BREAKEVEN

Chapter 14

Sharlene POV

Napahinto ako sa nakita...
I saw two people in the side way. The guy held the girl in her waist saka mariin itong hinahalikan. Ang babae naman ay naka patong ang dalawang kamay sa braso ng lalaki.

This is unbelievable. How can this people be liberated in this kinda place. Okey lang sana kung sa States ka eh kaso nasa Pilipinas tayo eh.

Hindi nila alintana siguro na may mga tao sa paligid dahil busy sila masyado sa ginagawa nila.

Mabilis akong pumunta sa kotse ko saka pinaandar. Nag drive ako and I make sure na sa kanilang direction ako patungo.

Nung malapit na ako ay bumusina naman ako saka sila napatigil.

Tinigil ko ang kotse sa harap nila saka binuksan ang bintana.

"Mayaman ka sana Mr. Christopher but you can't even afford to get your slut a room. Whatta shame!"

Di ko na sila pinagsalita at agad na tinaas ang bintana at walang pasubaling pinaandar ang kotse.

Napahigpit ang kapit ko sa manubela. At seryusong tumingin sa daan.

I can't understand myself. Nagagalit ako. Pero di ko naman alam kung bakit.

Ofcourse, it's not because I still love him. Hindi ko na siya mahal pa at kahit konti wala na akong nararamdaman pa. Maliban sa galit at pagkasuklam ko sa kanya.

After everything he did, I never saw him regretting. Patuloy lang siya sa kagaguhan at pang babae niya.

"Walang hiya kang basubas ka! Makikita mo talaga darating ang araw at iiyak karin. You will surely know what you've lost!"

Pinara ko ang kotse saka kinuha ang phone sa bag. I dialed a number at di naman nagtagal ay sumagot rin.

"Hey. Are you busy today?"

Pagyaya ko sa kanya.

"Not really. Bakit?"

Huminga muna ako malalim saka marahang kinagat ang ibabang labi ko.

"Samahan mo naman ako ohh! May pupuntahan lang ako and I don't feel like going alone!"

I said in a low tone trying to sound sad.

"Hey. Are you okey? Where are you? I will drop you by. Kotse ko napang gamitin natin."

He said in worried tone.

"I'm on my way home. Hintayin mo nalang ako sa labas ng condo!"

Binigay ko sa kanya ang address then we hang up. Agad akong nagmaneho saka dumiretso sa condo.

Sandali lang ako nag shower saka nagbihis at agad na bumaba sa receptionist. I saw him comfortably sitting on the couch.

"Did I keep you waiting?"

Agad naman siyang napaangat ng tingin at saka ngumiti.

"Not really. Don't mind!"

Agad niyang sabi saka tumayo. Kaya ngumiti lang ako.

"Shall we go?"

Pag ayaya niya and he offers me his hand. Nilagay ko ang kamay ko sa kanya saka kami lumabas ng condo at pumunta sa kotse niya.

I gave him the location and 35 minutes of traveling saka kami nakarating doon.

This is far from the city. Isa itong maliit na bayan na halos di na ata inabot ng kabihasnan.

There's a limited source of electricity. Konti lang ang mga bahay at may isang maliit na lake na malapit.

Ng makarating kami sa sentro ng baryo ay bumaba kami. Pumasok kami sa isang maliit na karenderya.

"Ahh. What are we doing here?"

Pagtatanong niya ng makita ang paligid.

"Kakain?"

I said innocently.
Pasalamat na rin ako dahil kahit papaano ay walang may nakakilala sa kanya. As I said, this place is very isolated.

"What are they serving here?"

Naghanap siya kung nasaan ang menu kaya medyo natawa ako.

"What are you laughing at?"

"Nothing! By the way, if you're looking for foods. Buksan mo yung mga cauldron don ohh saka pumili ka ng gusto mo!"

He curiously walk and open each of the cauldron.

"What is this?"

Pagtataka niya.

"Laswa yan!"

"Seriously, parang puro dahon lang naman to! Ano bang mga dahon to?"

Pagtataka niya kaya mas lalo akong natawa.

"Palagtiki saka carabao grass!"

Tumingin naman siya sakin saka napalunod.

"Damn. Are you serious? Are those plants edible?"

"Oo naman!"

I wink saka tumawa.

"Yan kasi. Laking mayaman. Haha malamang, hindi. Kangkong yan, malunggay, talong saka tagabang. Yan ang tawag nila jan! Masarap yan. Pampawala ng hang over!"

Tinawag ko ang tindira saka umorder ng isang serve. Nag order narin ako ng bam-e saka adobo.

Kumain na kami pero ang isa parang ayaw pa kumain ng unpisa kaya pinilit ko. And guess what, parang ayaw niyang tumigil sa pagkain ngayon.

Ng matapos kaming kumain ay agad kaming sumasakay ulit saka bumyahe ng 10 minuto papunta sa may isang maliit na paaralan.