He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 30

Pov Paige:

"Anthony." stoot ik verbaasd uit.

Hij glimlacht kort en ernstig naar me, en helpt me dan om goed overeind te gaan zitten.

"Fijn dat je nog weet wie ik ben schoonheid, dat betekend dat je geen hersenschudding hebt." zegt hij.

Ik kan hem alleen maar sprakeloos aankijken terwijl allemaal vragen door mijn hoofd schieten.

De belangrijkste vraag is waarom hij hier is. Om ons nou te volgen naar een feest... dat zou wel heel ver gaan.

"Waarom ben je hier?" vraag ik schor van de schrik.

"Ik hoorde in een café Rogues praten over een aanval tijdens een feest. Toen heb ik heel misschien gecheckt waar jij heen ging en ben ik heel misschien jullie gevolgt om zeker te weten dat jou niks zou overkomen." geeft hij toe.

Wow. Echt gewoon... wow. Meer woorden heb ik niet, ik ben nog aan het bekomen van de schrik en kan niet helemaal helder nadenken.

"Dankjewel. Voor het voorkomen van een langzame pijnlijke dood." fluister ik en knijp in zijn hand.

Hij glimlacht. "Je hoeft me niet te bedanken. Ik zal je altijd beschermen waar ik kan. Voor jou doe ik alles." zegt hij.

Op dat soort dingen weet ik gewoon niets te antwoorden. Het is zo lief, en daarom moeilijk.

Geen idee wat geschikt is om terug te zeggen. Dankje komt nog het meest in de buurt.

Anthony begrijpt mijn stilte en kijkt naar het glas in mijn benen van de kapotte champagne fles.

"Dat moet er uit gehaald worden schoonheid. Is het oké als ik...?" vraagt hij.

Ik knik en zet mijn kiezen op elkaar.

Met een snelle ruk trekt hij de grootste scherf uit mijn been, die ook het diepste zat. De anderen gaan er vrij gemakkelijk uit.

"Dankje. Alweer." mompel ik als hij wat bloed weg dept met een theedoek, geen idee waar die vandaan komt.

De schade valt trouwens reuze mee. Ook buiten is het gevecht gestopt en mensen beginnen weer binnen te komen.

Sommigen pakken hun spullen en vertrekken gelijk. Anderen nemen afscheid en lopen naar boven, die blijven hier blijkbaar slapen.

Het feest is voorbij, de Rogues hebben er een eind aan gemaakt.

Isabel is nergens te zien. Waarschijnlijk zoekt ze Jesse. Ik vraag me trouwens af waar Caiden is.

"Je mate komt zo terug. Waarom liet hij jou hier achter en begon die Rogues te bevechten?" vraagt Anthony.

"Hier binnen waren ze niet, het was alleen buiten. Opeens kwamen ze toch. Die man die jij ehh weg sloeg sprak een andere taal en zijn Engels was echt super slecht, maar ik kon wel begrijpen dat ze de mate's van Alfa's checkten om ene She Wolf te vinden." leg ik uit.

Zo switch ik van onderwerp. Ik zie al wat hij probeert te doen, Caiden beschuldigen van mij in de steek laten of zo.

Niemand had kunnen verwachten dat die Rogues hier ook zouden komen, dit is niet Caidens schuld.

Ik geef toe dat Caiden een klootzak is en een botte lul. Toch heeft hij ook zijn lieve momenten en zou me nooit voor de Rogues gooien.

"Hm. Ik had je niet alleen gelaten." snuift Anthony.

"Dan had je je beste vriend niet geholpen dus?" vraag ik sceptisch.

Hij zucht geërgerd en staat op. Ik probeer overeind te krabbelen maar met die hakken gaat dat niet zo makkelijk.