik dan weg zal gaan, hij me tegen zal houden. We kunnen gewoon niet uit elkaar gaan, daarvoor houden we teveel van elkaar. 'Doei,' zeg ik. Ik pak de deurklink vast en draai hem om. En ja hoor, ik heb nog geen stap buiten de deur gezet of hij pakt mijn hand al vast en trekt me terug. Dan gooit hij de deur dicht en gaat hij ervoor staan. 'Nee, niet gaan..'

Ik glimlach en gooi mijn tas op de grond. Dan sla ik mijn armen om hem heen en begin ik hem te zoenen. Ik verwacht dat hij me van zich af zal duwen, maar dat doet hij niet. Hij zoent me terug en streelt door mijn haar. Ik klauw met mijn handen in zijn natte haren en trek hem mee naar het bed.

Het maakt niet uit hoeveel Voldemort me zal martelen, ik zal Draco nooit verlaten. De pijn aan die gedachte weegt niet op tegen de pijn die Voldemort me zal doen. Ik zal hem eens laten zien dat niet iedereen zal doen wat hij wil. Er is iets dat sterker is dan zijn kracht, namelijk de liefde tussen Draco en mij.

Ik duw Draco op het bed en maak de knoopjes van mijn blouse los. Dan pers ik me tegen hem aan en zoen ik hem weer. Dit keer twijfelt hij niet en drukt hij me dicht tegen zich aan.