Η μεταμόρφωση

4. Παραισθήσεις 2

Άρχισα να ξανά ζαλίζομαι και άκουγα τον Κώστα να φωνάζει στήν νοσοκόμα ενω ο Κώστας με είχε σηκωσει και με κράταγε στην αγκαλιά του.

-"Καντε κάτι τώρα "λέει φωνάζοντας

-"Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα δυστυχώς "

"Τι πάει να πει δεν μπορειτε να κάνετε τίποτα" είπε θυμωμένος

-"Κώστα ευχαριστώ "και τότε έκλεισαν τα μάτια μου

POV Κώστας

Όταν την άκουσα να λέει το όνομα μου σκέφτηκα πως γίνεται να ξέρει το όνομα μου αφου δεν της το είχε αναφέρει κάνεις ,αλλά εκείνη την στιγμή ,δεν μπορουσα να κάτσω με σταυρωμένα χέρια έπρεπε να την βοηθήσω.

-" Άκουσε με κυρά μου ή θα την βοηθήσεις ή πες αντίο στην δουλειά σου με άκουσες; "

-"Εχω πάρει διαταγές από άλλους κύριε"μου λέει όλο περηφάνεια

Τώρα θα δει αυτή η τσουλάρα από ποιον πέρνει διαταγές. Πήρα το τηλέφωνο μου και πηρα τον πατέρα μου και του είπα ότι θα ερχομόυν στην δουλειά του για να βοηθησει μια φίλη μου και ευτυχώς δέχτηκε να με βοηθήσει.

Έτσι όπως κρατουσα την Ελπίδα στα χέρια μου την άφησα στο κρεβάτι πηγα κοντά στην νοσοκόμα και της έδωσα ένα χαστουκι,
της χρειαζόταν κάτι χειρότερο αλλά δεν είχα χρόνο γιαυτην.

Ξανά πήρα την Ελπίδα στα χέρια μου και περπατουσα όσο ποιο γρήγορα μπορούσα για να φτάσω στο αμάξι μου και εκεί ήταν που είδα τον Αλέξανδρο αυτόν τον πουστη που είχε το θράσος να βγει μπροστά μου.

-"Για δές τα πιτσουνάκια μας ποσο γλυκούλια που είναι "

Δεν είχα χρόνο γι'αυτόν, γι'αυτό πηρα το πιστόλι μου και τον χτύπησα στην κοιλιά του ,ήξερα πως δεν θα ήταν μόνος του γι'αυτό ευτυχώς που έχω παντα μαζί μου μικρες βόμβες εριξα δυο μια στην αριστερή πλευρα και την άλλη στην δεξιά έβαλα την Ελπίδα στο πισω κάθισμα και έβαλα μπρος το αμάξι.

-"Η Ελπίδα θα γίνει δικιά μου θές δεν θές" είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη του"

Μετά από 10 λεπτά έφτασα στην δουλειά του πατέρα μου, πηραν την Ελπίδα και την μετέφεραν αμέσως για εγχείρηση.

End of Prov

-"Άντε πάλι στο ίδιο μέρος βαρέθηκα " λέω όλο βαρεμάρα