Wanderlust • meanie

017 • Wanderlust

THIRD PERSON's POV
PRESENT

"Sorry hyung, ngayon lang ako nagpakita ulit sayo. Ngayon lang kasi ako nagkalakas ng loob. . . M-Medyo natatakot pa rin kasi ako sayo." Mahinang sambit ni Mingyu habang naglalakad sila ni Hoshi papunta sa condo unit ni Wonwoo.

"Ayos lang, ano ka ba. Pasensya ka na rin sa nangyari dati ha? Alam ko namang naging mahirap rin para sayo ang nangyari sa nakaraan. You also need to heal like how Wonwoo needs to." Wika nito.

Natawa ito nang mahina, "Tutal, hindi ka naman namatay sa pambubugbog na ginawa ko sayo dati."

Mingyu softly laughed, "Ang sakit pa rin ng suntok mo, hyung. Sa tuwing nakikita kita, bigla kong naaalala yung sakit."

"Pasensya na talaga."

"Naiintindihan ko naman rason mo kung bakit nagawa mo 'yon."

Napahinto sila sa tapat ng pinto ng unit ni Wonwoo. Mingyu was taking deep breathes while Hoshi was fumbling for the keys of Wonwoo's unit.

"Nga pala." Napatigil si Hoshi sa pagpasok ng susi sa keyhole.

"Mhm?"

"Huwag ka masyadong maingay. Wonwoo might be a heavy sleeper pero kailangan pa rin natin mag-ingat kasi baka magising siya."

While they were in the university, Mingyu had a little courage to talk to one of Wonwoo's cousin. Pinababa niya ang sarili niyang pride upang magmakaawa kay Hoshi na samahan siyang puntahan si Wonwoo sa kanyang unit.

Kitang-kita niya kasi ang pangyayari kanina na buhat-buhat ni Jeonghan si Wonwoo palabas ng lady's comfort room. Nabalitaan niyang nahimatay ito dahil sa sobrang pagod at kakulangan sa tulog.

Hoshi quickly agreed with Mingyu's plan, though, it was set in one condition. Huwag lang siyang magpapakita kay Wonwoo, which, Mingyu abrubtly agreed to. Yun naman talaga ang pakay niya, na huwag magpapakita kay Wonwoo hanggat handa na siyang harapin ang dalaga.

Kaya ito sila ngayon, sneaking in Wonwoo's condo unit at three in the morning. Hindi pa sumisikat ang matirik na sinag ng araw.

Mingyu tightly gripped on the grocery bag he is holding. It's full of ingredients of Wonwoo's favorite dish. Balak niya kasing paglutuan ito ng breakfast. Kahit madalian lang, para kapag paggising niya ay may nakahain nang breakfast sa hapagkainan nito.

Hoshi slowly and silently opened the door. Sabay silang pumasok. Dahan-dahan namang sinarado ni Mingyu ang pinto. Tinanggal niya ang kanyang sapatos at inilagay ito sa isang gilid malapit sa pinto.

"Kumaliwa ka lang, may makikita kang pinto, dun ang kwarto ni Wonwoo." Bulong ni Hoshi.

Napalunok ang binata sa narinig, "H-Hyung teka, sigurado ka bang tulog na siya sa oras na 'to?"

Hoshi gently smiled reassuringly, "She took some pills that makes her fall asleep. Yung gamot na nirekomenda ng doktor kanina. Sigurado akong pinainom ko siya kanina kaya malamang tulog na tulog na siya."

Kahit sinigurado na ni Hoshi na tulog pa rin si Wonwoo, hindi pa rin maalis ang kaba ni Mingyu.

Hoshi slowly took the grocery bag of Mingyu, "Sige na, pasok ka na. Ako na bahala magbalat at maghiwa ng mga ito."

"S-Salamat hyung."

Hoshi smiled, "Para sa inyo, walang anuman."

Mingyu took slow step towards Wonwoo's room. With every step he make, it feels like thousands of question inside his mind makes him want to walk backwards and leave this condo unit.