(Never) Be alone

Hoofdstuk 30

Ad Luke: 

Ik kan het niet lang meer voor mezelf houden, maar ik moet wel. Olivia moet eerst wakker worden. Ik zou het zo graag van de daken willen schreeuwen, maar het lukt niet. Als ik kijk naar Calum, voelt het niet goed om het nu te zeggen.

Hij was zo gelukkig met Olivia, we wilden haar allemaal super graag terug. Alleen haar hier zo zien liggen, het doet ons allemaal pijn. Zo een klein meisje en al zoveel meegemaakt. Ik herinner me nog het was een van de leukste momenten die ik ooit beleefd heb. 

"Luke?" hoor ik een klein meisje zachtjes vragen. Als ik opkijk zie ik dat het Olivia is. "Ja Liv?" "Dieres?" Ik krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. Ze heeft het onthouden, vandaag gaan we samen naar de dierentuin. Ze is zo gelukkig. "Dag papa." roept ze, haar handje verstrengeld ze met die van mij. "Klaar voor Liv?" vraag ik waardoor ze hevig knikt. 

Het was zo een leuke dag, ze sleurde me overal naartoe. Elk dier moest ze zeker en vast gezien hebben. Ik had natuurlijk alleen oog voor de pinguïns, maar gelukkig vond Olivia dit ook heel leuk en konden we hier eventjes blijven staan. We hebben zelf op het einde samen een grote en kleine pinguïn gekocht, eentje voor Olivia en eentje voor mij. Zo konden we deze dag altijd herinneren. 

"Is de vader van Olivia Hood hier?" hoor ik een dokter vragen. Ik kijk op en zie Calum bang naar ons kijken, hij steekt zijn hand op. "Kom maar mee." Calum loopt stilletjes achter de dokter aan, ik zie hem trillen en sta op. "Ik ben er voor je." Zeg ik zachtjes als ik naast Calum loop, hij kijkt me dankbaar aan. 

De dokter waarschuwt ons voor een laatste keer als hij de deurklink omlaag doet. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Calum staat stil tot ik een klein meisje "Papa" hoor zegen, het is heel zachtjes. Ik weet zelf niet zeker of ik het goed gehoord heb of het me gewoon heb ingebeeld. Ik zie Calum verder naar binnen gaan. Ik durf niet maar spreek me moed in, als Calum het kan, kan ik het zeker. 

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik binnen kom. Olivia is wakker, ze ligt in de armen van Calum. Als Olivia mij ziet, schrikt ze en kruipt dichter tegen Calum aan. "Bang." hoor ik haar zachtjes zeggen. Calum schrikt en ook ik weet niet wat ik moet doen. Olivia is bang van ons, of alleen van mij. 

Ik ren naar buiten, ik kan het niet. Zeker niet omdat ik begin te twijfelen of ik het binnen 6 maanden wel kan. "Layla?" vraag ik zachtjes. "Luke wat is er?" hoor ik haar meteen vragen, ze is bezorgd. "Layla, Olivia ze is wakker." "Maar Luke dat is toch goed nieuws, dan kunnen we het eindelijk vertellen. We kunnen gelukkig leven, het is nu onze tijd om gelukkig te zijn." hoor ik haar zeggen, ik ben niet gelukkig. Olivia is bang van mij en ik weet niet waarom. "Ze is bang van mij Lay. Ik kan het niet. Wat nu als onze prins of prinses ook bang van me is? Wat doe ik verkeerd?" Zeg ik snikkend. Ik weet het, ik lijk net een meisje. Ik kan er niet zo goed mee omgaan als mensen bang van mij zijn, ik wordt er onzeker over. Ik weet niet of ik het goed zal doen binnen 6 maanden, het wordt ons kind. Ik wil dat het goed gaat.

"Luke luister naar mij, ons prins of prinsje gaat super veel van je houden net zoveel als ik van jou. Je bent de beste Luke, ik ben onderweg naar jou. Twijfel niet aan jezelf. Ik hou van je, net zoals onze kleine."