SF / OS of Nine Satra

ครัวซอง <ราชาทมิฬ>

กลิ่นกาแฟคั่วบดหอมๆลอยฟุ้งมาแตะฆานประสาทอย่างแผ่วเบาทำให้คนที่กำลังซุกอยู่ใต้ผ้านวมหนาต้องปรือตาขึ้นมาน้อยๆ มันไม่ได้รำคาญที่มีคนมารบกวนการนอนหากแต่เรียกความสนใจและปลุกให้คนที่เพิ่งจะนอนได้เต็มอิ่มเกิน 10 ชั่วโมงมาเมื่อไม่นานมานี้โผล่หัวออกมาจากผ้าผืนหนาที่แทบจะม้วนให้กลายเป็นแยมโรล

ผมสีเงินทรงโมฮอกกระดกน้อยๆ ดวงตาปรือปรอยอย่างมึนๆ รู้ตัวว่ายังตื่นไม่เต็มที่นักและยังอยากที่จะนอนต่ออีกสักหน่อยแต่กระเพาะอาหารตัวเองเหมือนจะไม่เข้าใจนัก มันเรียกร้องหาที่มาของกลิ่นกาแฟที่ตอนนี้เริ่มมีกลิ่นเนยสดลอยมาผสมด้วย สุดท้ายเจ้าตัวจำใจลุกขึ้นไปตามเสียงกระเพาะอาหารที่เรียกร้องเสียจนหนวกหูไปหมด

ในครัวมีเสียงน้ำมันเดือดน้อยๆในกระทะ คราวนี้กลิ่นของเบคอนที่ทอดกรอบๆเริ่มชัดเจน และเสียงของไข่ที่ถูกตอกลงในกระทะตามลงไปจนเกิดเสียงฉ่าขึ้นมาเบาๆ ร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีเข้มและกางเกงผ้าฝ้ายกำลังมีสมาธิกับกระทะตรงหน้า ส่วนคนที่ยังเบลอๆอยู่เดินตามและลืมตาเพียงแค่ครึ่งเดียว คางที่ไม่แหลมนักวางลงบนไหล่ของคนที่กำลังมีสมาธิ

"เกะกะ..."เสียงทุ้มเอ่ยแผ่ว น้ำเสียงไม่ได้จริงจังนัก ทำให้คนตัวสูงกว่ายังไม่ยอมผละออกห่าง ซ้ำจมูกของคนเพิ่งตื่นยังซุกลงไปบนผมสีเพลิงที่ยาวประบ่าของอีกฝ่าย มือยาวโอบรอบเอวสอบของร่างเพรียวไว้หลวมๆ

แมวขนเทาที่คนเพิ่งตื่นยังไม่รู้สวยพันธุ์สักทีสองตัวก็ยังคลอเคลียร่างของคนทำอาหาร มันเป็นปกติอยู่แบบนั้นแต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจมัน พยายามที่จะเมินมันเพราะในยามปกติเจ้าหน้าขนสองตัวนี้ก็ยังคลอเคลียอยู่ตรงนี้ตลอดเวลาไม่ห่าง มีแต่ตัวเขานี่สิที่โดนไล่แล้วไล่อีก

"เหมียว..."เสียงแหบทุ้มหลังตื่นนอนเอ่ย คิ้วเข้มที่ย้อมสีแดงไปด้วยเลิกขึ้นน้อยๆ