Ontvoerd door One Direction

7. Vast gebonden

Lisa's POV.
Hoofdpijn. Dat is het eerste wat ik voel als ik wakker ben. Ugh 'Ben je wakker?' Hoor ik iemand fluisteren, maar ik weet niet precies wie het is. Als ik mijn ogen doe is alles donker. Ik heb een blinddoek op. Wat ik opmerk is dat er een pleister op mijn keel is. Ze zullen het verzorgd hebben.
Mijn handen zijn vastgebonden op mijn rug.
'Ja' Zeg ik, als antwoord op zijn vraag. Even is het stil. Ik weet nog steeds niet wie het is. 'We zijn de enige twee.' Zegt de stem, die ik nu herken als die van Harry. 'Harry?' Vraag ik nog eens voor de zekerheid. 'Ja?' Ik kijk op naar hem, of toch waar zijn stem vandaan komt. 'Waar zijn we?' Harry zucht. 'Ik heb geen idee. Een half uur geleden ben ik wakker geworden. Ik denk dat we in een kamer zitten.' Ik knik, hoewel hij het niet kan zien.
'Dat denk ik ook.' Zeg ik. Ik trek mijn knieën op en leg daar mijn hoofd op. Misschien kan ik met mijn knieën de blinddoek los doen. Het moet werken. Ik leg mijn ogen op mijn knieën, dat klinkt echt raar, en beweeg met mijn hoofd. De blinddoek komt los, maar wilt niet van mijn hoofd. Ik zucht in frustratie. Waarom komt dit ding niet los? Na enkele minuten proberen komt hij los en hangt de blinddoek rond mijn nek. Ik moet even wennen aan het licht, maar er is niet veel. Als ik het hier zo zie zitten we in een kelder. Harry tegen een muur, de rest ligt in het midden. Ik zit ook nog in het midden, dus ik ga naast Harry zitten. Mijn benen zijn niet vastgebonden. 'Wie is daar?' Vraagt Harry, meteen in paniek. 'Ssst. Rustig maar, ik ben het.' Ik probeer hem meteen te kalmeren. Harry slaakt een zucht. 'Ik dacht dat het een van die kidnappers was.' Fluistert hij. Ik reageer er niet op. 'Hoe wist je dat ik hier was?' Vraag hij.
'Ik heb mijn blinddoek van mijn hoofd gekregen.' Hij draait zijn hoofd mijn kant op.
'Kun je hem ook van mijn hoofd krijgen?' Vraagt ik
'Ik weet het niet Harry, wat moet ik doen, hem afbijten? Mijn handen zitten ook vast.' Ik kan ook proberen om mijn handen los te maken.
'Sorry.' Zegt hij. Ik draai mijn polsen, om plaats te krijgen tussen mijn polsen en het touw. Het lukt niet echt. Mijn polsen doen alleen maar pijn en mijn vel wordt rauw, toch blijf ik proberen.
Na een half uur lukt het om mijn rechterpols uit het touw te schuiven. 'Eindelijk!' Roep ik en ik doe Harry's blinddoek meteen naar beneden. Hij moet ook even aan het licht wennen. Ik kijk naar mijn polsen en zie dat ze rood zien en dat er op sommige plaatsen bloed zit. 'Ugh.' Hoor ik iemand zeggen. Ik kijk en zie dat Niall wakker is. 'Niall?' Vraag ik.
'Ja, ik ben wakker.' Ik loop naar hem en doe zijn blinddoek los. 'Kun je mijn handen ook los doen?' Vraagt hij. Ik knik en probeer zijn handen los te maken. Na een goede vijf minuten -ik veronderstel dat het vijf minuten is- lukt het.
'Ik kan anders ook wel hulp gebruiken hoor.' Zegt Harry. Juist. Ik ga naar Harry en doe hetzelfde bij hem als ik bij Niall gedaan heb. 'Bedankt.' Zegt hij als ik klaar ben.

Tijd gaat voorbij en iedereen is wakker. Iedereen is los en iedereen heeft pijn aan zijn polsen. Het is al een half uur stil en iedereen probeert het feit dat we ontvoerd zijn te verwerken.
'Het is allemaal Lisa's fout.' Zegt Zayn uit het niks. We draaien ons hoofd allemaal naar hem. 'Wat?' Vraagt Zayn onschuldig. 'Het is toch zo? We hadden gewoon thuis kunnen zitten, er zou niets aan de hand zijn.' Mijn mond is open gevallen, hoe kan hij dat nu zeggen? Meent hij dit nu? Of is hij gewoon aan het lachen? Hij meent het. 'Wat? Zayn, hoe kan je dat zeggen?' Vraagt Louis. Zayn kijkt naar Louis. 'Hoe bedoel je? Het is toch zo? Als ze niet ontsnapt was, dan zaten wij hier nu niet.' Hij draait zijn hoofd naar mij. 'HET IS ALLEMAAL JOU FOUT!'
Ik sta te versteld om te spreken. Mijn mond gaat open en dicht, zoals een vis, maar er komt geen geluid uit. 'Dus je wilde liever dat ze dood was. Dat ze recht voor je ogen vermoord werd?' Vraagt Harry. Zayn kijk me recht in de ogen. 'Ja, dat zou ik liever gehad hebben.'
Nu wordt ik echt boos. 'Dus jij zou me liever dood gehad hebben dan dat je hier zou zitten?' Vraag ik hem. Hij knikt en ik ga verder. 'Goed. Had me in de eerste plaats dan niet zelf ontvoerd, dan had je hier zeker niet gezeten.' Ik roep niet. Ik zeg dat helemaal rustig.
'Ja, en jou ontvoeren was het stomste dat ik ooit gedaan heb!' Roept hij.
'Sssst.' Zegt Niall. Ik ben stil en weet wat hij bedoeld. Iemand doet de deur open.
De deur gaat open en voetstappen komen naar beneden. 'Goed,' zegt de stem, die behoort tot de man die mijn keel heeft doorgesneden. 'Jullie zijn wakker. Wie van jullie zes was aan het roepen en heeft ons wakker gemaakt.' Niemand antwoord. De man zucht, haalt een wapen uit zijn achterzak en wijst hem naar Liam. In Liam's ogen is angst te lezen. Hij kijkt recht naar de man. Seconden van stilte en angst tikken voorbij. Iedereen is te bang om iets te zeggen. 'Wie er binnen de vijf seconden niet voor uitkomt, krijgt de schuld van deze homo zijn dood.' Mijn hart klopt als een bezetene. 'Vijf...' Begint hij. Komaan Zayn, je bent echt egoïstisch. 'Vier...' Ik kan het niet langer aanzien. 'Drie...'
'Ik was het.' Zeg ik.
'Dus je gaat je vriendje verdedigen?' Vraag de man. 'Mooi. Kom jij dan maar mee met mij.'

___

HET HEEFT ZO LANG GEDUURD!!!

IK BELOOF DAT IK MEER ZAL UPDATEN!!!

Het volgende stuk bij 10 stemmen/votes

Volg me op twitter :) @5SOSLisa