Η μεταμόρφωση

2. Οι αναμνήσεις

Πρώην: Ελπίζω να σου έλειψα, μην νομίζεις πώς εμείς η δύο έχουμε τελείωσε, σύντομα θα συναντηθούμε να με περιμένεις😉

Απενεργοποιώ αμέσως το τηλέφωνο και έκανα λες και δεν είχα λάβει ποτέ αυτό το μήνυμα, δεν θέλω να ξανά θυμηθώ τι έγινε την μέρα που δολοφονήθηκαν οι γονείς μου, έκανα 1χρόνο να ξεπεράσω αυτά που είχαν γίνει, δεν έτρωγα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και το χειρότερο είχα απομονωθεί από όλους.

Δεν γίνεται να ξανά γυρίσω στο παρελθον γιατί το μόνο που θα καταφέρω είναι να βλάψω την ίδια μου την οικογένεια.

-"Κυρία Ελπίδα με ακούτε;"

-"Έγινε κάτι;"ρωτάω ξαφνιασμένη

-"Ο κύριος Γιώργος ήρθε με το καινούριο μοντέλο "

-"Πότε πρόλαβε να βρεί μοντέλο;"

-"Από ότι κατάλαβα είχαν συνεννοηθεί από πριν" λέει σκεπτόμενη

-"Καλά αντε να δούμε αυτό το νέο μοντέλο"λέω κουρασμένη

Ανοίγω την πόρτα και ποιόν να δώ τον stalker τέλεια απλά τέλεια δεν έφτανε μόνο το πρωί τώρα θα τον βλέπω κάθε μέρα μακάρι να μην το επιτρέψουν τα άλλα μέλη της εταιρίας.

-"Ελπίδα δέκα ώρες για να άνοιξεις μια πόρτα ουτε γριά να μην ήσουν"

Βαθιές αναπνοές Ελπίδα βαθιές αναπνοες

-"Δέν έχω χρόνο γιά σένα τώρα" λέω κοιτώντας τον με μισώ μάτι

-"Ελπίδα θέλαμε να σου ανακοινόσουμε το νέο μοντέλο της εταιρίας μας"

Με κοροιδεύεται τώρα 😑

Είχα βάλει ένα ψεύτικο χαμόγελο για να φαινόταν ότι και καλά χαιρόμουν που το σαλιάρικο έγινε μοντέλο και θα είμαι αναγκασμένη να τον εξυπηρετώ.

-"Από ότι κατάλαβες Ελπίδα χρειάζεται τον δικό του βοηθώ"

-"Γιώργο μου αυτή είναι δικιά σου δουλειά όχι δικιά μου"

-"Το μοντέλο μου έχει όλα όσα του χρειάζονται"

-"Θα σας αφήσουμε να αποφασίσεται μόνοι σας τι θα κανετε"

Μόλις έφυγαν ήθελα να πέσω από κάπου αλλά σκέφτηκα ότι έχω περάσει και χειρότερα άρα θα μπορέσω να αντέξω σωστά;

-"Εγώ να πηγαίνω "είπε ο Γιωργος

-"Που νομίζεις ότι πηγαίνεις;"του είπα με μισό ματι

-"Στο γραφείο μου, ευχαριστώ που νοιάζεσαι τόσο πολυ για μένα " είπε ειρωνικά

Λές και δεν κατάλαβε τι ήθελα να πω έλεος

-"Δέν τελείωσε η κουβέντα μας"του φωνάζω ενώ εκείνος έφευγε

Παρατήρησα τον σαλιάρη να με κοιτάει κάπως περίεργα όχι πώς έδωσα και σημασία αλλά τέλος πάντων.

-"Δέν θα πεις τίποτα;" με ρώτησε

-"Τί να πώ, πως χαίρομαι που σε ξαναβλέπω"λέω όλο ειρωνια

-"Γιατί μου φέρεσαι έτσι;"

-"Μήπως χτύπησες το κεφάλι σου;"του λέω και τον κοιτάω με περιεγο ύφος

-"Έχει κάμερες "μου ψυθιρίζει

Είπα και γώ έγινε θαύμα

-"Θές να πάμε στο πάρκο εδώ κοντά;"με ρωτάει

-"Καλά άντε προχώρα"

Προχωράμε προς την εξώπορτα και θυμάμαι το μήνυμα από τον πρώην μου.

-"Τι εχεις;"με ρωτάει

-"Εσένα τι σε νοιάζει;"του λέω τσαντισμένη

-"Αν έχεις νέυρα μην τα ξεσπάς πάνω μου "

-"Εσυ είσαι αυτός που ήθελε να μιλήσουμε "

-"Καλά έλα να κάτσουμε πρώτα "

-"Γιατί ήθελες να μιλήσουμε;"τον ρωτάω

-"Δεν θές να ξανασυστηθούμε;"

Ξανά άκουω έναν ήχο και αμέσως άνοιξα το τηλέφωνο μου

-"Ένα λεπτό "

Ανοίγω το τηλέφωνο και λαμβάνω και ένα άλλο μήνυμα του:

Πρώην: Ποιός είναι αυτός που κάθεται δίπλα σου;😠

Ελπίδα: Να μην σε νοιάζει έχουμε χωρίσει εδώ και πολυ καιρό και αν συνεχίσεις να με ακολουθείς θα πάω..

-"Ελπίδα ήθελα να σου μιλήσω για εκείνον που σε ακολουθεί "ειπε κοιτάζοντας με σοβαρά"

-"Πώς το ξέρεις;"τον ρώτησα και είχα μείνει στήλη άλατος.

-"Τον ακολούθησα και με οδήγησε σε εσένα "

-"Δεν θα τον αφήσω να σου κανει κακό μην ανησυχείς"

Εκείνη την στιγμή δεν άντεξα και έκλαψα, εκείνος με αγκάλιασε και μου ψυθίρισε:
-"Θα είμαι δίπλα σου μην το ξεχάσεις ποτέ "

Δεν ξέρω πώς γίνεται κάποιος που γνώρισα σε μια μέρα να τον έχω μισήσει τόσο πολύ και τώρα να νιώθω προστατευμένη από αυτόν.

Μείναμε αγκαλιά για πολυ ώρα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Μερικά λεπτά αργότερα ακούω πυροβολισμούς, ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω με πιστόλι.

-"Ελπίδα πρέπει να φύγουμε από εδώ τώρα "μου λέει θυμωμενος

-"Δέν μπορώ να σε εμπιστευτώ "του λέω λυπημένη

-"Ακουσέ με θα πάμε και θα σου βρούμε ένα ταξί τώρα πρέπει να φύγουμε " μου είπε και με έπιασε από το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε

Οι πυροβολισμοί συνέχιζαν και οι αναμνήσεις ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή ένοιωθα τα μάτια μου να κλείνουν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ