His Kitten, His rules...

Hoofdstuk 1

Crystal
'Crystal, kom nu hier' hoor ik mijn vader woedend schreeuwen.
Zucht... het is weer zover...
Hij heeft weer eens een uitbarsting..

Ik laat me langzaam van mijn bed glijden en loop langzaam de gang in. Ik kijk angstig om mij heen en ben op mijn hoede voor mijn boze vader.

Ik word plots van achter bij mijn haren vast gegrepen en tegen de muur gegooit.
Ik slaak een klein gilletje en wacht op de klap die misschien komen gaat. Ik krimp uit angst in elkaar.

Mijn vader slaat me tegen mijn hoofd en duwt me op de grond.
'Waarom, staat er een onvoldoende op je rapport!?' Schreeuwd hij boos tegen mij. 'Ik....ik wist niet dat ik een onvoldoende had gehaald' stamel ik.
Mijn vader loopt op me af en schopt me in mijn ribben.
'Oh, dus mevrouw wist het niet? Ga naar de kelder, ik hoef je niet meer te zien' Schreeuwt hij met walging. Hij schopt me nog een keer en als hij er zeker van is dat ik pijn lijdt, stopt hij.

Hij trekt me omhoog en duwt me richting de kelderdeur.  Ik kan amper rechtstaan door de schoppen in mijn ribben. Hij opent de deur. Ik kijk angstig naar de steile trap omlaag. De kelder is net een zwart gat, dat plotseling verschijnt.
Mijn vader laat mijn haar los waardoor ik een paar stappen op de trap kan zetten. Plots voel ik iets in mijn rug... Het zijn, zijn handen. Ik probeer me uit angst vast te grijpen aan de trapleuning maar het is te laat. Ik gil en probeer mijn hoofd te beschermen voor de klap die later zal volgen.
Ik val de van de trap af, recht in de duisternis.
Ik raak de grond en kreun van de pijn. Ik rol over de grond door en raak met mijn hoofd de muur.
'Ahh' kreun ik pijnlijk.
Bijna onmiddellijk krijg ik ontzettende stekende hoofdpijn en voel ik iets warms over mijn hoofdhuid glijden. 
Fijn het bloed....
Ik trek mijn capuchon, met grote moeite, over mijn hoofd. Ik kruip op handen en voeten naar een hoekje van de kelder en probeer hier comfortabel te gaan zitten. Bij elke beweging die ik maak bonkt mijn hoofd.
Ik blijf helemaal stil tegen de muur aan liggen en val langzaam in slaap.

Na een hele lange tijd word ik eindelijk wakker.
Ik kijk om mij heen en zie nog steeds die donkere, akelige kelder. Ik ben er dus nog steeds..
Ik weet niet hoelang ik hier nu zit. Ik gok dat er nu een paar uur voorbij is. 
Mijn hoofdpijn is gelukkig iets minder geworden.
Ik besluit na een tijdje gezeten te hebben, naar de trap te kruipen.
Op handen en voeten kruip ik langzaam naar de hoek waar ongeveer de trap moet zijn. Mijn ribben voelen nog steeds ontzettend pijnlijk aan en bij bijna elke beweging die ik maak, piep ik van de pijn.
Ik sleep mezelf de trap op en laat mezelf tegen de kelderdeur aanvallen.
Vaag hoor ik stemmen aan de andere kant van de deur.
Volgens mij zijn de stemmen van mijn vader en een paar van zijn vrienden.
de stemmen zijn te ver weg om er hele zinnen van te kunnen maken, maar ik weet toch echt zeker dat ik mijn naam een paar keer hoor.

En ja je vraagt je vast af hoe iemand in zo'n situatie terecht komt hé?
Nou geloof me.. dat is niet zo moeilijk.
Toen mijn moeder nog leefde waren we een happy family. Mijn vader werkte bij een miljonairsbedrijf en verdiende veel, maar dan ook echt veel geld. 
We woonde toen nog in een groot landhuis, in het buitengebied van de stad en dicht bij een meertje. Kortom het was een prachtig huis, prachtige omgeving en een goed leven.

Je vraagt je vast ook af wat er mis gegaan is...
Wel, mijn moeder had op een dag het idee om bij de politie te gaan werken. Dit ging allemaal heel goed totdat ze een inval deden bij een drugsbende... Er werd geschoten en ja.. Helaas was mijn moeder één van de slachtoffers.
Mijn vader is door de dood van mijn moeder depressief geworden. Hij werkte niet meer en greep naar de alcohol.
Hij werd ontslagen bij het bedrijf en kon het grote huis niet meer betalen. We zijn toen verhuist naar Seatle. Nu wonen we in een klein flatje midden in de stad. Niks mis mee hoor.
Sinds mijn vader alcohol gebruikt, is hij steeds gewelddadiger geworden en word hij ontzettend snel boos op kleine, onzinnige dingetjes.

Je vraagt je vast ook af hoe een flat een kelder kan hebben?
Dat deed ik ook hoor, toen ik het voor het eerste hoorde.
Tussen elke flat in de flatgebouw en de fundering met de flat eronder zit een soort laagje.
Dit is hol waardoor je een soort van geheime ruimte hebt.
Het is ook niet zo diep als een kelder... ik geloof dat onze keldertrap maar 7 treden heeft.
Ik weet niet wie deze oplossing zo bedacht heeft, maar het is best slim. Zo kun je bijvoorbeeld je eigen wietkwekerij eronder hebben.

Ik weet niet hoelang ik al achter deze deur zit, maar het is lang genoeg om te weten dat het waarschijnlijk nacht is.
De stemmen zijn gestopt en het is helemaal stil. Ik durf de deur niet te openen omdat ik niet weet of mijn vader in de woonkamer zit.
Ik zucht diep, verzamel al mijn moed en duw de deur een klein stukje open.

Oke... mijn mobiel ligt in de keuken en als goed is ligt de sleutel van de voordeur ernaast.
Ik sluit mijn ogen en zucht nog een keer diep.
Ik duw de deur nog een klein stukje open. Er klinkt een hoog piepend en krakend geluid.
Ik houd angstig mijn adem in en kruip door het kleine stukje tussen de deur en het kozijn.
Ik sluip naar de keuken en pak mijn mobiel. Hij is gelukkig nog helemaal vol.
De sleutel houd ik vast in mijn hand. Ik tril ontzettend van angst.
Ik trek aan de deur in de hoop dat deze open is.
Ik zucht opgelucht als de deur open gaat en begin meteen met rennen.

Ik ren snel de gangen door en blijf achter me om kijken. Gelukkig is de hele gang leeg.
Ik twijfel even of ik de trap of de lift zou nemen..
Toch maar voor de trap. Wij wonen op de vierde verdieping dus dat worden veel traptreden..

Ik ren zo hard als ik kan, mijn hart bonkt in mijn keel en ik kijk alsof er iemand zojuist vermoord is. Mijn ribben doen ontzettend veel pijn maar ik doe net alsof het er niet is..

Ik ren de hal door en zie de uitgang van het flatgebouw. Hopelijk is deze niet op slot.
Ik zie dat er iemand voor de hoofddeur staat en het gebouw probeert in te komen.
Misschien... heel misschien kan ik door de deur naar buiten glippen. Ik ga achter een grote plantenbak staan, in de hoop dat deze persoon mij niet kan zien.
Ik kijk voorzichtig door het raampje naar buiten en zie dat het buiten helemaal donker is. Er loopt niemand meer over straat.
De man is ondertussen nog steeds bezig om binnen te komen en kan volgens mij de sleutel niet helemaal vinden.

Ik kijk even naar de man en hé... die schoenen heeft mijn vader ook, dat is niet zo vreemd want heel Seatle loopt op dezelfde schoenen als hem... 
De man heeft zijn capuchon op zijn hoofd gedaan en is bijna niet herkenbaar. Maar wacht eens... die jas... Die heeft mijn vader ook!
Mijn adem stokt in mijn keel en tranen ontstaan in mijn ogen... Mijn vader.. hij is zo dichtbij.
Hij ziet er dronken uit wat dus betekend dat hij niet verder dan 500 meter kan rennen... Jammer genoeg kan ik dat ook niet door mijn pijnlijke ribben.
Plots klinkt er een zoemend geluid en opent de deur zich.
Ik krimp nog meer ineen in de hoop dat hij mij niet ziet.

Oh, loop alsjeblieft door.. de deur blijft maar anderhalve minuut open.
De man staat nu één meter van mij af....
Ik haal diep adem en controleer of ik de sleutel en mijn mobiel nog bij mij heb.
Ik ga de gok wagen....

Ik sta op, ren snel in een ruime bocht om mijn vader heen en net voordat de deur dichtvalt, glip ik ertussendoor.
Ik kijk tijdens het rennen nog snel even achterom en zie mijn vader dreigend naar mij kijken. Hij schreeuwt en slaat hard met zijn vuist tegen de nu gesloten deur.

Ik ren zo hard als ik kan.
Ik ren zo hard mogelijk over de donkere, uitgestorven straten van Seatle.
Mijn vrijheid wacht op mij!

Heel erg bedankt voor het lezen allemaal
Hopelijk krijgt dit boek veel views en stemmen😉

xXx Rooms-n-oes
1481 woorden.