Escaped

Kabanata 18

Kabanata 18: Lie

Nakipagkamay ako kay Tristan na walang tigil sa pagpapasalamat, tanging ngiti na lang ang naisasagot ko. Sa gilid niya ay si Thalia na akay-akay pa rin si Davina, pinunasan niya ang luha sa mata niya bago inabot ang kamay ko.

"Maraming salamat, Jude..." nakangiti niyang sabi. "Ang swerte sa 'yo ni Aara."

Tumingin ako kay Aara na abala sa kanyang phone. Tumikhim ako para kunin ang atensyon niya. "May pupuntahan pa raw sina Thalia at Tristan. Malamang na family bonding," sabi ko.

Tumaas ang mga kilay niya. "So?"

Bahagya akong lumapit sa kanya. "It's their time, Aara. Family bonding. You are not belong," I whispered.

Napatitig siya sa akin, ngumisi ako. Nagpaalam na kami sa kanila. Nakasunod lang ako kay Aara na nauunang naglalakad sa akin palapit sa sasakyan kong nakaparada sa gilid.

Huminto siya malapit sa sasakyan ko at humarap sa akin. Pinasadahan niya ng tingin ang kanan kong kamao na nakabalot sa panyo, bahagya ko 'yong itinago sa likod ko.

"What's that?" she asked.

Hindi ko siya sinagot. Lumapit ako sa sasakyan ko at pinatunog 'yon bago binuksan ang pinto. Tumingin ako kay Aara. Bumuntong-hininga siya bago pumasok. Maingat na isinara ko ang pinto pagkapasok niya at umikot sa kabila.

Binuhay ko ang makina ng sasakyan at maingat na inilabas ng parking lot. Pinatakbo ko ito sa katamtamang bilis nang nasa highway na kami. Hindi ko na rin naitago ang kanan kong kamao na nakahawak sa manibela. Napansin ko na rin na medyo tumagos na roon ang dugo.

"You can't hold the steering wheel tighter?" Sarkastiko siyang tumawa. "I wonder why? I wonder why can't you tell me what happened?"

I winced when the wounds on my right fist slightly hurt when I tried to squeeze the grip on the steering wheel. Hindi na rin ako tinantanan ng tingin ni Aara, partikular ang kamao kong may sugat.

I let out a heavy sigh. "It's nothing, Aara."

She snickered. "I didn't know wounds would appear for nothing," she snickered.

"I tend to hurt myself in times of frustration," I admitted.

I threw a glimpse of her, she was confused just by looking at her fuzzy eyes. Mahina akong tumawa. Tinangka kong hawakan ang kamay niya gamit ang kanan kong kamay pero tinapik niya ito.

"Aw..." I winced in pain.

"Oh, sorry. I didn't know wounds that appears for nothing also hurt," she mumbled, sarcastically. "And I don't think we should be sorry for doing something we had no idea could hurt."

I shook my head. "Can you still remember when you and Irene had an argument? It triggered her condition and you almost said that word... Sorry?"

"I was hesitant and I didn't say sorry..." I caught her, rolling her eyes. "Speaking of the angel, how is she?"

I smiled. "She started an online business..."

"Let me guess... Cookies?"

I laughed. "Irene's heart..." I grinned.

"Whoa. Buti naman hindi ka umalma? Knowing how protective you were to her."

"Limits before other thing." Tinapunan ko siya ulit ng saglit na tingin. "That's our rule. I still prioritize her health above all. We can be happy without hurting ourselves."

"Maybe, we can. But the happiness after you conquered pain is even better than the happiness you got for avoiding pain."

"That's deep, babe..." I winked at her.