SF / OS of Nine Satra

The circus : part 3 <End>

กลิ่นชื้นของดิน เสียงแผ่วๆของยอดไม้ที่เสียดสีค่อยๆปลุกทมิฬให้ลุกขึ้นอย่างแช่มช้า ดวงตาสีอำพันยังปรับภาพให้ชัดไม่ค่อยได้นัก แต่ความร้อนรุ่มในกายได้หายไปแล้ว ร่างโปร่งรู้สึกโล่งสบายขึ้นมาในบัดดล ไม่มีเหงื่อ ไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์มากวนใจ ร่างสูงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเปลี่ยนเป็นท่านั่ง พยายามขยี้ตาเพื่อที่จะปรับสายตาให้ชัดเจนแต่กลับยิ่งพร่ามัวจนน่าหงุดหงิด ฉับพลันก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

โซ่ตรวน...

สายโซ่ยาวที่คล้องลำคอให้ปราศจากซึ่งอิสระ...

ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกสองมือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บยาวแหลมและรอนแผลขีดข่วนมากมายยกขึ้น พยายามจะกระชากออกแม้รู้ว่าไม่เป็นผล เสียงร้องคำรามพร้อมทั้งแรงสะบัดเยี่ยงเดรัจฉานยามคลุ้มคลั่งไร้สติเปล่งออกมาจากลำคอ ดวงตายังคงพร่ามัวมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่โดยรอบ นายของเขาไปไหน ทารคาอยู่ที่ไหน เขาเกลียดมัน เกลียดเจ้าสิ่งนี้ สิ่งที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของเขา สิ่งที่คอยพันธนาการเขาเอาไว้ สิ่งที่ทำให้เขานึกถึงกลิ่นคาวเลือด และสัมผัสชวนแขยงเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งผิวกายสีม่วง ย้อมชโลมให้กลายเป็นสีของโลหิต

นักฆ่า...เครื่องจักรสังหาร

ทุกอย่างเหล่านี้เขาถูกมนุษย์บังคับให้เป็นไป กดขี่ให้อยู่ใต้เบื้องบาทอย่างไม่อาจหยัดยืน ทรมานในอกเสียจนเจ็บจุก จนรู้สึกไม่อยากที่จะหายใจ กล้ามเนื้อและกระดูกในกายเสียดร้าวอย่างไร้สาเหตุ ร่างหนักอึ้ง คล้ายกับว่าถูกใช้งานมาอย่างรุนแรงและยาวนาน ความรู้สึกเบาบางที่ว่าแสนสบายถูกพัดปลิวหายไปกับสายลม แทนที่ด้วยความข้นขลักที่มากกว่าโคลนเลนยามที่เนื้อตัวถูกผลักให้ตกลงไปยังก้นบ่อ...

การลงโทษยามทำงานพลาด ทิ้งไว้ในบ่อโคลน...

ตะเกียกตะกาย กรีดร้อง...