Another

Chapter 45

Chapter 45

"PAANO kapag hindi na ako nagising, does that mean I'm dead?"

Tinitignan ko lang si Vito habang nagaayos siya ng kaniyang libro sa loob ng kaniyang silid. He remained silent and still unsure sa bawat salita na sinasabit niya.

"Yes, kinda."

"Does she, Lillian I mean-" nilapitan ko siya at kinuha sa kaniya ang librong binabasa niya. "-Does she still wanna live?"

Inilayo ko sa kaniya ang librong hawak hawak niya upang makatingin siya ng deretso saakin-este makayuko saakin dahil hanggang dibdib lamang ako.

"It's not my position to say what she wants."

Ngayon ay ako naman ang hindi makatitig ng maayos sa kaniyang matang kala mo kakainin ka ng buong buo.

Bigla aking nakaramdam ng atmosphere na tinatawag na isang malaking awkwardness dahil malapit lamang ang agwat namin sa isa't isa.

Ako ang nagayos ng librong binabasa niya at ibinalik sa shelf at lumayo na muli sa kaniya. Even though wala siyang ginawa pa namang masama ay hindi nawawala ang babala ni Zylio.

Zylio, he assured me.

He promised me.

Nangako siya na kahit kailan ay proprotektahen niya ako kahit anong mangyari.

Maybe he have a plan.

"Puwede na siguro ako bumalik sa totoong pamilya ko. Kindapping me for about 8 years. Maraming tao siguro'y nagiisip na patay na ako."

Umupo siya sa harapan ko. "I did not kidnapped you."

Lalong kumunot ang aking noo but I still remained calm and in contact dahil baka bigla ko siyang suntukin out of nowhere.

"I saved you, you ungrateful little brat." his tone was much lower more like a whisper.

Sinabi niya saakin yon bago siya umalis sa aking harapan with a sharp glare.

"Ma'aaaam~!"

Suddenly, may narinig akong malanding boses ng lalaki sa aking likuran and even before I turn around ay bigla na niya akong hinawakan sa braso.

A man.

Standing like 6 feet at halos nasagitnang braso lamang ako, well that really improved my height before.

He tugged and playfully punch my arm before hugging me again. I am more shookt because on how this man show much more cuteness than manliness.

"W-who you?"

Bigla siyang nag pout and he crossed his arms across his chest. He wears a big sweatshirt and a short, hindi katulad ng mga iba na formal ang suot nila. He even wears earrings.

"Bad ka talaga ma'am, nakalimutan niyo na ang kaguwapuhan ko. Me is really angry na to you."

What the- masyado siyang iba sa mga alagad ng Vitong iyon. Masyado rin siyang mukhang bata-mga bandang 17 itsura nito pero bakit siya nandito.

"I am 21 ma'am!"

Tumayo siya at nagpout before running away from me. Muntik ko ng mahulog ang librong binabasa ko sa mabilis na pangyayari.

I really need to get out of this place.

LOOKING around the area before releasing a deep breath. Dahan dahan ay lumapit ako sa front door ng mansion nila, making not so suspicious ay kapag may dumadaan ay kunwari nagbabasa ako na lumalakad.

Okay, wala ng tao.

Dahan dahan, I gripped the handle slowly dahil baka magkaron ng sound, slowly and slowly ay, ayan na. Nandito na ako sa laba-

Suddenly a hand pushed the door, closing it again. Shit, what now. I can feel its body on my back, ni hindi pa niya tinatanggal ang kamay sa pintuan kaya't mas lalo akong patay.

My heart began to beat faster as well as like catching my breath.

"I'm just gonna pretend I didn't saw anything."

Itinanggal na niya ang kaniyang kamay sa pintuan. Agad akong lumingon and it was Vito, in a cardigan but no shirt undearneath.

Hindi na siya lumingon saakin at derederetso ng pumunta sa kaniyang silid ulit.

Hahawakan ko na sana ulit ang pintuan pero nagulat na lamang ako ng napaso ang buong kamay ko.

Shit, Vito.

Why are you doing this to me!?

TBC