Ontvoerd door One Direction

19. Paniek

Lisa's P.O.V.

Het eerste dat ik voel als ik wakker wordt is mijn hart. Mijn hart klopt snel, is het van angst? of eerder van ontlading?
Ik denk dat Zayn de reden is. Als ik naar hem kijk krijg ik tranen in mijn ogen. Hij leeft. Hij is niet dood, niet door mij, niet door Jack. De ontlading is enorm.

'Zayn.' Zeg ik tegen hem met tranen in mijn ogen. Mijn stem kraakt nog, alsof ik maanden lang niet gesproken heb.
Hij komt meteen naar mij en geeft me een knuffel. Ik
Voel mijn schouders nat worden, dus Zayn moet aan het huilen zijn. Het geeft niet, want zijn schouders zullen ook wel doorweekt zijn.

Ik ben zo blij dat ik hem terug zie, ik kan de emoties niet beschrijven.

Maar, wat als dit weer een droom is? Een nachtmerrie?
Wat als we straks terug sterven?

'Lisa?' hoor ik Zayn zeggen, maar het lijkt alsof het van heel ver komt. Ik adem steeds sneller en mijn hartslag is veel te hoog.
Ik krijg een paniekaanval. Men hoort er van en leest het vaak in de boeken, op internet, maar ik heb het zelf nog nooit meegemaakt.

'Dokter! Kom snel!' Nog geen tien seconden nadat Zayn dit riep komen er allemaal mensen binnengestormd.

De eerste dat ik zie is een dokter in halverwege de 40 maar naarmate hij dichter komt veranderd zijn hoofd in die van Jack.
'Ga weg!' roep ik tegen Jack. Maar tevergeefs, want hij komt dichter.
Achter hel verschijnen twee mannen, Ryan en Dan. Ik gil zoals ik nog nooit gegild heb. Ze moeten uit mijn buurt blijven.
Wat ze Zayn en mij aan gedaan hebben is niet normaal.

Zayn blijft staan, staat hij nu aan hun kant? Na alles wat ze ons hebben aan gedaan?

Verrader.

Dat is het eerste dat in me op komt.
Jack, Ryan en Dan komen dichter. Ryan en Dan komen als eerste naar me en houden me vast voor ik kan wegrennen. Ik ben bang, zo bang.

Jake komt dichter en neemt een spuit uit zijn achterzak. Hij prikt met de naald in mijn arm en ik voel mijn lichaam meteen verzwakken tot ik niks meer voel en mijn ogen dicht gaan.

Zayn's P.O.V.

Ik ben zo blij dat ik Lisa terug kan zien, horen. Dat haar ogen terug zichtbaar zijn. Maar vooral zodat ik terug met haar kan praten.

Als ik Lisa een knuffel geef en haar eens goed bekijk worden haar ogen groot.

'Lisa?' zeg ik tegen haar. Haar ademhaling gaat sneller en ik ben bijna zeker dat haar hart sneller slaat. 'Hey.'
Ik sla zacht op haar wang omdat ze helemaal niet op me reageert.
'Lisa, kun je me horen?'
Alweer geen reactie.
'Dokter!' roep ik in het niets.
Ik heb Lisa's hand nog steeds vast.
Niet veel later komt een dokter binnen en merk ik dat Lisa begint te kalmeren.
Ik wrijf met mijn vrije hand over haar haar. Het komt wel goed. Denk ik, maar ik zeg het niet.
Zonder het door te hebben begint Lisa te gillen. Het is luider naarmate de dokter dichter komt, alsof ze bang is van hem. Alsof hij haar zal pijn doen.

De dokter roept enkele verplegers. De verplegers gaan naar Lisa, terwijl ik achteruit stap. Ze kijkt me aan alsof ik haar verraden heb, alsof ze niet weet wie ik ben.
Het doet pijn om haar zo naar me te zien kijken.

De verplegers houden haar armen vast en de dokter neemt een spuit dat in zijn achterzak zat. Hij loopt met de spuit naar haar en prikt ermee in haar arm. Ze wordt meteen rustiger en ze valt in slaap.
Haar ademhaling en hartslag komen ook terug op normale snelheid.

De verpleger en de dokter komen ook even op adem. Ze zuchten nog even.

'Wat was er met haar, dokter?' vraag ik hem.
Hij kijkt naar me met een meelevende blik.
Dit kan niet goed zijn.