Jeremiah Vs Jerome

Rozdział 2

Otworzyłam powoli oczy i od razu tego pożałowałam, było tu strasznie jasno a moje oczy nie były do tego przyzwyczajone. Zamrugałam i zmarczyłam czoło próbując sobie przypomnieć co się stało. A no tak... wybuch, Jerome i jego.... Kiedy sobie przypomniałam o człowieku, który mnie znalazł to usiadłam na jakimś łózki, oczywiście krzyknęłam z bólu, gdzyż był niewyobrażalny. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, nie było tu totalnie nic, nic oprócz kamery w rogu. Chciałam wstać, ale kiedy zakręciło mi się w głowie to zmieniłam zdanie.
- Halo? - pomachałam do kamery, ale nic się nie stało. Dotknęłam opatrunku na ramieniu na co również się zdziwiłam, ten facet zabrał mnie i opatrzył... ale dlaczego? Po chwili po moim policzku popłynęła łza, którą od razu starałam. Mój Jerome... on chciał mnie zabić! Położyłam się spowrotem na łóżko, zatapiając się w swoich żalach. Najgorsze było to, że nie czułam się... sobą? No tak, pewnie dano mi sporo lekarstw i dlatego jestem tak normalna. Po chwili usłyszałam jak drzwi się otwierają. Do pomieszczenia weszła jakaś dziewczyna o dziwo była młoda.
- Witaj. Jestem Ecco- powiedziała poważnie, podeszła do mnie, na co znów usiadłam, ale tym razem zacisnęłam zęby by nie krzyknąć. Kiedy chciała mnie dotknąć, to automatycznie się cofnęłam.
- Nie bój się, nie masz się czego obawiać- zaśmiałam się gorzko.
- Wybacz, ale ta kamera i pomieszczenie na to nie wskazują.
- To było konieczne- powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Pomachałam głową i pozwoliłam się dotknąć. Ecco zaczęła zmieniać moje opatrunki, nie mówiąc już nic.
- Dziękuję- uśmiechnęłam się niepewnie i dalej nie ufając dziewczynie.
- Nie ma za co- odwrociła się by wyjść, ale musiałam zadać jej pytanie, które cały czas mnie dręczyło.
- Dlaczego mi pomogliście? Przecież jestem niebezpieczna-  spojrzała na mnie.
- Każdy zasługuje na pomoc, nawet ci bardzo źli- uśmiechnęła się tylko na chwilę i wyszła zostawiając mnie samą w tym pustym pomieszczeniu. Wypuściłam głośno powietrze, no, no robi się coraz ciekawiej...