Escaped

Kabanata 20

Kabanata 20: Asked

I watched Klaus as he pulled Irene for a tight hug. Pinaragasa niya ang kanyang kamay sa likod ni Irene para patahanin ito. I could even hear her heavy and deep sobs from where here. May sinabi pa si Klaus pero hindi ko na 'yon naintindihan.

I wanted to comfort her too, to cool down her emotion but I froze from here, like a statue that couldn't do anthing but to stare.

"You are not okay, I know but you will be fine..." That's what I heard from Klaus. "Hush, Rin..."

I smiled.

I somehow envy this guy, sa kanya lang nakapagbukas ng saloobin si Irene. Ito 'yong hinihintay ko, ang lapitan ako ni Irene at maglabas ng mga hinanakit pero siguro nga, hindi niya kaya sa akin. Ramdam ko rin naman na maaaring si Klaus na ang magpapatahan sa kanya. Mabuti na lang at narito si Klaus. We all need someone who will have our back no matter what happens, you would lie if you never needed one.

I think... That's it. Irene's with him, he's comforting her... She will be fine.

I smiled as I walked away. Nakihalubilo na lang ako sa iba naming kasama, habang nakikipagtawanan ay pasimple ko ring hinihintay ang pagbalik nila Klaus at Irene. Masyado bang malalim ang nahukay ng emosyon niya para matagalan siyang pahupain nang umapaw ito?

"Hey..." Salubong sa akin ni Aara pagkapasok ko sa kubo kung nasaan siya. "I have something for you." Bahagya niyang kinagat ang kanyang labi habang bahagyang itinaas ang isang bagay na nakabalot sa kulay pulang papel. "Happy birthday..." she whispered/

"Is that my certificate for being an asshole?" biro ko.

"Right, you are now a certified asshole," she rolled her eyes.

Inabot ko ang regalong ibinigay niya. Umupo ako habang nanatili namang nakatayo si Aara. Pinasadahan ko ng kamay ang lapad nito at parang kahit papaano ay may hinuha na ako kung ano ito. Bubuksan ko na sana ito nang bigla niya akong pigilan.

She was biting her bottom lip, embarrassed was all over her blushing face.

"Don't you feel embarrassed when the gift you gave to someone will be opened right in front of you?" She winced her lips. Bahagya akong natawa dahil sa sinabi niya. "Because I am. Don't..."

"I'm sure it's worth it, nothing to be embarrassed for." I grinned. "I even want to brag it to everyone here."

"Every gift, no matter of size or price, is worth it. So please... Save it for your eyes only later." She stopped me again when I was about to rip the wrapper. "Please, Jude?" she beseeched.

Nagkibit-balikat ako bago mahinang tumango at ipinasok na lang ito sa loob ng bag ko. Alam ko naman na kung ano ang nasa loob no'n base sa hugis na parisukat at katamtamang laki. Wala lang akong ideya kung kaninong mukha ang naroon, malamang na akin.

"Ayaw mo bang ipagmayabang ko sa lahat ng narito ang talent mo sa pagguhit?" ngumisi ako.

Bahagyang namula ang kanyang mukha. "You could have pretended you have no idea about the thing behind the wrapper, Ultimate Asshole." Pinanlisikan niya pa ako ng mata.

Humalakhak ako dahil sa sinabi niya. Pabagsak na umupo ito sa tabi ko.

Napatingin kami kina Ryde at Chelsea na pumasok din sa cottage.

"Ah, Jude? Mauna na kami," pagpapaalam ni Chelsea.

Napatingin ako sa lalaking nakaakbay sa kanya, bagsak na ang mga mata nito at kitang-kita na ang masyadong pamumula ng kanyang mukha.

"Can you still drive, Ryde?" I asked him.

Tumingin siya sa akin gamit ang namumungay niyang mata, kumunot ang noo niya. "Happy birthday, Judeus..." ngumisi siya bago muling yumuko.