SF / OS of Nine Satra

Heat : After haet <part 2> (อ๊อดแบกทมิฬ)

After heat

อาการประหลาดของพรานทมิฬหายไปแล้ว ตอนนี้เขาออกหาปลาพร้อมกับอ๊อดโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยเรื่องในบ้านขึ้นมาอีก และแน่นอน เด็กหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็ไม่คิดจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา จากท่าทางของบากคงจะหัวเสียมากหากอ๊อดพูดอะไร ไอ้ที่ว่าเหมือนไม่มีอะไรก็มันก็ดูไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะทุกๆครั้งที่ชนเผ่าทมิฬตัวสุดท้ายมากับเขา หรือกระทั่งออกเดินไปไหน จะต้องอยู่ห่างจากเด็กหนุ่มไม่ต่ำกว่าเจ็ดก้าวเสมอ และถ้าหากเขาก้าวไปหา พรานทมิฬก็จะถอยหนี ไม่ใช่ด้วยสีหน้าหงุดหงิด ไม่ใช่แววตาโกรธเคือง ทุกอย่างนิ่งสนิท

นิ่งจนเป็นอ๊อดเองที่เริ่มรู้สึกหงุดหงิด อันที่จริงจะเรียกว่าหงุดหงิดก็ไม่ถูกนัก แค่เหมือนการกระทำเหล่านี้มันกวนใจเขาเสียมากกว่า ทั้งไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการสนทนา มีแต่ความเงียบระหว่างพวกเขา มีม่านบางๆกั้นอยู่ระหว่างทั้งสองมันก็แค่นั้น หาเหตุผลในการกระทำไม่ได้ หาความผิดไม่ได้ ยิ่งดวงตาสีสุกสว่างราวกับสัตว์ป่าคู่นั้นไม่ยอมสบกับเขาตรงๆนั่งยิ่งชวนหงุดหงอดซ้ำสอง แถมยังขอตัวหายไปในป่าเกือบทุกครั้งที่กลับขึ้นฝั่ง

และนั่นไม่ใช่สิ่งที่อ๊อดชอบใจนัก

เขาหาเหตุผลของการตีตัวออกห่างนั้นไม่ได้ พอๆกับตะกอนขุ่นในจิตใจที่ดูเหมือนจะนอนก้นสูงขึ้นทุกที หากมันตกตะกอนมากกว่านี้ก็เกรงว่าจะไม่เหลือน้ำใสๆให้มองเห็นอีกต่อไป

ทางเดียวที่จะแก้ปัญหา...คือต้องช้อนมันออกเท่านั้น

"ทำอะไรของเอ็ง...ไอ้อ๊อด"ประโยคแรกในรอบหลายวันที่อีกฝ่ายเปิดปาก ก่อนหันหน้าไปหา

"เปล่าจ้ะ..."อ๊อดตอบยิ้มๆ

"เปล่าอะไร...นี่เอ็งกำลังทำอยู่ชัดๆ"ดวงตาสีทองคล้ายสัตว์ป่าตระกูลเสือมองแขนแกร่งที่จู่ๆก็มาเท้าลงมากับต้นมะพร้าวด้านหน้ากักตัวร่างผอมสูงสีม่วงไว้ไม่ไปไหน แล้วมองโครงหน้าคมหวานที่ก้มลงมาใกล้ทั้งๆที่ตัวเขาก็สูงกว่าเจ้าเด็กมนุษย์นั่นแท้ๆแต่กลับต้องมาอยู่ในท่าทางแบบนี้