Het wolvenkind wordt wakker van een wat luidere stem van Cat.
“Wat echt!?”
“Shuuuuh!”
Lyon houd zijn vinger voor zijn lip en wijst daarna naar de jongen die tegen hem aan ligt. Dan spreek hij verder op een fluistertoon.
“Ja echt ja.”
Nase draait met een kleine zucht op zijn rug. Hij knijpt zijn ogen iets dicht door de felle ochtendzon. Dan draait hij zich langzaam op zijn buik om te kijken hoe het met zijn zusje gaat. Gwendolyn ligt nog onder de handdoek. Dan wend hij zich naar de twee andere.
“Wat is echt?”
Cat giechelt en pakt Nase’s wangen tussen haar vingers.
“Dat meneertje niet zonder een levend knuffelbeertje kan~!”
Ze lacht wanneer Nase nog eens zucht. Hij probeert geïrriteerd terug te kijken, maar heeft geen idee hoe dat moet. Lyon laat een klein glimlachje zien.
“Ik vind het niet erg…”
Cat giechelt nog eens kort. Nase bloost iets wanneer hij ziet dat ze nog steeds poedelnaakt is. Cat kan het zelf niet zo veel meer schelen.
“Ik zit maar te gijnen! Ik snap het prima.”
Nase ogen glimmen. Voor het roze harige meisje is het een teken dat hij het accepteert. Ze staat op en rekt zich uit. Dan kijkt ze naar beneden.
“Het is goed dat je nu wakker bent, we hebben problemen.”
Lyon staat op en trekt dan Nase omhoog. De beide jongens werpen ook een blik naar beneden. De moeders hebben kinderen aan het werk gezet en ze zijn bezig aan een steiger naar boven. Waarschijnlijk halen ze de rand al over een paar dagen. Het wolvenkind zou het niet raar vinden als ze al begonnen zijn met de bouw toen Nase de rand bereikte afgelopen nacht. Hij loopt een stukje over de rand en vind zijn aantekeningen. Er staan namen van plekken waar ze onopvallend naar beneden kunnen gaan. Hij kijkt nog eens uit over de stad. Dan wend hij zich naar Lyon.
“Maak Gwendolyn wakker, we gaan.”
Hij kijkt nog eens naar beneden aan de kant van het weeshuis. Het lichaam ligt er nog. Het groenharige zusje staat nog te staren op de plek waar ze gisternacht ook stond. Nase voelt zich er niet vrolijker door. Cat komt weer naast hem staan.
“Je kon wegrennen toch…?”
Ze kijkt hem aan. De medelijden voor het meisje op de grond is duidelijk van haar gezicht te lezen. Nase schud zijn hoofd.
“Dan had ik dat wel gedaan.”
Het meisje kijkt verontwaardigd.
“Hoe moeilijk is het om weg te rennen?!”
“Dan waren ze beiden dood gegaan!”
Nase staart naar het zusje op de grond. Hij verhief zijn stem maar iets, maar maakte genoeg duidelijk voor Cat. hij zucht, wetend dat hij iets moet uitleggen.
“Een poosje geleden kwam hij naar me toe, vragend of ik zijn zusje wou beschermen. Ik wist toen al dat hij in de problemen was, of zou komen. Anders had hij mij dat nooit gevraagd. Ik heb toegestemd, Cat. Toen Magnolia dat gister zei, wist ik dat als ik weg zou rennen, ze beiden vermoord zouden worden. Hij knikte. Ik moest zijn zusje beschermen zoals beloofd.”
Cat kijkt weg. Ze beseft opnieuw dat Nase slim genoeg is om in moeilijke situaties het goede te doen. Nase zelf is daar niet zo zeker van. Hij draait zich om naar de stad en ziet dan dat Lyon Gwendolyn al met de handdoeken op zijn rug gebonden heeft. Hij pakt blindelings Cat’s schouder en merkt dan pas iets op. Geen vleugels. Waar zijn die dingen? Hij kijkt om naar haar. Dan trekt hij zijn shirt uit en trekt hem over haar heen. Nu kan het tenminste. Het shirt is lang genoeg en dient voor het meisje als een jurkje. Een verschrikkelijk kort jurkje, dat wel. Maar Cat’s kleding is de minste zorg op dit moment. Ze moeten met een doodszieke Gwendolyn de muur weer afkomen, voordat de moeders de muur opkomen. Maar dit moment heeft hij al lang lopen plannen. Alleen, hij kan zijn eigen gewicht makkelijk tillen met zijn schilden, maar het gewicht van de andere drie erbij maakt het al een stuk moeilijker. Maar in de loop der jaren heeft hij uitgerekend hoe hij de kortste route kan maken. Het moet lukken, zolang ze niet tegelijkertijd gaan. Lyon eerst, hij kan Gwennie naar de overkant krijgen. Dan Cat, als de brug dan breekt, kan zij altijd nog vliegen. En dan hij pas, want als hij zelf door de brug zakt, is het altijd nog minder erg. Nase zakt in kleermakerszit en sluit zijn ogen. Als hij ze weer open doet, is er een trap van schilden gevormd naar een van de hogere gebouwen van de stad. De bruinharige jongen knikt kort naar Lyon.
