Ik lach weer om hem, “Is goed, wait a second.” Ik scheur een briefje uit één of ander notitieblok en schrijf mijn nummer erop. “Seconde voorbij!” Hoor ik hem roepen. Ik rol mijn ogen als ik weer terug naar het open raam loop. Ik gooi het briefje uit het raam, en net op dat moment onderbreekt een zware stem het moment. “WAT BEN JIJ AAN HET DOEN?!” Schreeuwt mijn vader zo hard – dat ik zelfs Niall er om hoor lachen. Oh god, ik schaam me nu al.
Van schrik trek ik snel het raam dicht en ga in mijn bed liggen – ook al staat mijn vader er allang. “Niks.” Mompel ik beschaamd van wat er zojuist gebeurde. “Niks? Ik zie het toch? Wat gooide jij het uit raam?” Zegt hij met een vragende stem, terwijl hij naar het raam loopt, maar ik spring weer snel uit mijn bed en probeer mijn vader tegen te houden. “Julia Williams, blijf verdomme van me af of je hebt huisarrest.” Ik laat hem zuchtend los en kijk tandknarsend toe hoe mijn vader het raam openmaakt en goed rondkijkt. “Hey! Jongeman!” Mijn hart begint sneller te kloppen. Dat wordt nooit meer Niall zien. “Ja! Jij ja! Kom is hier!” Volgens mij gebeurd er niks, want mijn vader kreunt geïrriteerd. “Hij rende gewoon weg, wat een schoft.” Zeurt hij, terwijl ik weer rustig in mijn bed ga liggen. Ik schaam me zo verschrikkelijk erg.
“Jij. Slapen. En het ziet er naar uit dat we morgen twee buurtkinderen aan tafel hebben?” Waarom moet hij zo zijn? Weer rol ik mijn ogen en laat een extra diepe zucht uit mijn mond komen – om te laten merken dat ik me irriteer aan hem. “Nee, pap. Hij is dezelfde jongen.” Antwoordt ik. “Aha. Nou, dan hebben we het morgen mooi gezellig aan tafel. Ga slapen nu.” “Maar het is zomervakantie! Doe normaal!” “Over zes weken heb je weer school dus dan kan je nu alvast in je ritme komen.”
(A/N: dit is wat mijn moeder altijd tegen me zegt in de zomervakantie en het is freaking irritant. zovan ik moet 6 weken van te voren in mijn slaapritme komen? eh, nee?)
“Dat slaat helemaal nergens op! Meende je die nou serieus?” Hij antwoordt niet, want hij heeft de deur al dichtgegooid. Ik draai me weer om in m’n bed en probeer in slaap te komen – wat tot mijn geluk lukt.
* * *
De volgende dag heb ik geen Niall gezien. Tot in de avond de bel ging. Ik rende zo snel als ik kon de trap af. Ik kwam voor het eerst mijn kamer uit. Ik trok de deur open en begon zijn naam al de roepen. Maar ik stopte toen ik zag dat er een ander bekend gezicht voor de deur stond. “Kaylee.. Kylie.. Kr-” “Het is Kristy.” Zegt ze arrogant terug – waardoor ik eigenlijk moet lachen, maar ik houd me nog net in.
“Dus? What’s up?” Vraag ik zo chill mogelijk. “Eh, Niall heeft je nummer? Waarom dat? Alleen Niall zijn ouders hebben z’n nummer.” Oh. “Serieus?” Ik proest het uit van het lachen. Wat is dit voor iets. Iedereen doet het in dit dorp met elkaar, maar elkaars nummer hebben ze niet. “Dat is raar, want je hoeft elkaars nummer niet te hebben als je daarna niet meer met diegene bezig bent.” Zegt ze en ik schiet weer in de lach. Dit dorp wordt maar raarder en raarder. “Nou, misschien ben ik dat wel. En jij bent trouwens ook al twee dagen lang geïnteresseerd in Niall zowel als in mij. Is dat niet een beetje te lang?” Ze opent haar mond om iets ze zeggen, maar weet duidelijk niets. “Oké dan, maar ik houd jullie in de gaten!” Zegt ze en loopt weg.
Ik wil de deur sluiten, maar als ik Niall zie lopen besluit ik dat wat sneller te doen. Ik loop naar de keuken en kijk door het keukenraam naar Niall die op Kristy afloopt. Kristy probeert Niall te zoenen, maar het lukt haar niet, want Niall duwt haar van hem af en loopt boos weg. Ik zie Kaylee een enorme ‘What the fuck!’ schreeuwen naar hem – waardoor ik begin te lachen.
Als Niall onze voortuin inloopt buk ik snel en wacht tot de bel gaat. Ik loop extra langzaam naar de deur, zodat het niet lijkt alsof ik bij de deur stond te wachten. Wanneer ik de deur open doe glimlacht hij zwakjes. Het valt me op dat hij niet eens netjes is gekleed. Hij heeft een zwarte broek aan, een wit shirt waar – vanaf hier te zien – al drie vlekken op zitten en hij heeft ook nog een grijze pet op. “Hoi.” Zegt hij vriendelijk en ik begroet hem terug. Ik laat hem binnen en roep mijn ouders erbij.
“Dus dit is de jongen die je gister uit je slaap hielt en ook je te laat liet komen?” Begint mijn vader gelijk en ik zie Niall gelijk verlegen worden. “Pap!” “Ja, ik moet toch nog een beetje boos worden.” “Niet nu, asjeblieft.” Sis ik naar hem, in de hoop dat hij luistert.
Niall stelt zich voor aan mijn moeder en daarna mijn vader. Als ik langs mijn moeder naar de eettafel loopt houdt ze me tegen. “Wat is dit?” Fluistert ze. “Moest van papa.” Gebruik ik als excuus – wat ook waar is, hoewel ik ‘t zelf ook had voorgesteld. Het probleem is dat Niall het alleen van mij heeft gehoord en mijn vader denkt dat het alleen is omdat mijn vader er zelf om vroeg. “Waarom?” “Omdat ik gister te laat thuis kwam vanwege hem.”
Haar ogen worden meteen groot. “Wat heb je met hem uitgespookt? Je bent hier pas een dag. Nu al?” “Dat gaat je niks aan.” “Niet zo’n grote mond jongedame. Of ik stuur hem straks weg.” “Zeg dat maar tegen papa.” Met die woorden loop ik naar de eettafel – waar mijn vader en Niall al aan zitten. Niall klopt op de stoel naast hem. Mijn vader zit tegenover Niall en ik tegenover mijn moeder.
We scheppen allemaal wat spaghetti op ons bord, behalve Niall. Mijn ouders beginnen te eten, maar ik tik Niall aan. “Wat is er?” Fluister ik vragend in zijn oor. “Wat is dit voor iets?” Vraagt hij fluisterend terug. “Spaghetti?” Zeg ik verbaasd. “Wat is dat?” “Pasta.” “Wat is pasta?” “Wa– weet jij niet wat– oh mijn god.” Mijn ouders merken nu ook op dat Niall maar met een raar gezicht naar de pan kijkt. “Lust hij geen spaghetti?” Zegt mijn moeder en slikt haar eten door. “Niall weet niet wat het is.” Antwoordt ik, terwijl ik Niall aankijk. “Serieus?” “Nee, we maken een grapje.” Reageer ik sarcastisch – waardoor ze haar ogen rolt.
“Nou. Proef maar, dan zie je wel of je het lekker vind.” Zegt mijn moeder en hij doet wat ze zegt. Ik schep ondertussen ook op, maar ik eet pas als ik Niall zijn reactie heb gezien. Hij kauwt en mijn gevoel zegt dat deze avond nog lang gaat duren. “Lekker!” Zegt hij met volle mond en ik geef mijzelf een denkbeeldige facepalm. “Mooi zo.” Zegt mijn moeder, maar mijn vader kijkt me boos aan.
“Dus, Niall. Waarom was Julia gisteravond zo laat thuis?” Ik zie hem mij snel aankijken en geschrokken. Waarschijnlijk zijn, zijn ouders veel minder streng; dat kan ik me ook makkelijk voorstellen. “Eh, we hebben een film gekeken?” Reageert hij simpel. “Oké, en dat moest perse?” “Nee, maar Julia stelde het voor.” Oh, fijn. Een echte gentleman geeft de vrouw niet de schuld, maar Niall staat nog veel te leren. “En dat vind jij goed? Het was toen al laat waarschijnlijk.”
“Ja. Yolo.”
JE LEEST
Paper Hearts.
Teen Fiction. “Hij had mij niet zien aankomen en daardoor draaide het hele plan om.” Niall denkt dat alle meisjes hetzelfde zijn. Hij heeft gelijk. Tenminste, alle meisjes in zijn dorpje dat afgelegen van de rest van were...
