Ontvoerd door One Direction

16. Vrijheid

Lisa's P.O.V.

Ken je dat gevoel dat de tijd stilstaat? Dat je niet weet wat er gaat gebeuren?
Ik heb zo'n gevoel en het is verschrikkelijk.
Toen de man riep dat we "hier" zaten wist ik niet wat er te wachten stond. Ik dacht echt dat ik ging dood gaan.
Ne enkele seconden kwamen er minstens vijf mannen binnen. Helemaal in het zwart, maar met een politie print in het midden van de trui.
Ik kijk naar Zayn en zie de hoop in zijn ogen.

'Zet een stap dichter en we doen hen pijn.' Zegt Jack in een kwade toon.
Iemand van de mannen neemt een stap naar voor en Jack verlost het mes van mijn keel. Meteen daarop volgt een scherpe pijn in mijn wang. Hij heeft me met het met gesneden. Daarna heeft hij het mes terug aan mijn keel geplaatst. Ik voel het bloed naar beneden stromen.
'Wayne, zet een stap terug.' Zegt één van de mannen tegen de man die een stap vooruit heeft gezet.
'Ja, Wayne, zet een stap naar achter. Je weet dat ik haar kan en zal vermoorden, ik heb al eerder iemand vermoord.'
Wayne stapt achteruit.
'Goed zo, je begint het te begrijpen. Jullie gaan hier allemaal weg, wij rijden weg met Zayn en Lisa, jullie laten ons gaan en ze blijven allebei leven.
Gebeurt dat niet, dan zullen deze twee' hij knikt naar Zayn en mij. 'Het niet overleven.'
Ik slik en voel het mes harder drukken tegen mijn keel.

'Wayne, kom. Laat hen leven. Laten we hier weg gaan.' De man naast Wayne gaat een stap achteruit en loopt weg.

Maar Wayne geeft niet op.
'Nee. Als we weg gaan overleven ze dit niet.'
We moeten dit overleven. Het moet gewoon.
Ik kijk naar Zayn en zie dat hij al naar me kijkt.

Jack en Ryan kijken naar Wayne en de andere agenten.

'Als je hen nu loslaat zal jullie straf minder zijn. Jullie gevangenisstraf zal minder lang zijn en jullie geldboete zal niet zo veel zijn. Als je hen nu vrij laat.'
Zegt Wayne, maar ik weet dat het een tevergeefse zaak is. Ik weet dat het niet zal helpen, Jack zal zijn zin krijgen of we hier uit gaan of niet.
Als we hier weg zijn, heeft hij zijn zin gekregen en gaan we naar een andere plaats en zijn we dus nog steeds ontvoerd.
Als we hier blijven en Jack wordt opgepakt doet Jack ons dood en heeft hij ook weer gewonnen.
Het maakt niet uit wat we doen, verliezen doen we toch.

'Ik ga de gevangenis niet in. Jullie laten me gaan en die twee hier overleven. Dat is de enige optie.'
Ik kijk terug naar Zayn en zie dat hij vastberaden is.
Ik kijk hem met een vragende blik aan.
Hij wijst met zijn ogen naar beneden en ik kijk. Hij heft zijn been op.
Zou hij bedoelen dat we hen moeten schoppen?
Ik kijk terug naar zijn ogen en hij geeft een teken om te vragen of ik het begrijp.
Ik doe het zelfde teken met mijn ogen om hem naar beneden te laten kijken. Hij kijkt en ik doe alsof ik Jack schop.
Zayn knikt.
Jack is te druk met Wayne om ons stille gesprek te verstaan.
Ik kijk terug naar Zayn en zie zijn lippen bewegen.
Aftellen? Vraagt hij.
Ik knik.
Drie... hier gaan we dan.
Twee... ik hoop dat alles goed gaat.
Een... Daarna gebeurt alles heel snel.
Zayn en ik schoppen Jack en Ryan.
We horen hen kreunen van de pijn.
We kijken niet om maar lopen naar de politieagenten.
Een aantal van hen vangen ons op en de anderen gaan naar Jack en Ryan.
Zayn en ik kijken naar elkaar en vliegen elkaar in de armen.
Als de adrenaline weg is zak ik door elkaar van de pijn en wordt alles zwart voor mijn ogen. Ik voel nog net hoe Zayn me op vangt.

Zayn's P.O.V.

Chaos, dat is het enige woord dat ik vind in deze situatie.
Enkele agenten slaan Jack en Ryan in de boeien.
Lisa is flauwgevallen van de pijn, maar ik ben zelf ook te zwak om haar vast te blijven houden dus ga ik op de grond zitten met haar.

Enkele agenten lopen me Jack en Ryan de deur uit.
Er komen ook nieuwe mensen binnen.

'Waar hebben ze hulp nodig?' vraagt een dokter, de vrouw ziet er toch als een dokter uit, met een stethoscoop rond haar hals. Wayne wijst naar ons.
De dokter neemt haar mobiel en drukt een aantal nummers in voor ze het aan haar oor houdt.
'Ik heb een ambulance nodig en versterking.' Zegt ze.

'Ik ben dokter Jones.' Zegt ze.
'Hoe lang is ze al buiten westen?'
Ik moet niet denken voor ik antwoord geef.
'Enkele minuten.'
'Heeft ze onlangs nog gegeten of gedronken?'
Ik schud mijn hoofd. 'We hebben al twee dagen geen eten of drinken gehad, maar ze kan ook flauwgevallen zijn door de pijn.'
Dit schijnt haar interesse op te wekken.
'Hoe bedoel je?' vraagt ze.
Ik doe heel voorzichtig haar truitje omhoog. Hopend dat ik Lisa geen pijn zou doen.
Het uitzicht is nog slechter dan enkele uren geleden.
Haar ribbenkast is nog blauwer en paarser dan ervoor. Ik kijk naar dokter Jones, omdat ik het gewoon niet meer wil aan zien. Het is te gruwelijk.
Had ik haar maar beter beschermd.
Ik heb het gevoel dat zij mij beschermd heeft in plaats van dat ik haar beschermd heb.
Ik heb er spijt van dat ik in het begin zo rot gedaan heb tegen haar. Ik heb er echt spijt van.
Ze is een van de vriendelijkste personen dat ik al ontmoet heb.
Perrie, ik ben nog samen met Perrie. Ik was haar niet vergeten, ze was gewoon even uit mijn gedachten geslipt.
Ik ben zo een slechte vriend.
Maar Lisa is op dit belangrijker.

'Het ziet er niet al te best uit. Ze zal zen hele rijd in het ziekenhuis moeten blijven en jij trouwens ook, niet zo lang als Lisa maar jij zult ook helemaal onderzocht worden. We kunnen geen risico's nemen. Je gezondheid gaat boven alles.'
Ik knik. Dus Lisa moet dringend hulp hebben.
Ik hoop dat de ambulance hier snel is.