Nase opent zijn ogen van schrik. Hij ligt nog steeds in zijn wolvenvorm op de koude vloer. Lyon heeft zich alleen maar dichter tegen hem aan geklemd.
Een nachtmerrie? En een lange ook. En een enge, als we het er toch over hebben. Nase voelt twee koude handen zijn kop grijpen.
“Nachtmerrie?”
Lyon kijkt hem slaapdronken aan en grijnst.
“Laat dat de moeders maar niet horen…”
“Doe niet zo lullig, stuk ongeluk.”
De zachte, maar gemene vrouwenstem komt Nase bekend voor. Lyon kijkt om naar het licht-roze-harig meisje in de hoek van het vertrek.
“Hallo, stuk ongeluk heeft een naam.”
Het meisje knippert verbaast.
“Wacht, sinds wanneer?”
De blonde jongen slaat zijn armen over elkaar en lacht gemeen. Een duidelijk ‘heu heu heu’ lachje.
“Sinds gister!”
Het meisje schiet in de lach.
“sinds gister!”
Ze lacht alleen maar harder. Ze grijpt naar haar buik en leunt met haar hoofd tegen de glazen wand aan, omdat ze zichzelf niet meer overeind kan houden.
“Cat. stop met lachen.”
De lach van het roze harig meisje staakt meteen. Nase was terug verandert en overeind gaan zitten.
“Jij had toch ook geen naam? Daarom…”
Het meisje onderbreekt hem.
“Ik heb geen naam, ik wil geen naam, dus ik krijg geen naam.”
Ze slaat haar armen over elkaar om haar punt duidelijker te maken. Nase zucht. Hij kijkt om als hij de glazen deur van het glazen vertrek open hoort gaan.
“Komen jullie mee lieverdjes?”
Nase huivert. De enige die hem zo’n lieve benoeming mogen geven, zijn zijn moeder en zijn toekomstige vriendin.
“Ja, kom lieverdje.”
Lyon staat alweer buiten, met een grijns op zijn gezicht. Nou vooruit, Lyon mag het ook. De roze-harige staat voor Nase en steek haar hand uit naar hem. Nase pakt haar vast en ze helpt hem overeind.
Vandaag is het woensdag, dus Nase mag weer eten. In het weeshuis hebben ze namelijk verschillende ‘opvoedmethodes’. Drie om precies te zijn. Nummer een is voor de wezen, of de kinderen zonder bekende ouders. De kinderen die hier onder vallen, moeten zich aan strenge regels houden. Bij overtreden staan er zware straffen klaar. Huilen is verboden. Toch krijgen ze elke dag twee maaltijden. Hier valt Lyon onder. Dit geld overigens niet voor de kinderen waarvan de overleden ouders rijk zijn. Die vallen onder nummer twee. Dat is voor kinderen die aan het weeshuis verkocht zijn. Zij kregen een luxe behandeling, drie tot vijf maaltijden per dag en amper straffen.
Nummer drie is voor de kinderen van criminelen, zoals Nase. Voor deze kinderen zijn er nog meer regels dan voor de rest. Ze krijgen een grote bol droog brood per twee dagen. Huilen is verboden. Lachen is verboden. Emoties over het algemeen zijn verboden. Er worden zware straffen aan toegevoegd.
Voor elk kind dat binnen komt, staat een medisch onderzoek klaar. Hierbij worden ze getest of ze gebruikt kunnen worden voor experimenten. Als je positief uit de test komt, word je leven alleen maar moeilijker.
Nase heeft zijn eten al te pakken, terwijl Lyon nog in de rij staat voor zijn bord. De rij voor broodbollen zijn immers korter. De achterste rij vanaf de plek waar Nase zit, staat Cat ook al te wachten. Wanneer de blonde jongen zijn bord krijgt, glimlacht hij naar het roze-harige meisje.
