YASEMİN

(5.Bölüm) KIZ KARDEŞLER..

Kahretsin! Rüya değildi bu! Hala inanmak istemiyordum ama neler olduğunu da çok merak ediyordum. Yavaşça doğrulup gözlerimi kırpıştırdım. Karşımdaki güzel kız bana doğru şapşalca gülmekten kendini alamıyordu.

"Neler oluyor? Sen de nereden çıktın?!"

"Biliyorum. Çok ani oldu ama bugün gelmeseydim bir daha asla gelemezdim.."

"Neler olduğunu öğrenmek istiyorum. Sen nasıl benim kardeşim olabilirsin?"

"Baban, yani babamız, senin annenle evlenmeden önce benim annemle bir ilişkiye girmiş. Böylelikle ben olmuşum. Sonra senin annenle evlenmişler. Benim annem ise ortalıkta kalmış. Normalde senden ve senin annenden nefret etmem gerekiyor.."

Böyle derken sinirle kaşlarımı çatmaktan kendimi alamadım. Küçük bir kahkaha attı.

"Merak etme. Seni seviyorum. Çünkü sen benim kardeşimsin.."

Bende güldüm.

"Bir de.. Benim bir kardeşim daha var. Adı Esra. Yani senin de kardeşin oluyor. O da burada. Ama o burada yaşayacak. Ben ise bir süreliğine kayıp kardeşimi bulmaya geldim. Ayrıca bir sevgilisi var. Kerem miydi neydi. Tatlı çocuk :)"

"Kerem?"

"Evet. Hatta tesadüf ki senin yan binanda oturuyor!"

Hahaha ne güzel ya! Aşk-ı Memnu' ya dönmüş bir hayatın tam ortasında takılan zavallı Yasemin! Dünya o kadar küçük ki, aynı otelde kaldığım kız aslında benim kardeşim.

"Ne güzel, ne güzel.."

"Neyse! Ben kalkıyorum artık. Sana da çok zahmet verdim. Sonra tekrar görüşmek üzere.. Bye!"

Öylece kalkıp gitti. Hala hiçbir şey anlamamış olmakla beraber odama çıkıp müzik dinledim. O kadar eğlenceli müzikler dinlememe rağmen ağlamak geliyordu içimden. Ne oluyordu bana?

***********

Öylece duygularımın arasında boğulurken telefon çaldı.

"Sence de çok fazla aramıyor musun anne?!?!"

"Benim kızım, baban.."

"Baba!?"

"Biliyorum.. Aramak zor. Ama.."

"Baba! Sence de telefonu kapatmalı değil miyim?.."

"Dinle lütfen. Sen benim tek kızımsın.."

"Esra ve Asya'yı ne çabuk unuttun?"

"Onlar kim kızım? Neden bahsediyorsun?"

"Zamanında ortada bıraktığın bir kadından olan kızlarını sana ben hatırlatmayacağım değil mi?"

"Kızım.."

Sertçe telefonu kapattım. Yemin ediyorum deliricem!

*********************

1 AY SONRA..

Uzun zamandır psikoloğa giderek moralimi düzeltmeye çalıştım. Annem de gelmişti. Asya ise arada sırada buraya gelip bizi görüyordu. Evet, annemle çok iyi anlaşıyorlardı. :)

Kerem ve Esra'yı ise uzun zamandır görmüyorum. Ya da görmemezlikten geliyorum. Orası malum..

****************

Sabah 8.00 gibi uyandım. Uyanır uyanmaz telefonuma bakıp biraz ayılmaya çalıştım. Yaklaşık 30 tane mesaj vardı! Kimden gelmişti bu kadar mesaj?

Hemen açtım ve hepsinin babamdan geldiğini fark ettim. Her mesajında ayrı bir şekilde özür diliyordu ama arada anneme de laf atmayı unutmuyordu. Özrü kabahatinden büyük!

Hiç umursamadan aşağı indim. Telefonu da öylece yatağa fırlattım. İndiğimde annem uyuyordu. Ben de onu uyandırmadan ekmek almaya gittim. Yolda giderken Kerem'in evine baktım. Balkonların etrafı pembe çiçeklerle süslenmişti. Gerçekten çok asil duruyordu.

Ben tam öyle dalmışken elinde çöp torbasıyla kapıdan çıkıverdi. Ne yapacağımı şaşırdım ve gülümseyerek yürümeye başladım. Arkamdan bağırdı..

"Yasemin!"

Ben de arkamı dönüp ona doğru ilerledim.

"Günaydın!"

"Günaydın. Kaç gündür görüşmüyoruz. Merak ettim."

"Annem geldi buraya. Ayrıca bir kaç değişik olay da oldu. Daha yeni etkisinden çıkıyorum."

"Sanırım olaylardan haberim var. Esra.."

"Evet benim kardeşim. Senin de sevgilin!"

Bağırdığım için yüzümün kızardığını farkedebiliyordum.

"Bak Yasemin, Esra konusunda dinlemen gereken şeyler var.."

"Şu anda zamanım yok. Annem neredeyse uyanır ve benim de ekmek almam lazım.."

"Peki.. Bu kağıtta telefon numaram yazıyor. İstediğin zaman arayabilirsin.."

Notu elinden çekip hızla yürümeye başladım. Bakkaldan ekmeği alıp eve geldiğimde kahvaltı hazırdı. Annem ise televizyon izliyordu. Ayağa kalkıp bana doğru ilerledi. "Nerde kaldın?!?"