APOLLON'un Kızı -1: Kayıp Güneş

Buraya Ait Değilsin Ametis

  Ametis uyandığında başında bir kadının durduğunu gördü.Hızla yatağında doğruldu.Kadının katı bir ifadesi vardı ve saçlarını sert bir biçimde topuz yapmıştı.Ametis'in kalkmasını bekledi.Ametis ilk şoku üstünden atlatmıştı.Kadın ifadesizce baktı,şu zengin iş adamlarının sert sekreterlerine benziyordu.Katı bir ses tonuyla:
—Bayan Ametis Yellow,lütfen beni takip edin.böylece Ametis o yataktan fırlamış haliyle kadını takip etti.Odanın duvarının içinden gizli bir duvar çıktı.Karanlık ve küflü tünellerden geçtiler.En sonunda ışıklı bir odaya vardılar.Kadın Ametis'in gözlerini kapattı.Ametis gözlerini yumdu ama büyük bir ışık patlamasının yaşandığını anladı.

Ametis etrafa yine huzur ve sessizlik hakim olunca gözlerini açtı.Daha deminki kadının yerine şimdi karşısında uzun gümüş rengi saçlı,gümüş taçlı,mavi-gümüş gözlü,beyaz bir Yunan elbisesi giyinmiş,ayağında savaş sandaletleri olan,sırtında bir ok çantası,belinde bir yay olan,ortalama on yedi yaşında olan ama gözlerinden tecrübe fışkıran,yanında yarı şeffaf yarı gümüş mavi gözlü bir kurt bulunan bir kadın vardı.Etrafında hafif bir ışık ve arka planda belirli belirsiz bir Ay vardı.Ametis bu kadından korkmuştu ama içindeki ses bu kadının sorularına yanıt olacağını söylüyordu.

Kadın Ametis'e yaklaştı ve elleriyle yanaklarını okşadı.Ametis geri çekildi ve bağırdı:
—SEN KİMSİN!?!
Kadın hafifçe güldü:
—Ben bir Yunan Tanrıçasıyım tatlım.Ametis bu cevaba doğal olarak inanmamıştı.Yüzünden korku ve şüphe okunuyordu.Kadın ellerini yere bir şey serpiyormuş gibi uzattı ve yerde iki gümüş sandalye belirdi.Ametis kendini birden birinin üstünde buldu.Tanrıça ise karşısına oturdu.Kadın yumuşak bir ses tonuyla:
—Aynı onun gibisin biliyor musun?Tıpatıp onun gibi atar yapıyorsun ve korkunu içine saklamaya çalışıyorsun.Ametis bu sözlere karşı bir şey diyemedi.Tanrıça devam etti:
—Sen onun kızısın,kardeşimin kızı...Ametis bu gizemli konuşmadan bıkmıştı:
—Kimin kızıyım ben?!?kadın bu soruya yanıt verirken suratına bir hüzün çöktü:
—Kardeşim Apollon...Ametis güldü:
—Yok sen de Artemis'tin zaten(!)bu sefer tanrıça gülümsedi:
—Doğru cevap tatlım...Ametis ürperdi.Nasıl olabilirdi ki bu?Acaba annesi o daha üç yaşındayken bile babasının kim olduğunu bundan dolayı mı ona söylemekten çekiniyordu?Ametis,tanrıçaya baktı:
—Benden buna inanmamı bekliyorsan yanılıyorsun!
Artemis onu bakışlarıyla süzdü:
—Seni buna ikna etmek için ne yapmalıyım?Ametis düşündü:
—Madem bir tanrıçasın o zaman bana bir hamburger yarat.Artemis kahkaha atmamak için kendini zor tuttu,elini bir kere şıp diye salladı ve Ametis'in karşısında en sevdiği türden mega büyük bir hamburger oluştu.Ametis tanrıçaya baktı:
—Hala?Artemis gülümsedi:
—Sen buraya ait değilsin Ametis,seni Melez Kampı'na götüreceğim.Elimi tut ve gözlerini yum,gidiyoruz.

Büyük bir ışık patlaması ve bum Ametis kendini yeşillik bir arazinin ortasında buldu...