Tımarhane-Sessizlik

7.Bölüm

Öncelikle bu bölümü @yazmakismylife adlı kişiye adıyorum.Çok güzel yorumlarda bulundu.Ithaf isteyen mesaj atabilir.

Ayrıca size çok büyük bir özür borçluyum.Uzun zamandır yb gelmiyor.Ancak hayatımda olumsuz giden çok fazla şey var ve kitap yazmaya fırsat bulamadım.Özür dilerim.

Uyandığımda yemekhane de değildim.En azından bunu fark edebildim.Çünkü buranın ışığı açıktı.Gözlerim hala bulanık görüyordu.Gözlerimi zorla açmaya çalıştım.

 

Yavaşça gözlerimi araladım.Etrafıma bakındım.Burası daha önce hiç görmediğim bir yerdi.Ellerimden destek alarak doğruldum.Bu odada loş bir ışık vardı.Bir sedyede yatıyordum.Karşımda bir çalışma masası ve sandalye vardı.

Olduğum yerden kalktım ve çantamı aramaya başladım.Ama yattığım sedyede bulamadım.Bende çalışma masasına yöneldim ve her yeri aramaya başladım.Ve çekmecede çantamı buldum.Çantamı elime aldıktan sonra çantanın içini karıştırdım ve bir şeyler bulma umuduyla çantama göz attım.Ancak bir şey bulamadım ve eşyalarımın hiçbiri kayıp değildi.

Odanın kapısına yöneldim ve kapının tokmağını elimde çevirdim.Kapı açıldıktan sonra temkinli bir şekilde koridora çıktım.Fakat koridorda korkmamı gerektirecek bir şey olmadığını görünce emin adımlarla çıktım ve sağa döndüm çünkü solumda kilitli demir bir kapı vardı.Sağdan ilerlemeye başladım.Ve yürürken kafama dank etti.Mel yaşıyordu!Nasıl olduğunu veya niye öyle gözüktüğü kafama balyoz gibi geldi.Olduğum yere mıhlandım ve hareket etmemeye başladım.Çünkü kafam hala karışıktı.Öncelikle Melanie yaşıyordu ve aynı isminin Jessica olduğunu tahmin ettiğim cesede benziyordu.Aman tanrım! İşler gittikçe karıştığından daha fazla şaşırmama yol açıyordu.Tanrı aşkına Mel'den ne istemişti ki?Küçük,savunmasız ve ölü bir kızdı.Ancak şimdi yaşıyordu ve bunun nasıl olduğunu bilmiyordum.Kaçık rahiple iletişime geçmem gerektiğini fark ettim.Ancak bu zamana kadar hep o bana not göndermişti ve beni izlediğini söylüyordu.Belkide şimdi bağırsam bana bir not gönderirdi cevap olarak.Ancak bundan emin olamadığım ve güvenliğimden tehlike duyduğum için bağıramadım ve ilerlemeye devam ettim.

İlerledikçe ışıkların seyrekleştiğini ve koridorun karardığını farkettim.Bu sebeple elime kameramı aldım ve aynı şekilde ilermeye başladım.Koridorun sol tarafında kanla yazıldığını tahmin ettiğim bir yazı vardı ve bana geri dönmemi emrediyordu.Ancak bu kaçık yerde olabilecek her şeye alıştığım gibi bu kanlı yazılara alışmıştım ve korkmadan ilerlemeye devam ettim.Aslında nereye ilerlediğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu.İleride bir not görebilirim umuduyla ilerleme devam ediyordum.Ve biraz daha ilerledikten sonra düşüncelerimde haklı çıktım.Duvara ne olduğunu bilmediğim bir sıvıyla yapıştırılmış ufak bir kağıt bulunuyordu.Kağıdı elime aldım ve okumaya başladım.

"Ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok.Muhtelemen beni arıyorsun ancak bu notu artık sana ulaşamayacığımı bildirmek için yazdım.Artık tek başınasın.Çıkış yolunu ara çünkü artık tanıklık etmene izin veremem.Çok tehlikeli.Çok tehlikeli.Tehlikeli.."

Not burada bitiyordu.Tek güvendiğim ve akıl sağlığından şüphe etsem de çıkış yolu biletim olan rahip artık gittiğini yazmak için bir not bırakmıştı bana..Artık tek başımamıydım? İşte şimdi sıçtım.Tanrı yardımcım olsun...