Sevgili Jungkook,
Biliyorum bıkıyorsun,yazma artık diyorsun ama elimden birşey gelmiyor..
Gurur yapıyorum arayamıyorum,mesaj atamıyorum sende bana ulaşmıyorsun ee gül cemalini görebilene aşk olsun..
Tek çıkış yolum bu..
Belkide bu denli rahatlığımın yegane sebebi posta kutuna geceleri bıraktığım mektuplarımı okumadığından emin olmamdandır.. Bilmiyorum..
Ama umrumda da değil artık..
Olmalı mı ondan da emin değilim..
Koskoca bir boşluktayım Kook. Sonu bitmeyen bir sürü düşünce içinde boğuluyorum ama ne düşündüğümü sorsan en ufak bir cevap veremem
Birçok kaygının içindeyim ve tutunacak bir dalım yok. İsteklerim,hedeflerim var ama bunları gerçekleştirmek için en ufak bir çaba gösteremiyorum.. Yıkılmamak için zorluyorum kendimi hatta bazen beni yıkacak hiçbirşeyin olmadığına kendimi inandırıyorum ama olmuyor sonunda yine en başta olduğum yerde sanki hiç çabalamamış,sanki hiçbir hareket gözetmemişcesine dikilirken buluyorum kendimi..
Hep sende buluyorum kendimi.
Ne yapacağım diye düşünmekten,bu durumdan nasıl sıyrılırım diye düşünmekten delireceğim en sonunda.
Ah bir burada olsan. Bir fısıltınla,minik bir busenle,huzur dolu kollarınla çekip çıkarsan beni bu kara kuyudan.. Ne güzel olurdu..
Şuan belkide sevgilinin koynundasın,belkide mutlusun. Çok mutlusun. Ama ben değilim Jungkook...
Bir bencillik yapıp senden birşey isteyebilir miyim tavşanım?.
Birkez olsun.. Yalvarırım bu kadar uzun aradan sonra birkez olsun göreyim seni,kokun ciğerlerimi bayram ettirsin,gözlerine bağlayayım ruhumu, kirpiklerime bağladığım hayallerimi pürüzsüz yüzüne,naif ruhuna dökeyim gözyaşlarımla..
Belki o zaman bir nebze olsun gevşer boynuma dolanmış iplerin sıkılığı,gerçekliğin vücuduma çarpan darbeleri..
Belki mutlu olurum bir umut..
Seni seviyorum..
İmza; Kim olduğunu biliyorsundur değil mi?
