Yürek Sancısı

YS~7 "Aşık olmak, bir kadını bu kadar acizleştirebilir miydi?"

MULTIMEDIA EGE.

Ege Abi'm yanıma yaklaşırken, nasıl söyleyeceğime dair bir sürü fikir üretmiştim. Ama hiçbirini hayata geçiremeyecektim. Belliydi.

Abi'm yanıma gelip yatağıma, tam karşıma, oturduğunda gözlerine bakmaktan çekiniyordum. Çünkü ona baktığım an aklıma Yankı hakkında söyledikleri geliyordu. Ve ağlamamak konusunda kendime hiç güvenmiyordum. Şimdi bile kendimi bırakıp, hıçkıra hıçkıra ağlamak geliyordu içimden.

Abi'm aramızdaki sessizlikten rahatsız olmuş olacak ki konuşmayı başlatan taraf o oldu.

"Kardelen, gerçekleri duymak istiyorum. Bana yalan söyleme. Geldiğinde ağladığın belliydi. Bir şey olmuş. Söyle."

Kesinlikle Ege Abi'mle konuşmaya başladığım için pişmandım. Mert veya Berk Abi'm, eminim ki daha yumuşak davranacaktı. Ancak Ege Abi'm daha söylemeden sert bir tavır ortaya koymuştu.

"Tamam... Söyleyeceğim... Ama sakin ol Abi. Sonuna kadar dinle."

Böyle bir şey söyleme gereği duymuştum çünkü gözlerimiz ufak bir an birbirine değdiğinde, sanki gözlerindeki öfke, sinir bana geçmişti.

"Anlat!"

Ah, keşke dediği kadar kolay olsaydı anlatabilmek.

"Abi, anlattıklarımın çoğu doğru. Ben sarhoş olmuştum. Sonra beni evine götürdü..."

Cümleleri toparlayamıyordum. Beynim sanki konuşmamam için kendini kilitlemişti. 'Seviştik' diyemiyordum, çıkmıyordu o kelime ağzımdan. Abi'me ilk defa bir şey söylerken bu kadar zorlanıyordum.

"Konuşsana, Kardelen! Yoksa..." deyip yerinden fırladığında benim şaşkın bakışlarım arasında o, elini saçlarına daldırmış odamda volta atıyordu. Ne düşünmüştü ki, bu kadar sinirlenecek? Yoksa anlamış mıydı? Ama bu tepki fazla değil miydi? Yatağa oturup bana sarıldığında artan şaşkınlığımı, ağzından çıkan kelimeler daha da arttırmıştı.

"O herif, sana... Tecavüz mü etti? Kardelen! Doğruyu söyle. Sana bir şey mi yaptı?!"

Gerçekten bana tecavüz edebileceğini mi düşünüyordu? Yankı, onu da yapar mıydı? Yani ben istemesem, bana zorla...

Abi'm ellerini yanaklarıma getirene kadar gözyaşlarımın aktığını bile farketmemiştim. İlk aşk için ağır değil miydi bu?

"Ağlama, güzelim. Ağlama. O pezevenk, bu yaptığının bedelini ödeyecek."

Abi'm yanımdan kalkmaya yeltendiğinde kolunu tutup, kalkmasını engelledim. Boğuk çıkan sesimle itiraz ettim.

"Abi! Yanlış anladın. O, bana tecavüz etmedi..." gözlerimi ister istemez onun mavilerinden çekmiştim. Gözlerinin içine bakarken konuşmam çok zordu.

"Biz onunla seviştik."

Sesim, benim bile duyamayacağım kadar kısıkken Abi'min net bir şekilde duyduğunu, sinirle hızlı hızlı nefes almasından anlayabiliyordum.

"Abi. Gerçekten sarhoştum. Ben ne yaptığımı bilmiyordum. Bir anda oldu. Sabah kalktığımda yanımda yoktu... Not bırakmıştı..."

Tamam, belki ne yaptığımı bilmediğim kısmı biraz yalandı. Ama isteyerek seviştim dersem başıma büyük bela alacağım belliydi. En ufak bir şey daha kaldıramazdım artık.

Son cümleyi söyleyip, not kağıdını Abi'me uzatırken sesim o kadar aciz çıkmıştı ki kendimden tiksindim. Aşık olmak, bir kadını bu kadar acizleştirebilir miydi?