ლუნას პოვ:
მისი მეშინოდა,მაგრამ არ მეგონა თუ აქამდეც შეტოპავდა და ასეთ რაღაცას გააკეთებდა.
ამ წამს უბრალოდ შოკში ვიყავი და ხმას ვერ ვიღებდი ,მაგრამ შინაგანად ვტყდებოდი.
ყოველი წამი გაუსაძლისი ხდებოდა ჩემთვის...ნუთუ მართლა აპირებს ამას?!
არა,არა,არა...ასეთი ცხოველიც არ არის,მაგრამ საკუთარი თვალებით ვხედავ,რომ უკვე ნელ-ნელა მეტად შორს მიდის მისი ხელები!
ანუ ამას მართლა გააკეთებს?
ამის გააზრებაზე უკვე ცრემლებიც ვეღარ შევიკავე და უხმოდ დავიწყე ტირილი,შემდეგ კი სააბოლოდ ვცადე და შევევედრე,რათა ასე მაინც შემეჩერებინა!
"ჯიმინ ,გთხოვ ეს არ ქნა!
არ გააკეთო ისეთი რაღაც რასაც შემდეგ ინანებ!"
უკვე სასოწარკვეთილმა ვუყვირე და თან უკვე ხმამაღლა ავტირდი...ამის გაგებამ კი ჩემსდა გასაკვირად ჯიმინი მართლა გააჩერდა .
ნელ-ნელა თავი ასწია და თვალი გამისწორა ,მე კი ნათლად დავინახე მის თვალებში დანაშაულის გრძნობა.
ალბათ მომტირალი რომ დამინახა და ასეთ მდგომარეობაში რომ ჩამაგდო...მე ხომ მისი მეშინოდა.
სასწრაფოდ ფეხზე ადგა ,კიდევ ერთხელ შემომხედა და შემდეგ კარებიდან გაქრა.
მე კი მაიკა შემოხეული და ყველგან მისი ნაკბენებით აჭრელებული ვიყავი და ამ კოცნებისგან დატოვებული სიწითლე მეტყობოდა ,რომელიც სავარაუდოდ დალურჯდებოდა.
"ჯიმინ..."ჩავიბუტბუტე ჩუმად და ტირილი დავიწყე.
ის სულ სხვა იყო და რომ არ გაჩერებულიყო არ ვიცი რას იზავდა!
თუ ასე კარგავს კონტროლს რატომ არა ისიც გამორიცხული ,რომ ერთ დღეს გული მართლა ამომგლიჯოს.
ჯიმინის პოვ:
არ მინდოდა ასე მომხდარიყო და ისეთი რაღაც გამეკეთებინა ,რომ ლუნას ჩემს მიმართ შიში ეგრძნო,მაგრამ ესაა ერთადერთი რაც მის თვალებში ამოვიკითხე ცოტახნის უკან ...ამიტომ ოთახი სასწრაფოდ დავტოვე და პირველი სართულისკენ გავემართე .
მძულდა ჩემი თავი იმისთვის რისი უფლებაც მივეცი,მაგრამ ლუნამ სხვა გზა აღარ დამიტოვა!
ჭკუიდან გადავყავარ!
ამ ფიქრებით დატვირთული პირველ სართულზე ჩავედი,სადაც ბიჭები ისხდნენ და ვიღაც გოგოს სისხლით იკვებებოდნენ.
"ვინნა ეს?"
ვიკითხე ისე რომ ზედ არც შემიხედავს,არც ერთისთვის,შემდეგ კი პირდაპირ დავჯექი.
"ჩვენი ვახშამია...თავისი ფეხით მოვიდა და თავი ხაფანგში ჩაიგდო"
თქვა თეჰიონმა ცბიერი ღიმილით და სისხლიანი ტუჩები მოილოკა.
"კარგია..."
"შენ არ გინდა ?"გავიგე ნამჯუნის შემოთავაზება,რაზეც უარის ნიშნად თავი გავაქნიე .
იმდენად დაბნეული და გაბრაზებული ვიყავი ამ წამს,რომ აღარაფერი არ მინდოდა!
მხოლოდ ლუნაზე და ცოტახნის უკან მომხდარზე მეფიქრებოდა!
"რა მოხდა?"უეცრად ვიგრძენი რომ ჯონგუკი გვერდით მომიჯდა,რაზეც არც დამცალდა რამის თქმა შუგას გაბრაზებული პასუხი რომ მომესმა.
"რა თქმა უნდა ისევ იმ გოგოს ამბავი იქნება"
მეც დავეთანხმე და თავი ჩავხარე...
"ხო,გამოიცანით.
ისე დამაკარგვინა კონტროლი კინაღამ დიდი შეცდომა დავუშვი !
ახლა კი მას ჩემი ეშინია"
ვთქვი მოწყენილმა...მართლა ძაალიან ვდარდობდი.
არ მინდა ჩემი ეშინოდეს.
"იმაზე ნუ წუხარ რომ შენი ეშინია,რადგან მად ისედაც ეშინოდა შენი..."
თქვა ჯონგუკმა და მხარზე ხელი დამადო.
"არამგონია,რადგან საკმარისად არ ეშინოდა ალბათ!
ცხრაჯერ გაიქცა სახლიდან...ეს კი მისი გაკვეთილი იქნება"
შუგას უკმაყოფილო ხმა ჩამესმა თუ არა ,მივხვდი რომ ჩემს სიტუაციას ვერ გაიგებდა ვერცერთი.
ადამიანი ,რომელიც გიყვარს არ გსურს ,რომ შენს მიმართ შიშს გრძნობდეს!
რა თქმა უნდა ისინი ვერ მიხვდებიან ამას.
მათ ხო არასდროს ყვარებიათ ადამიანი.
"ხო,ახლა აღარ გაიქცევა,თუ ასე შეაშინე ,ანუ კარგია და სჯობს შენი ეშინოდეს...არ ინერვიულო."
ნამჯუნმა დამშვიდების მიზნით ესღა მითხრა და შემდეგ ყველა გაჩუმდა.
"საიდან იცით რომ პირიქით გაქცევას არ სცდის?
ვერ ხვდებით ალბათ რამხელა რაღაც შეუძლია შიშს გაგაკეთებინოს."
ჩუმად ჩავილაპარაკე ბოლო სიტყვები,მაგრამ ბიჭებმა ყველაფერი გაიგეს.
VOCÊ ESTÁ LENDO
🔥ჩამომყვები ჯოჯოხეთში?🔥
Fanficსამყარო რომელიც ყველას თვალში ერთი და იგივეა და სამყარო რომელიც მის უკან იმალება და რომელსაც ბევრი ვერ ხედავს. ლუნა ობოლი თავის თავში ჩაკეტილი გოგონაა, რომელსაც სიცოცხლეც აღარ უნდა,იმის შემდეგ რაც ოჯახი დაკარგა. მაგრამ მას ვიღაც ან რაღაც არ აძლევს...
