ლუნას pov:
"ლუნა შეგიძლია დაილაპარაკო?"
მეკითხებოდა თეჰიონი და მიღიმოდა
"შემიძლია"ვუპასუხე ღიმილით და ფეხზე წამოდგომა ვცადე
"ლუნა!ლუნა! მოიცა!"გავიგე ამაზე ესმას ყვირილი "არ ადგე ჯერ.."მითხრა ნერვიულობით .
"რა მოხდა ?"ვიკითხე ცოტახანი სიჩუმის შემდეგ ...რადგან ძაალიან დაბნეული ვიყავი"არ გახსოვს?"იკითხა გაოცებულმა თეჰიონმა "კი რაღააცები.."
ვთქვი და თავი ჩავხარე ცრემლი რომ მომადგა "რაღაცებში ..შენი სიკვდილიც შედის ალბათ.."უხერხულად თქვა ესმამ
"ხოო..არ მესმის როგორ გამაცოცხლეთ?! მართლა ზღაპარს გავს ეს ყველაფერი"სიცილით მივაყოლე რომ თემა შემეცვალა"მეც არ ვიცი..და ახლაც ვერ ვიჯერებ რომ ეს შევძელი"
შეშინებული სახით თქვა ესმამ
"უგულო ზომბი ,რომელიც ადრე ვამპირების მკვლელი მთვარის პრინცესა იყო!! მშვენიერი ცხოვრება მაქვს"სიცილით ვთქვი მე და რაღაც ტკივილი რომ ვიგრძენი მკერდში გავჩერდი"ეჰჰ..შესანიშნავია ლუნა!! სხვანაირად ვერც ინატრებ.."
თქვა თეჰიონმა ღიმილით
"მოკლედ..თეჰიონ მოდი გავიდეთ,ლუნას დასვენება სჭირდება ..ბოლოს და ბოლოს
ორი წელი მკვდარი იყო"
თქვა ესმამ და ღიმილ ნარევი სახით გამომხედა,შემდეგ კი თეჰიონთან ერთად ოთახიდან გავიდა.
"ორი წელიწადი...ორი წელი ვიყავი მკვდარი და ჯერ კიდევ მგონია რომ გუშინ მოხდა ყველაფერი...ნეტა ახლა ჯიმინი როგორა? ან სადდა?ან ჩემი ძმა ,ჩემი ოჯახი,დეიდა და ბიძია..."
ვფიქრობდი გაუჩერებლივ და უფრო მეტად იმატებდა ჩემში სურვილი, რომ რაც შეიძლება მალე გამოვკეთებულიყავი.
ორი თვის შემდეგ:
2 თვე გავიდა იმის შემდეგ რაც
ისევ ამ სამყაროს დავუბრუნდი.
მაგრამ დღემდე მაინც სუსტად ვიყავი,და ფეხზე ვერ ვახერხებდი ადგომას,რადგან მკერდთან საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი,როგორც კი ამას ვცდიდი!
თითქოს სხეული გრძნობდა გულის უქონლობას და ეს კი იმაზე მიმანიშნებდა რომ ეს ჩემი ,,გაცოცხლება,,სულ არ იყო უფასო!!
და რაღაც ხარვეზი აუცილებლად
ექნებოდა მას !!
და აი გათენდა ეს დღეც როცა ეს
,,ხარვეზი ,,აღმოვაჩინე.
აღარ მინდოდა უბრალოდ წოლა
და დალოდება როდის გაძლიერდებოდა ჩემი სხეული ,რადგან ვატყობდი არც აპირებდა!
ნელა დავიწყე ფეხზე წამოდგომა
რომ ტკივილი ძალიან არ მეგრძნო,და ფეხზე როგორც კი დავდექი საშინელი რაღაც ვიგრძენი,ეს გრძნობა მაიძულებდა ყოველ წამს მეგრძნო ჩემი სიკვდილით გამოცდილი ტკივილი!
თავი კი ისე მიფეთქავდა და მასში ისე ტივტივდებოდა ერთი და იგივე სცენა, უკვე მეგონა აფეთქდებოდა!
ეს სცენა კი ჩემი გულის სხეულიდან მოშორება იყო !
სწორედ ეს მომეტი მეორდებოდა ისევ და ისევ გაუჩერებლად .
აუტანელი იყო ყოველი ამოსუნთქვა და ჩასუნთქვა ,თითქოს ჩასუნთქული ჰაერი დამახრჩობდა.
მეტის გაძლება აღარ შემეძლო,ამიტომ ცოტახანში გავითიშე.
YOU ARE READING
🔥ჩამომყვები ჯოჯოხეთში?🔥
Fanfictionსამყარო რომელიც ყველას თვალში ერთი და იგივეა და სამყარო რომელიც მის უკან იმალება და რომელსაც ბევრი ვერ ხედავს. ლუნა ობოლი თავის თავში ჩაკეტილი გოგონაა, რომელსაც სიცოცხლეც აღარ უნდა,იმის შემდეგ რაც ოჯახი დაკარგა. მაგრამ მას ვიღაც ან რაღაც არ აძლევს...
