სამყარო რომელიც ყველას თვალში ერთი და იგივეა და სამყარო რომელიც მის უკან იმალება
და რომელსაც ბევრი ვერ ხედავს.
ლუნა ობოლი თავის თავში ჩაკეტილი გოგონაა, რომელსაც სიცოცხლეც აღარ უნდა,იმის შემდეგ რაც ოჯახი დაკარგა.
მაგრამ მას ვიღაც ან რაღაც არ აძლევს...
ლუნას პოვ: თეთრ დიდ მგელს მივყვებოდი და ხმას საერთიდ არ ვიღებდი...არც შიშს ვგრძნობდი და არც უნდობლობას,მაგრამ ცოტა მანძილი რომ გავიარეთ და დიდ შემზარავ სასახლეს მივადექით ცოტა ავღელვდი...სასახლეს გარედანვე ეტყობოდა,რომ იქ კარგი არაფერი არ ხდებოდა! მაგრამ მგელი სასახლის კარიბჭესკენ წავიდა ,ამიტომ მეც უკან გავყევი....კარიპჭე თავისით გაიღო ,წინ კი ბნელი და უდიდესი მისაღები დარბაზი გადაიშალა,რომელშიც საოცარი სიჩუმე იყო! "აქ რატომ მომიყვანე?" სააბოლოდ გავბრდე და ხმა ამოვიღე,ამაზე კი მგელმა გამომხედა და შემდეგ ისევ მშვიდად გაგრძელა გზა...მეც რა უნდა მექნა? სადამდეც მივენდე,ახლაც უნდა დავუჯერო! ესღა გავიფიქრე და უკან გავყევი...ცოტახანში კი მეორე სართულზე ამოვყავი თავი . ჩაბნელებული და გრძელი კარიდორი მოჩანდა, რომელსაც თითქოს დასასრული არ ჰქონდა და მგელმაც სწორედ ამ კორიდორისკენ დაიწყო სვლა. პირველივე ნაბიჯზე ვიგრძენი საშინლად ცუდი აურა,რომელიც რატომღაც მაიძულებდა უმიზეზოდ შემშინებოდა,იმის შემდეგ რაც უკვე გავაკეთე და აი გააიღო კიდეც ჩემს წინ კარი ! იქ კი ის კაცი გამოჩნდა,რომელიც ჯიმინის მამა აღმოჩნდა .
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ძვირფასო ლუნა,დიდხანს გეძებდით." კაცი ფეხზე წამოდგა და ჩემსკენ ღიმილით წამოვიდა ,ამაზე მე შიშით უკან დავიხიე ! აქ მასთან მომიყვანა? რატომ?! "აქ თქვენი დამსახურებით ვარ!? რა გინდათ ჩემგან!? მსხვერპლად უნდა შემწიროთ? უნდა მომკლათ ხო? დაივიწყეთ ეს არ მოხდება!" გავბრაზდი ,რადგან მივხვდი რომ ყველაფერში ისაა დაამნაშავე...ამის თქმაზე კი უკან გავბრუნდი,მართლა მეგონა რომ უბრალოდ წავიდოდი,მაგრამ კაცმა უბრალოდ ჩაიცინა და მომაძახა. "არანაირი მსხვერპლ შეწირვა არ იქნება,მანამ ჯიმინი შენს გული არ მოიპოვებს"ამაზე მე დავიბენი და ადგილზე გავჩერდი...
