WONWOO's POV
"Katukin mo lang ako diyan sa kabilang unit kapag may kailangan ka ha? Diyan lang ako sa kanila Seokmin matutulog." Sambit saakin ni Hoshi pagkatapos niya akong ihatid sa condo unit ko.
Tumango ako, "Okay. Goodnight. Huwag kayo mag-inuman nanaman ha?"
Biglang natawa ng mahina si Hoshi, "'Di na talaga. Alam mo namang 'di kinaya ni Seokmin uminom at magpakalasing."
Natawa rin tuloy ako kasi naalala ko kung gaano ka-knock out si Seokmin noong minsan na nag-inuman kami, "Sige na, dun ka na sa boyfriend mo, bye, goodnight!"
Isasarado ko na sana yung pinto pero biglang ipinasok ni Hoshi yung paa niya kaya hindi ko nasara nang tuluyan, "Uy, 'di ko yon boyfriend! Boy na friend lang!"
"Oo na, dami mong alam!" Sinipa ko nang pabiro ang sapatos niya, sinarado ko kaagad ang pinto.
Narinig ko pa siyang sumigaw mula sa labas, "Matulog ka maaga ha! Huwag magpupuyat!"
Tumango ako kahit alam kong hindi niya ako makikita.
"Goodnight!" Sigaw ko.
"Goodnight!" Sigaw rin niya.
Noong sobrang tahimik na ng paligid ko, bigla nalang bumagsak ang dalawa kong balikat. I slowly sat on the floor—suddenly feeling exhausted.
Huminga ako ng sobrang lalim at tumingin sa taas. I leaned my back against the door. I breathed heavily again. I repeated the process—inhaling and exhaling until I felt like all the immense weight on my chest is somehow abolished.
When will I ever feel okay?
Parang kahit anong gawin ko, pagod na pagod ako.
Parang kahit anong gawin kong magpahinga, pagod pa rin ako.
Nakakapagod maging pagod, pero hindi mo alam kung paano maalis 'tong pagod na matagal nang nakabaon sayo.
There's some sort of emptiness inside of me—a black void that can't seem to be filled with anything.
Maybe I felt exhausted for pretending all day. Faking your smile takes a lot of energy to do. Faking your happiness, even.
Nanatili lang ako sa sahig hanggang sa naramdaman kong sobrang tagal ko nang nakaupo. Tumayo ako nang dahan-dahan at dumiretso sa kwarto ko.
Hindi na ako nag-abala pang magpalit ng damit pangbahay at dumiretso nalang akong humiga sa kama.
Kinapa ko ang ilalim ng unan ko, noong maramdaman ko ang iba't ibang papel at sobre rito, inilabas ko kaagad ito.
Hinanap ko ang dilaw na sobre, kung saan ang pinakapaborito kong mga sulat ay nakapaloob rito. Bago kasi ako natutulog, pa-ulit-ulit ko silang binabasa. Pa-ulit-ulit kong sinasaktan ang sarili ko.
These letters are written with full of sincerity and love. They brought happiness to me after a tiring day. Pero dahil sa paulit-ulit ko itong binabasa, naiiyak at nalulungkot nalang ako dahil hindi ko na ito kailanman mababalikan.
When I already took out the letters, I picked up the most worn out letter. Sa sobrang lukot, sa ilang beses nang natuluan ng luha—mukhang malapit na itong mapunit.
Binuksan ko ang sulat at binasa muli ito sa pang-ilang pagkakataon. Binasa ko ito mula sa pinakaunang sulat hanggang sa pinakahuli.
•••
BINABASA MO ANG
Wanderlust • meanie
Short Story| empire #3 | genderswapped | DISCONTINUED "i'm a wanderer in a search for love." -in which wonwoo tries to find herself again after losing it in a battle with her own demons. will she ever find herself through writing letters to the person she lost...
