When I finally found You!

Chapter 10 -Flashback

Andrei Pov

Iniintay ko si Elizz upang tulungan ako sa bagay na alam kong hindi mahirap para sa kanya ng biglang may pumukaw ng aking atensyon ang dalawang estudyante na pumasok sa coffee bar na kung saan ako naroroon.

"Oy bessy narinig mo ba ang balita?"sabi ng isang babae

"Oo bessy nakita ko nga yung kotse ng sikat na si Elizz Chen nung papunta ako dito"sabi pa ng isa.

"May nabangga daw ito at isinugod sa ospital"dugtong pa nito.

Na agad namang biglang awtomatikong kumilos ang aking katawan patungo sa ospita na sinabi ng mga ito.

Biglang bumalik sa aking alaala but it was 17 years ago.

Sa ospital..

"Nurse may sinugod ba ditong nangangalang Ms. Chen Elizz?"agad kong tanong sa information desk pagkapasok ko ng ospital.

"Yes Sir nasa room 341 po sya"tugon ng nurse na agad ko namang pinuntahan ito.

Narating ko ang lugar kung saan naroon si Elizz at biglang bukas ng pinto.

"Oh Andrei!"bati sa akin ni James ang nobyo ni Elizz.

" How is she?"pag aalalang tanong ko

"Don't worry she's fine and she is sleeping right now" aniya at pinatuloy ako sa loob ng kwarto kung saan natutulog ang kanyang nobya.

"Andrei yung babaeng nabangga ni Elizz she's also in room right now aniya "We visit her first before Elizz decided to take a rest and thankfully it's not that serious"dagdag pa nito.

"Do you know who is that girl?"ang curious kong tanong dito.

"Hmmm... well as i remember she has a japanese surname oh! Takishima Marinete" tugon nito sa tanong ko na agad ko naman ikinabigla

"What do you mean the girl that has an eyeglasses on her eyes?"napalakas ang boses ko at tinakpan ni James ang bibig ko ar sabay tingin namin kay Elizz kung nagising ito sa ingay ko at laking pasalamat ko at tulog pa rin ito.

"Whoah! that's close" sambit sa akin ni James at pinandilatan ako ng mata.

Dahil nakita ko naman na ayos ang kalagayan ni Elizz kaya naman ako ay nagpaalam at pumunta para kamustahin si Marinete.

Sumagi na lang sa isip ko ang pagtataka dahil hindi mag mamaneho si Elizz ng kanyang kotse dahil na rin sa aksidenteng nangyari noon sa kanya. Lagi na lang syang may driver. Bakit kaya nagkaroon ng lakas ng loob ito magmaneho?

Ng narating ko ang kwarto ni Marinete ay may lumabas na doktor at nurse at isa pang doktor na pumukaw sa akin ang kanyang pangalan na nakasulat sa kanyang unipormeng puti Dr. Takishima Keiko.

"Good evening Doc" bati ko dito

"Good evening, may i help you?"bati nito at tanong sa akin

" Oh I'm Andrei" tugon ko at napansin ang pagkakaiba ng kanilang mukha.Halatang mukhang hapon ito at mas singkit kesa sa kapatid nito.Ngunit maganda rin ito tulad ni Marinete.

"Oh so you are Mr. Andrei"wika niya "Please come in!"paanyayang sabi nito

"I'm sorry"pagtatakang tanong ko sa kanya bakit parang sa tono ng pagsasalita nito eh parang kilala na ako.

"Nothing "tugon niya "Can I ask you a favor Mr. Andrei if it's ok?"pakiusap nito

"Sure"sagot ko

"Can you stay beside of my beloved sister I just need to call our parents on what happen to her"dadag pa niya at umalis na ng kwarto at naiwan kasama ng mahimbing na natutulog na si Marinete.

Bigla ko na lamang nakarinig ng ingay at ito ay mula sa natutulog na si Marinette.Mukhang may napapaginipan halos nahihirapan na hindi ko mawari na tipong binabangungot.

"Eomma!"sabi nito na umiiyak "Oppa" patuloy na sabi nya na nakataas ang kamay na akala mo may inaabot at umiiyak. Binabangungot nga ito aba teka bakit ganun may lahing hapon ito pero tawag sa Mama at Kuya nya parang taga Korea lang?!

Kahit na sinusungitan ko ito naaawa rin ako dahil nagigibg unfair ako. Kapag napapatitig ako sa mga mata nito nakikita ko ang babaeng matagal kong namiss ng sobra sa kanya.

Nagtataka at naguguluhan akong nakatingin sa kanya at pinunasan ko ang kanyang luha na bakas ang lungkot dito at hinawakan ang kamay nito.

"Marie ssi kwenchahnahyo" (Marie short name sa real name nya) (It's fine) sagot ko dito tutal kami lang naman ang tao dito sa loob ng kwarto at inilagay ko sa pisngi ko ang kanyang kamay upang iparamdam na ayos lang lahat at nakaramdam ako na hindi ko maipaliwanag.

-------Flashback-----

"Oppa!"(kuya) tawag ng isang napakagandang batang babae.

At dahil kababalik lang namin ni Jonghyun sa Pilipinas galing Korea dahil sa kinakailangan kaming isama nila Daddy at Tito para magtrain ng pagmamanage ng kompanya.

"Why you took so long?" habang nakayakap sa kanyang Kuya. "Where is my pasalubong?" biglang tingin sa akin at lahad ng kamay.

"It's just two weeks its not long". "Why did you miss your two handsome Oppa?"pagmamalaki ko at ibinigay ko ang kanyang pasalubong.

"Kahit na two weeks it's like 1 year to me" nagpapacute habang sinasabi sa akin. "Oppa Jonghyun is handsome but you "turo sa akin "You are ugly"sabay belat sa akin at takbo palayo sa akin dahil alam nyang hahabulin ko sya at kikilitiin.

"Hahaha ayan kasi eh masyado kang presko nabara ka tuloy"pangungutya ng matalik kong kaibigan at Kuya ni Sandy na si Jonghyun.

"Ne" (Yes) ang inis kong tugon sa dito.Ngunit kahit ganon pa man sinasabi ng aking puso na espeyal sa akin ang kapatid nito.

Yes I'm 6 years older than her. My father and his father were bestfriends at makasosyo din sa kompanya.

But after 1 year I and Jonghyun was in Korea at nabalitaan namin na may kumidnap kay Sandy at kasama ang pinsan nilang si Yi jung . Halos nagulat ako sa nabalitaan namin at hindi kami makapaniwala sa nangyari. Yung oras ding yun naalala ko ang pangako ko kay Sandy.

Before the day she kidnap....

Habang nasa paborito nyang place sa garden nila

"Unneun eolguri areumdawoyo" (Your smile is beautiful) puri ko sa kanya talaga namang iba ang ganda nito kaya naman kahit na sa bata pa ito meron ng mga nagkakagusto dito.

"Kamsahamnida" (thank you) tugon nito.

"Gajima!"(Don't go) "Op--pa na-neo jo ha-hae"(I like you) dugtong nito na pautal utal sabay lagay ng bracelet sa aking pulsuhan dahil alam nya na aalis muli kami at six months kaming mananatili sa Korea.

"Wear this all the time when I'm not on your side physically just look on it and just think that I'm next to you" utos nito na hindi ka dapat pumalag kung gusto mong sikatan pa ng araw kinabukasan.

"Sandy ah" thank you!"sabi ko at napatingin sa mga mata nya. Grabe ang ganda ng mga mata alam mo yung mala anghel at ang sarap titigan ng mukha nito habang tinititigan ko syang matagal lalo itong gumaganda.

"Huh ano ba itong iniisip ko nababaliw na ata ako hindi ko dapat maramdaman ito" pilit kong sabi sa utak ko

"Oppa ok ka lang ba?"tanong nito na bakas ang pag aalala

"Ok lang ako"sabay ngiti na halos nakapikit na ako

Kinuha ko mula sa bulsa ang isang kwintas na regalo ko sa kanya dahil sa naging 1st place ito sa Piano Contest sa kanilang eskwelahan. Nasa murang edad pa lang ito pero napaka talented nya marunong kumanta at nagcocompose na rin ng kanta at eto pa mahilig din syang magbake at magluto.

Hay bakit kasi ang tagal mong lumaki tsk! habang nakatitig sa kanya.

----end of flashback----