Yine, Yeniden

Part 7

Merhaba sevgili Hilmur severler, bir daha bölüm atma günü vermeyeceğim sonra yazamayıp stres yapıyorum :D Keyifli okumalar dileyerek huzurlarınızdan çekiliyorum. Yorumlarınız ilham kaynağım, hani bilin istedim.. hahahhaahdaj

*****

Hilmi Cem'in yıllardır beklediği, kafasında defalarca canlandırdığı o an şu andı. Dudaklarında hissettiği o sıcacık dudaklarla başı dönmeye başladı. Henüz dudaklarını kıpırdatıp öpüşünü derinleştirme cesareti gösterememişti çünkü Murat'ın tepkisini merak ediyordu.

Murat, dudakları birbirine dokunduğu andan beri hipnotize olmuş gibiydi. Hilmi Cem'e izin verdiğinde böyle hissedebileceği aklının ucundan bile geçmemişti ve daha gerçek anlamıyla öpüşmüyorlardı bile. İlk defa bir erkek tarafından öpülüyor olmanın şoku muydu bilmiyordu ama nutku tutulmuştu. Yinede denemekten geri kalmayacaktı.

Bir elini Hilmi Cem'in ensesine çıkararak dudaklarının baskısını arttırdı. Ta ki O'nun dudakları bu baskıyla aralanana kadar. Murat o dudakların arasına sızarak Hilmi'yi tam anlamıyla öpmeye başladığında, Hilmi onun yüzündeki elini sırtına kaydırarak kendine çekti. Gözlerinin ardında havai fişekler patlıyor gibi hissediyordu. Murat tarafından öpülmenin böylesine şahane birşey olduğunu bilseydi bunu 5 yıl önce herşeyi göze alarak yapabileceğini düşündü. Tedirginlik ve korkuyla başlayan öpüşmeleri yavaş yavaş yerini birbirlerini keşfe bıraktı.

Hilmi Murat'ın dudaklarının şeklini ezberlemek istercesine onu öperken bir yandanda fazla hızlı ilerleyip Murat'ı ürkütmek istemiyordu. Ancak Murat'ın farklı bir planı olsa gerekti ki Hilmi alt dudağını onun dişleri arasında hissetti. Murat'ın küçücük ama tahrik edici hamlesiyle boğazından kaçan ve Murat'ın dudakları arasında kaybolan sese engel olamadı.

Murat duyduğu sesle rüyadan uyanır gibi kendine geldi. Dudakları sesli bir şekilde ayrılırken ikiside düzensiz nefeslerini kontrole almaya çalışıyorlardı. Hilmi Murat'ın yüzüne çıkardığı elleriyle onun yüzünde gezinirken kendi yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.

Murat gözlerini araladığında o yüzde gördüğü mutlulukla kalbi sızladı. Biraz önce yaşananların rüya olmasını diledi. Demin delicesine öptüğü kişinin Hilmi Cem olduğu gerçeği yüzüne tokat gibi çarparak ayıltmıştı onu. Kendini onun ellerinden kurtararak hızla ayağa kalktı. Uzaklaşması, hatta kaçması gerekiyordu.

"Murat?" diye seslendi Hilmi Cem ayağa kalkarak. Murat iki eliyle yüzünü kapamış başı öne eğik şekilde sakinleşmeye çalışıyordu. Bir kırılma noktasındaydı. Sevgilisi olduğu halde başka birini öpmüştü. Hemde bir erkeği. Üstüne üstlük o erkek Hilmi'ydi.

Murat'ın bir çeşit panik yaşadığını düşünen Hilmi onun yüzüne kapadığı ellerine uzanarak, avuçlarının içine aldı.
"Bana bak. Sakin ol. Herşey yolunda." dedi eğilip yüzüne bakmaya çalışarak. Murat başını kaldırıp göz göze geldiklerinde, o gözlerde hayret ve öfke vardı.
"Herşey yolunda mı?! Hilmi Cem biz öpü... biz...Ben ne yaptım böyle! Bu ben değilim!" Murat ellerini kurtarıp çekilmek istedi ama başaramadı.

"Anlamıyorum. Daha biraz önce halinden gayet memnundun, memnunduk. Korkacak birşey yok ki karşındaki benim." Hilmi Cem onu rahatlatmaya çalışıyordu ama neden paniklediğini anladığı söylenemezdi.

"İşte problemde bu! Karşımdaki sensin! Hem ben...Ben nasıl yapabildim bunu." Murat konuştukça kısılan sesiyle kurtardığı ellerini tekrar yüzüne kapadı.
"Neden korkuyorsun anlamıyorum." dedi Hilmi Cem çaresizce ve bir adım daha attı Murat'a, sanki yakınlığı birşey değiştirecekmiş gibi, elleriyle yüzünü kapadığı bileklerine uzanmıştı.
"Ben onu aldatamam. Yaptığım koca bir hataydı resmen, bunu nasıl anlamıyorsun!"