Na lang en lang oefenen begrijpt Cat er nog steeds geen bal van. Maar ze geeft niet op! Woordjes van drie of vier letters lukken al aardig, maar alles wat langer wordt creëert een probleem. Op een gegeven moment komt Lyon overeind en kijkt even over het roze harige meisje’s schouder heen.
“Misschien is het Kheloktische alfabet makkelijker?”
Nase haalt zijn schouders op, terwijl hij overdwars in kleermakerszit op de stoel zit.
“Moet ze dan niet een geheel andere taal leren?”
Cat ogen worden groot en ze recht haar rug. Ze moet er niet aan denken. Ze heeft het ook al eens gehoord en het klinkt niet echt makkelijk. Lyon legt zijn hand op haar schouder om vervolgens zijn hoofd erop te rusten om na te denken, waardoor Cat ook nog wit weg trekt. Ze duwt hem snel van haar weg, waardoor hij met een klap op de rand van het bed komt. Met een zeurderig geluid komt hij overeind. Hij gaat in kleermakerszit naast Gwendolyn zitten, die ondertussen op haar knieën in het midden van het bed is gaan zitten. De jongen wrijft zijn blonde, lange haren weer in positie.
“Om het Kheloktische alfabet te weten heb je de taal niet nodig. We gebruiken de zelfde klanken, we hebben er alleen een ander tekentje bij.”
Nase knikt kort om door te geven dat hij het begrijpt.
“Kan zo zijn, maar dan kan ze nog steeds geen boeken hier lezen, toch?”
Daar had Lyon niet over nagedacht. Das balen, hij had het graag aan Cat geleerd. Hij zak zuchtend in elkaar. Dan laat hij zich achter Gwendolyn op zijn zij vallen. Het hondenmeisje trekt verbaast haar oortjes opzij. Ze giechelt zachtjes wanneer ze Lyon voor de zoveelste keer in zijn eigen taal hoort mopperen. Nase’s ogen glinsteren als Cat een wenkbrauw vormt, waardoor haar uitdrukking zeer arrogant wordt. Op momenten als deze is het wolvenkind zeer nieuwsgierig naar wat het gemopper allemaal betekent. Het klinken soms net toverspreuken, of zo iets. Maar dat ligt ook aan hoe de blonde jongen het zegt. Vroeger schakelde hij ook soms midden in een verhaal over naar het Kheloktisch, zonder dat hij het door had, maar dan klonk het vrolijk. Als hij moppert of schreeuwt klinkt het magisch. In Nase’s ogen een leuke taal dus. Maar het leren is heel moeilijk. Lyon heeft hem een paar woordjes proberen te leren, maar zonder succes. Daarom heeft Nase misschien zo’n respect voor zijn vriend. Het wolvenkind besluit maar eens verder te gaan met het lesgeven.
Al een half uur later komen er vier moeders de ruimte binnen. Waarschijnlijk om Gwendolyn op te halen. Gelukkig had Nase aan het begin van de avond al nieuwe boeken verstopt. Lyon springt snel uit het bed van Gwendolyn. Hij hoopt dat de moeders niks hebben gezien. Waarschijnlijk zijn ze er namelijk niet mee eens dat hij gebruik maakt van het zachte ziekenhuismatras. Het jonge, witharige meisje bereid zich al voor om terug naar haar kamer te gaan. Maar de realiteit ging anders dan dat de vier hadden verwacht. De moeders nemen Cat mee en laten de rest voor wat ze zijn.
“Lyon…”
Nase staart naar de grote opening waar de rozeharige net door is verdwenen.
“We zetten ons ontsnappingsplan eerder in werking.”
De blondharige jongen knikt instemmend. Maar het hondenmeisje schiet weer overeind. Ze wisselt haar blik een paar keer tussen de twee jongens om iets van hun gezicht af te lezen. Nase draagt het neutrale gezicht, zoals altijd. Bij Lyon is een gemene grijns te zien. Het meisje zakt weer iets in elkaar. Toch blijft ze verontwaardigt kijken.
“Waar hebben jullie het over? Gaan jullie weg zonder mij?!”
De grijnst van de Kheloktisaanse blonde jongen verdwijnt en er verschijnt een zachte glans in de ogen van het wolvenkind. Nase draait zich weer richting zijn kleine “zusje”.
