APOLLON'un Kızı -1: Kayıp Güneş

Paralel Evren'den Ziyaretçi Geliyor

Luna artık ayaklanmıştı.Eskisi kadar kötü değildi.Ametis ile uzun uzun konuşmuşlardı.Birbirlerine dertlerini anlattılar.Ametis,Luna'ya acımıştı aslında-her ne kadar Luka'ya koşuyor olsa da-.Luna kandırılmıştı,kendisine adalet için kötü tarafa geçmesi gerektiği söylenmişti.O da küçük bir kızdı sonuçta:inanmıştı.Bu sırada üstünü değiştirmiş,saçlarını açık bırakmış ve suratındaki tonlarca makyajı silmişti.Artık gerçek bir meleze benziyordu.Çok tatlı görünüyordu.O eski tehditkar gözleri artık sevinçle pırıl pırıl parlıyordu.Gözlerinin kan kırmızısı olması hâlâ Ametis'i rahatsız ediyordu ama.

Elise de ikisinin sohbetlerine katılmıştı.Bol bol gülmüş eğlenmişlerdi.Elise gerçekten muhteşem bir komedi ustasıydı.Onları en kötü anlarındayken güldürmeyi başarmıştı.Çocuklar Luna iyi olana kadar beklemeye karar vermişlerdi.Çünkü,Luna yaratıkların hain planlarının çoğunu biliyordu.En sonunda üç gün sonra Luna hepsi kadar iyi olunca yola devam ettiler.Elise ve Matt'in hisleri,Luna'nın bilgileri sayesinde rahatça ilerliyorlardı.Karşılarına bir sürü yaratık çıkmıştı:drakonlar,kikloplar,telekineler vb. Artık ormanın derinliklerine yaklaştıklarını hissediyorlardı.Hepsinin ufak tefek çizikleri vardı ama hiçbiri rahatsız olmuyordu.Ametis,artık bu yolculuktan sıkılmıştı.

  Yine bir gece Ametis küçük bir su birikintisiyle oynamaya başladı.Suyu eline alıp,gölete geri döküyordu.Rüzgar saçlarını yaladı ve saçları uzun uzun dalgalandı.Ametis birdenbire üşüdü.Bu rüzgar ona havanın ne kadar soğuk olduğunu hatırlatmıştı.Tam arkasını dönecekken beline bir kol dolandı ve yanağına bir öpücük kondu.Ametis dönüp bakmaya gereksinim duymadı.Arkasındakinin Luka olduğunu biliyordu.Luka Ametis'e baktı:
—Bugün Kasım'ın 7'si.Sana bir şey hatırlatıyor mu?Ametis bir an boş boş baktı.Bu geldikleri ormanda zaman ve yer duygularını kaybetmişti:
—DOĞUM GÜNÜM!!!sonra aniden Luka'nın kucağına atladı ve onu yere devirdi:
—14 YAŞIMA GİRDİM!!!Luka öne doğru uzandı ve Ametis'in yanağını okşadı.Yavaş yavaş yaklaştı.Ametis,tepki vermedi.Bunu yapan başkası olsaydı suratına bir tane indirmiş olurdu.Luka bir an kararsız kaldı ama sonra Ametis'e dudağından mı yanağından mı olduğu belli olmayan bir öpücük hediye etti.Ametis de kafasını Luka'nın omzuna yasladı ve yerde öylece yan yana yattılar.Ametis bu anın tadını çıkardı.Neredeyse üç aydır falan o ormanın içindelerdi.Çünkü,en son kamptayken Temmuz olmuştu.Ametis,bunları düşünmemeye karar verdi.

  Sabah uyandıklarında kendilerini birbirlerine sarılmış vaziyette buldular.Ametis Luka'nın yanağına bir öpücük kondurdu ve saçlarını okşadı:
—Uyanma vakti geldi Şans Kafa!Luka gözlerini kırpıştırdı.Mavi gözlerine baktı Ametis bir süre:
—Biz neyiz Şans Kafa?Luka ilk tereddüt etti:
—Ben...Şeyy,Ametis ben seni seviyorum...Ametis dudağına işaret parmağını koydu:
—Ben de seni seviyorum Şans Kafa!artık bunu kendine yedirmeyi başarmıştı.Ametis o an Luka'nın kendisine çok şirin bir şekilde baktığını farketti:
—Ne o çok mu güzelim Şans Kafa?Luka daha da yaklaştı:
—Evet,çok güzelsin Ametis.bunu dediği anda Ametis'e yaklaştı ve genç kızın dudağına hafif bir öpücük kondurdu:
—Geçmişte kalan diğer öpücük görev içindi ya,bu da gerçekten aşk için olan bir öpücük olsun.Ametis bu çocuğa bayılıyordu!Çok tatlıydı!!!Sonra çalıların ardından bir ses geldi.Bir...kılıç savurma sesi mi desem?Çalıların ardından 15 yaşlarında,gri-beyaz saçlı,koyu kahve gözlü,uzun boylu ve aşırı derece kaslı bir çocuk çıktı.Ametis ve Luka hemen ayaklandılar.Diğerleri uyuyorlardı.Saat gecenin 01:00'iydi.Arkalarından Luna çıktı.Saçlarını gece için örmüştü ve bu pijamalı haliyle çok şirin gözüküyordu.Ametis ve Luka'ya saldıracakmış gibi görünen genç onu göründe dondu kaldı.Luna da ona "Dünyada böyleleri de mi vardı?"dercesine bakıyordu.Çocuk aşırı yakışıklıydı.Luna çocuğa yaklaştı:
—Sen de kimsin?çocuk kılıcını kabzasına geri soktu,Luna'nın elini eline aldı ve öptü:
—Ben leydim,Paralel Evren'in prensi Rick...