Paper Hearts.

one - i do never make jokes

''Nou, Julia. Ben je klaar voor een nieuwe start?'' Een nieuwe start? Sinds wanneer maken we een nieuwe start? Ik dacht dat we hierheen gingen, omdat ze het hier leuker vonden. ''Sorry mam, maar ik heb nog niks doorgekregen over een nieuwe start.'' Beide ouders zuchten en mam draait haar hoofd om, naar mij. ''We vonden de oude buurt niet fijn, en willen dus een nieuwe start. In een nieuw dorp.'' ''Nou, ik vroeg aan mijn vriendinnen of ze ooit van dit dorp gehoord hadden, maar ze schudden allemaal hun hoofd.'' Vertel ik haar, nog steeds afvragen waarom we na twee uur lang nog steeds in de middle of no where rijden. ''Dat kan, het dorp is heel onbekend.'' Ik zucht geïrriteerd. Straks is er geen mens te vinden en is het dorp uitgestorven..

''Oh wat leuk! Al die meisjes dragen rokken.'' Begint mam en ik kreun. Wat is dit voor dorp? Rokken? Serieus? ''Misschien moet jij ook is dat soort rokken dragen, lieverd. Het zal je goed staan.'' Mijn mond valt open, ''Wat denk je zelf?'' Verschrikkelijk gewoon. We rijden de straten door en ik zie letterlijk elk meisje in die afschuwelijke rokken rondlopen. Nog wel een andere kleur allemaal, dat dan weer wel. Jongens zijn volgens mij niet echt geïnteresseerd, want er zijn alleen maar meisjes te zien. Ik snap de jongens, totaal.

We rijden de inrit op van ons nieuwe huis en ik moet zeggen dat het er oké uit ziet. Niet te klein, niet te groot. Prima. Een nieuw plekje om voor de rest van de dag op mijn kamer te zitten, zodat ik kan lezen en muziek luisteren? Ja. Perfect.

Ik stap uit de auto en bewonder niet eens de buurt. Ik pak mijn eigen koffers en wacht tot mam de deur opent. Het is midden in de zomer dus het zou fijn zijn als het snel gebeurde. Ik zweet me kapot van al de hitte in dit dorp. Het is hier nog erger dan in Doncaster. De sleutel steekt ze in het slot en ik storm naar binnen.

Ik bekijk het huis niet eens nauwkeurig en loop naar boven. Ik weet al welke kamer ik krijg, aangezien pap het al helemaal voor ons allemaal had ingericht. Hij was hier al een keer geweest.

Ik plof neer op mijn nieuwe bed en rust even uit, maar dat wordt al snel verstoord door mam. ''Lieverd, wil je misschien even boodschappen doen voor het eten vanavond. Dan kunnen jou vader en ik even de rest van de spullen neerzetten.'' Ik kreun geïrriteerd en sta weer op. ''Kan je gelijk wat nieuwe mensen ontmoeten.'' Zegt ze knipogend en ik rol mijn ogen.

Ik loop door de straten en ze kijken me allemaal maar raar aan. Een shortje met een tanktop is normaal in de zomer hoor? Dat ze het niet warm hebben met die lelijke rok. Ze kijken me allemaal stuk voor stuk aan alsof ze water zien branden en ik kan er niet meer tegen. Als ik langs één van de vele meiden die er allemaal hetzelfde uitzien loop stop ik. ''Kan je het zien?'' Vraag ik arrogant. Ik krijg geen antwoord, alleen een vies gezicht. Ik rol mijn ogen en loop verder.

Het was niet heel lang lopen of ik kom al aan bij een niet al te grote supermarkt. Voor de supermarkt staan wat jongens te hangen met gelukkig niet dezelfde kleding aan. Nou, ze hebben allemaal wel een zwarte spijkerbroek aan met een shirt. Alleen de blonde jongen heeft er een leren jack overheen gedaan. Ze kijken me aan, net zoals die meisjes. Ik probeer het te negeren en door te lopen naar binnen, maar de blonde jongen houd me tegen. ''Wat ben jij van plan?'' Vraagt hij en ik schud lachend me hoofd. ''Blijf van me af, blondie.'' Grinnik ik en loop de supermarkt in.

Ik hoopte dat ze mij niet meer gingen lastigvallen, maar daar is het al te laat voor. ''Hey,'' Zegt dezelfde jongen als die mij net tegen hield. ''Wat moet je?'' Vraag ik en kijk hem doordringend aan, wat heb duidelijk niet bevalt. ''Waarom heb je die eh- kleding aan?'' Vraagt hij en ik frons. Waar heeft hij het over? ''Omdat ik het leuke kleding vind?'' Antwoord ik - wat er meer uitkwam als een vraag. ''Is het niet een beetje, bloot?'' Ik frons opnieuw, wat moet dit in hemelsnaam voorstellen? ''Jij bent er wel heel erg op uit hè.'' Zegt hij en gooit zijn armen om mijn heupen, om mij vervolgens naar hem toe te trekken. Hij wilde duidelijk zijn lippen op die van mij persen, maar ik kan me nog net uit zijn greep werken.

''Wat denk jij wel?'' Vraag ik uitademend. ''Ben je helemaal gek?'' Mensen keken ons niet eens aan, alsof het normaal is om iemand zomaar te zoenen die je niet kent. ''Wow, kom jij wel van hier?'' Vraagt hij en ik lach van woede. ''Sorry? Dus het is hier in deze stad normaal om iemand te zoenen? Die je niet kent?'' Ik veeg een pluk haar achter mijn oor en kijk rond de supermarkt, maar nog steeds niemand staart ons aan. Als dit in Doncaster was gebeurd, keek iedereen ons aan.

''Naja, alle meiden in dit dorp zouden meewerken.'' Vertelt hij en mijn ogen wijdden. Wat is dit voor iets? Een grap? Ik kan niet geloven dat die meiden hier in dit dorp zo zijn. ''Dat is dan heel jammer voor jou, want je blijft uit mijn buurt vanaf nu.'' Vertel ik hem zo duidelijk mogelijk, maar het enige wat hij doet is grijnzen. ''Wat is er te lachen?'' Vraag ik en leun op mijn andere been. ''Ik vind je wel leuk hoor, zo anders.'' Zegt hij met een knipoog en rol mijn ogen. ''Ja, oké, doei.'' Reageer ik ongemakkelijk en loop verder.

Gelukkig heeft hij me niet meer lastiggevallen tot vanavond tijdens het eten.

* * *

Ik zit te genieten van de lasagne, maar de stilte aan tafel wordt verstoort door de deurbel die gaat. Ik hoef niet open te doen, dus mam gaat al. Ik ga niet door met eten en luister zo goed mogelijk. Ik hoor de deur die opengaat en een bekende stem. Twee bekende stemmen. ''Hallo mevrouw,'' Klinkt zijn stem. Mijn mond valt open. Oh my god, niet nu. ''En jij bent?'' Vraagt mijn moeder netjes. ''Ik ben Niall.''

''Oh?'' Mijn moeder klinkt duidelijk nog verbaast, duh. ''Ik ken uw dochter.'' Wat?! Hij kent mij helemaal niet! En hoe weet hij dat ik hier woon? Oh ja, het raam. Maar hij kent mij niet en hij zal me ook nooit leren kennen. ''Aha, ik zal haar even roepen.'' Zegt ze en komt mijn kant opgelopen. ''Er staat een jongen aan de deur.'' Knipoogt ze. Ik sta oog rollend op en loop naar de deur. Ja hoor, daar staat hij. De jongen van de supermarkt.

''Vroeg ik jou niet om uit mijn buurt te blijven?'' Vraag ik zo arrogant mogelijk. Wat ziet hij überhaupt in mij? ''Nope, dat heb je niet gevraagd.'' Oké dan. Ik blijf hem fronsend aankijken, terwijl hij alleen maar meer grijnst. ''Wat is je naam?'' Vraagt hij glimlachend. ''Julia en jij heet Niall, dahàààg.'' Ik wil de deur sluiten, maar hij zet zijn voet ertussen, natuurlijk. ''Wat wil je nou bereiken?'' Vraag ik hem zuchtend van irritatie. ''Ik wil jou in bed, bij mij, vanavond nog.'' Ik hap naar adem, meent hij dit nou? ''Maak je nou een grapje?'' Vraag ik me hardop af.

''Ik maak nooit grapjes, Julia.''