Η μεταμόρφωση

3. Παραισθήσεις

Δέν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και είχα αρχίσει να φοβάμαι περισσότερο.

Νιώθω τον εαυτό μου να μεταφέρεται και εκεί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το πάρκο όλο φωτιές δέν άντεξα και άρχισα να κλαίω, εκείνη την στιγμή άκουσα κάποιον να με φωνάζει μα δέν ήθελα να δώσω σημασία, το μέρος που με βοήθησε να ξεπεράσω της δύσκολες ημέρες καιγόταν.

Οι φωνές συνέχιζαν να ακούγονται ποιο δυνατά και από τον θυμό μου γύρισα πίσω μου και είδα ένα φώς το οποίο με τραβούσε προς αυτό, ταυτόχρονα ένιωθα τα χέρια μου να λάμπουν. Από τον φόβο μου φώναξα:

-"Αφήστε με "

Καμία απάντηση όμως. Το φώς είχε μπεί μέσα μου και εγώ είχα πέσει κάτω ανάσκελα και η πλάτη μου πονούσε.

-"Τώρα σώσε το πάρκο που τόσο αγαπάς και πάρε την εκδίκηση σου από εκείνον που τόσο μισείς "

Αυτό ήταν το μόνο που άκουσα.

Στην πραγματικοτητα

-"Ελπίδα με ακούς "είπε με στεναχωρημένη φωνή

-"Stalker εσύ είσαι;"

Και νιώθω τα μεγάλα γυμνασμενα χέρια του να με σφίγουν στο μυώδη σώμα του.

-"Που βρίσκομαι;"

-"Είμαστε στο νοσοκομείο"

-"Πρέπει να φύγω και να πάω πίσω στο παρκό"λέω σοβαρα

-"Μην ανησυχείς η αστυνομία τους έπιασε "λέει χαρούμενος

-" Αλλά εκείνον όχι "λέω στεναχωρημένη

~~Κώστας POV ~~

Όταν άνοιξε τα μάτια της χάρηκα τόσο πολύ παρόλο το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί αλλά θα το αφήσω για άλλη φορα. Ήταν τόσο στεναχωρημένη γιαυτον τον αλήτη όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος αλλά δεν της αξίζει εκείνος, αν είναι να τήν προστατεύσω θα δώσω και την ζωή μου.

-" Να σε ρωτήσω κάτι;"με ρωτησε με αυτήν την γλυκιά φωνουλα της

Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να γίνει η ποιο σπαστική.

-"Ναι ότι θές "της λέω χαϊδεύοντας το όμορφο προσωπο της

-" Μπορείς να μου φέρεις κάτι να φάω,έχω πεθάνει της πείνας"μου λέει δίχνοντας την κοιλιά της

Εγώ ήμουν έτοιμος να γελάσω αλλά συγκρατίθηκα.

-"Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω " και την φίλησα στο μέτωπο

End of Pov

Ήταν ώρα για δράση, εγώ ντύθηκα γρήγορα-γρήγορα και ήθελα να δώ αν αυτά που μου είπε αυτή η μυστική φωνή ήταν αλήθεια.

Πηδάω από το παράθυρο και παράλληλα σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να πάρω εκδίκηση από εκείνον τον αλήτη. Και χωρίς να το περιμενω βρισκόμουν μπροστά από το σπίτι του.

Έτριψα τα μάτια μου καλά καλά μήπως και ονειρευόμουν αλλά τελικά ήταν αλήθεια. ΕΧΩ ΜΑΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Τηλεμεταφέρθηκα στο σπίτι του.

Ήμουν έτοιμη να μπώ μέσα αλλά θυμήθηκα ότι δέν ξέρω να τις χειρίζομαι, ακούω τον Αλέξανδρο (Πρώην μου) να φωνάζει στα τσιράκια του και έκατσα λίγο να κρυφακούσω:

-"Σας είπα να την απαγάγετε δεν είναι η πρώτη φορά που απαγάγετε κάποιον "τους λέει φωνάζοντας

-" Αφε-φέντη μου δεν φταίμε εμείς ήταν εκεί ο Κώστας"

-"Δέν με νοιάζει να τον σκοτώνατε "λέει θυμωμένος

-" Την άλλη φορά δεν θα τον λυπηθούμε κυριε"

-"Ωραία και μην τολμήσει κανένας σας να την πειράξει"

Άκουσα κάποιον να έρχεται κοντά μου και σκεφτόμουν το νοσοκομείο που βρισκόμουν και ευτυχώς μεταφέρθηκα στην ώρα μου πρίν μπει ο Κώστας αν έτσι είναι το όνομα του.

Μπαίνει μέσα με μια ζέστη σοκολάτα και μια τυρόπιτα, πείναγα τόσο πολύ που του τα άρπαξα από το χέρι και άρχισα να τρώω.

-"Ηρέμησε θα πνιγείς έτσι όπως πας" μου λέει αρπάζοντας την ζέστη σοκολάτα

-"Ε φέρτο πίσω "λέω πειραγμένη

-" Την ζέστη σοκολάτα την πήρα για μένα δεν είσαι η μόνη που θέλει να φάει "

-"Να έπερνες δικιά σου" λέω παραπονιάρικα

Εκείνος με λυπήθηκε και μου την έδωσε 1-0

-"Την άλλη φορά δεν θα σου πάρω τίποτα "

-"Μην ανησυχείς θα σου αφήσω λίγο αμαν δηλαδή ούτε να φάω δεν με αφήνεις "

Τότε ήρθε η νοσοκόμα με έναν φάκελο, θα ήταν το εξιτήριο, ευτυχώς δηλαδή γιατί είχα αρχίσει να βαριέμαι αλλά ευτυχώς είχα τον Κώστα δίπλα μου.

-"Βλέπω πως ξύπνησες"

Τυφλή ειναι;

-"Έχει ξυπνήσει εδώ και 20 λεπτά "λέει ο Κώστας

-" Μάλιστα λοιπόν θα χρειαστεί να μείνει για 1 εβδομάδα ακόμη"

Μόλις είπε 1 νόμιζα ότι ήταν μια μέρα αλλά τελικά έκανα λάθος, μα καλά τι έπαθα και πρέπει να κάτσω τόσο πολυ στο νοσοκομείο

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ