Even later zijn Nase en zijn vriend in een kamer met alleen glazen wanden. De kamer staat in een van de hoofdgangen van het weeshuis. In elke hoofdgang staat er een. Ze heten de schaamte kamers en je beland er als je iets hebt gedaan wat niet geaccepteerd wordt. Iedereen die door de gangen loopt kan zien dat je je niet gedragen hebt en meestal maken ze daar gebruik van.
“Ik ben het zat…helemaal zat.” Mompelt Nase terwijl het met zijn mes vormpjes in de vloer snijd. Hij zit met zijn rug tegen een van de glazen wanden.
Zijn kamergenoot ligt languit op de vloer. Hij kijkt Nase met zijn groene ogen onschuldig aan. Hij slaat een arm om de benen van Nase, die dicht bij hem in de buurt lagen.
“Nu pas? Ik ben het hier al eeuwen zat.” De blonde jongen gniffelt zachtjes. Nase legt zijn hand weer op de arm die om zijn benen ligt geslagen.
“Ik meen het.” Hij zucht. “Ik ben geen stom nummer…ik heb een naam gekregen.”
“Nase toch?” De blonde jongen kijkt vragend en wacht op het antwoord. Nase knikt.
“Mijn vader is niet de slimste, dus hij bedacht een leuke, maar simpele naam.”
Nase kantelt zijn hoofd een beetje als hij zijn vriend aandachtig ziet luisteren.
“Heb je echt geen naam?” vraagt hij. De blonde jongen schud zijn hoofd als antwoord.
“ik ben van de Khelok’ Clan. Weet je wel? Rots woestijnen. Als een kind het twee jaar kon overleven kreeg het een naam, maar ja, ik was hier al toen ik anderhalf terecht kwam.”
Hij glimlacht verdrietig.
“ik wou dat ik mijn ouders kende…”
Nase heeft medelijden. Hij weet wie zijn ouders zijn, maar hij heeft een werkelijke hekel aan zijn vader. Maar hij heeft een naam, hij weet waar zijn clan is. hij weet waar hij thuis hoort. Zijn kamergenoot heeft geen thuis, niet eens een naam. Nase denkt even en kijkt dan zijn blonde vriend aan, met kleine sparkeltjes in zijn ogen.
“Ik noem je Lyon.”
Zijn vriend kijkt hem ongelovig aan.
“Je noemt me Lyon?”
“Yup, Lyon.”
“Wat? Je kan me niet zomaar een naam geven?!”
“tuurlijk wel. Je hebt toch al langer overleeft dan twee jaar? Het is hier erger dan in die rotswoestijn van jou.”
“maar…”
De blonde jongen stamelt kort, maar roept daarna: “Maar jij bent van de Ökami Clan!”
Nase vouwt zijn armen over elkaar.
“Maar ik ga geen mensen naar nummers noemen. Een mens verdient een naam. Ondanks wat hij heeft gedaan en wat hij nog gaat doen. Ondanks wie zijn ouders zijn en ondanks waar hij vandaan komt.”
Zijn vriend knippert verbaast. Nase vervolgt: “Als je Lyon geen leuke naam vind, dan kies je een andere en noem ik je zo. Maar ik zal geen mensen naar nummer noemen.”
De blonde jongen lacht.
“Okay, Lyon is prima. Op een voorwaarde.”
Nase knikt en wacht op zijn vriends voorwaarde. Hij vervolgt:
“dan moet jij veranderen in een wolf. Ik kan niet slapen op deze koude vloer.”
Lyon knipoogt en lacht. Nase knikt weer. Hij laat zich zelf op de grond glijden waardoor hij op zijn rug komt te liggen. Dan trekt hij Lyon naar zich toe en veranderd in een wolf. De lange vacht die de zelfde kleur heeft als Nase haar, vallen over de blonde jongen.
“Ja, dat is beter.”
Lyon gniffelt en kruipt dichter tegen de wolf aan. Nase legt zijn kop tegen de lange blonde vlecht van zijn vriend aan en sluit zijn ogen.
