Mavi Hemşirem Bordo Berelim

"Hoş geldin Zeynep hemşire"

Merhaba arkadaşlar!

Lafı fazla uzatmadan buyrun bölüme geçelim.

___________

Yazardan... 

   Hemşire odası bir an sessizleşti.

   "Ben giderim."  Bu cümleyi söyleyen ince ses kime aitti? Kimdi bu cesaret abidesi?

   Tamam, askere yardım etmek şerefti. Fakat işin bir de cesaret boyutu vardı. Yani o ladar erkekle beraber yaşamak, hadi onu da geçelim bahsedilen karakol dağ başında falandı. Çünkü merkeze yakın karakollar böyle bir şey istenmezdi. Ki bu da her an saldırı ihtimalini yülseltiyordu.

   Hemşireler şaşkınlıkla birbirine baktı. Sonra yavaşça herkes sesin geldiği tarafa, yani arkalarına baktılar. Zeynep en son gelen olarak arkadaydı.

   Başhemşire emin olmak         istercesine genç kıza sordu:

   "Emin misin Zeynep?" Sesindeki şüphe yüzüne yansımış olan Canan Hemşire aynı zamanda şaşkındı. Bu görevi birinin kabul edeceğini sanmıyordu.

   Zeynep tüm güzelliğiyle en arkadaydı, ve odadaki herkesin ona bakması genç kızı rahatsız ediyordu.

   Ayrıca, o da farkındaydı tüm olasılıkların. Ama pekte korktuğu söylenemezdi...

   Ve az önce söylediği cümleden gram pişman değildi. 

   Evet, Zeynep kırılgan bir kızdı. Bu genç kızın mizacında vardı sessizdi, sakindi bir o kadar güleryüzlü ve hanım hanımcık bir şeydi.

   Ve bunları herkes biliyordu. 

   Tüm bunların yanında: cesurdu genç kız. Bu gen ona, babasından geçen en büyük özelliklerdendi. 

   "Eminim." Dedi genç hemşire.

///////////

        

   Nimet Hanım ellerini çenesinin altında birleştirmiş düşüncelere dakmıştı. Bu gün Nil'le konuşmaya devam ederken konu dağılmış öyle böyle derken Nil, Nimet'i Adana'ya taşınmaya %95 ikna etmişti. Tek sorun Zeynep'in kendisiyle kesinlikle gelmek istemeyeceğiydi.

   "Anne ben geldim!" Diye bağıran genç kızın sesini duyunca masadan kalktı. Mutfaktan çıkıp üzerini çıkaran Zeynep'e sarıldı.

   "Hoş geldin kuzum." Zeynep güldü:

   "Hoş buldum annem."

   "Hadi üstünü değiştir mutfağa gel beraber sofrayı kıralım."

   "Tamam." Diyerek odasına yol aldı Zeynep. Hemen rahat bir şeyler giyip mutfağa indi. Nimet Hanım salatayı hazırlıyordu.
Zeynep bıçağı ve salatayı annesinden devraldı.

   İkisinin de birbirine anlatacak şeyleri vardı ve ikisi de dığru anı bekliyordu. 

   Masa hazır olunca sessiz sessiz yediler yenekkerini. Nimet Hanım elindeki çatakı boş tabağın kenarına koyarak sandalyede dikleşti sırtını sandalyeye dayadı.

   Zeynep, annesinin bu tavrından ciddi bir şey olduğunı anlayarak bakışlarını tabaktan annesine çevirdi.

   "Anne, bir sorun mu var?" 

   "Tatlım Nil Adana'ya taşınmamın mantıklı olduğunu düşünüyor." Pat diye konuya girdi.

   Nedense genç kız hiç şaşırmadı. Neden acaba(!)