İMKÂNSIZLAR KATEGORİSİ - Aşıklar Serisi 3

İ.K | 1.Bölüm

Perdenin Arasındakiler - Kendime

"Seni öpmeden ölürsem şehrimin yağmurları adına kazınır, yine sana yazarım..."

Hayat bazen sandığımız gibi gitmiyordu. Biz yolun sonunu çok mutlu görsek de, hayat bir şekilde önümüze engeller koyup bizi şaşırtmayı seviyordu. Güçlü olanlar kaldığı yerden devam ederken, Barlas ve ben gibi engellerle başa çıkamayanlar da yollarını ayırıp, bir şekilde hayatına devam ediyorlardı. Kimisi mutlu olmayı başarabilirken, kimisi olanları kaldıramayıp, kendini yıpratmaya devam ediyordu.

Ben; bunların hangi tarafındaydım hiçbir fikrim yoktu. İki sene önce birbirimizi deliler gibi sevdiğimiz adamla, şimdilerde iki yabancıya dönüşmüştük. Arada bir çocuğumuz olmasına rağmen, hiçbir şekilde birbirimizi görmemiş, oğlumuz için olsa bile bir araya gelip, bir diyolağa girmeye çalışmamıştık. Böylesi daha mı iyiydi bilmiyordum ama onunla geçirdiğim günlere nazaran şimdi daha bir durgundu hayatım sanki. Ama.. böylesi daha iyiymiş gibime geliyordu. Birbirimizi yıpratmaktansa, yollarımızı ayırmayı seçmiştik.

Bu durum tuhaf geliyordu bazen. Kendi kendime hâlimize kahkaha attığım zamanlar bile oluyordu. Birbirini deli gibi seven iki insan, nasıl olur da küçük engellere boyun eğerdi aklım almıyordu. Engellere karşı birlikte mücadele etmeyi seçseydik, şimdi ayrı kalmak yerine, sıcacık yatağımızda birbirimize sarılmış, uyuyor olurduk.
Belki de bazı şeylerin devam etmesini biz istememiştik, belki de bir kişi kafasında çoktan bitirmişti.

Derin bir nefes alıp, gözlerimi gökyüzüne diktim. Şimdi kim bilir nasıldı? Kimler gelip geçmişti hayatından veya hangi kadına gönlünü kaptırmıştı?

Sahi yapabilir miydi böyle bir şeyi? Tekrardan başka birini sevebilir miydi? Düşüncesi bile kalbimin sıkışmasına yetiyordu. Kafamı iki yana sallayıp, kötü düşünceleri aklımdan atmaya çalıştım.

"Ne yapıyorsun burada Dolunay?"

Annemin sorduğu soruyla, kafamı ona çevirdim.

"Hiç."

Annem gözlerini bir süre üzerimden ayırmayıp, kafasını olumsuz anlamda salladı. Hareketlerimi izleyip duruyordu bu aralar. "Yine şu işe yaramayan Barlas'ı düşünüyorsun de mi kız? Sen var ya akıllanmazsın. Deli!"

Gözlerimi devirip, dayıma baktım.
"

Ne diyorsun sen be? Bunun da işi gücü yok benimle uğraşıyor. Anne, sen hani dayıma Fadime abla'nın kızı, Sultan'ı ayarlayacaktın? Bir an önce ayarla da evlensin şu da. Gerçi dayı, Sultan seni döver biliyor musun? Dikkat et yani."

Söylediklerimle gece gece çılgına dönen dayım, bana meydan okumak için tam ağzını açmıştı ki, buna babam engel oldu. "Yine başlayayım demeyin, kaldıramam gece gece sesinizi."

Dayım yerine otururken iki gözünü kısıp, bana bakmaya devam etti. Ben de tek kaşımı kaldırıp, ona meydan okumaya devam ettim.
Herkes kısa sürede kendi hâline dönerken, ben sıkıntıdan patlamak üzereydim. O sırada telefonuma gelen mesaj sesi, nedense beni heyecanlandırmıştı. Artık sıkıntıdan neye, nasıl tepki vereceğimi şaşırmıştım. Mesajın kimden geldiğini görünce gülümsedim. Mirza'dan gelmişti.