Azap(Töre)

Bölüm-10 Barış Çubuğu

Arkadaşlar herkese merhaba. Epey uzun bir zaman oldu bölüm atmayalı. Hatta sadece bölüm atmak değil kitaplarla ilgilenmeyeli de epey zaman geçti. Siteye bile girmiyordum. Öncelikle sizleri bu kadar beklettiğim için gerçekten çok çok üzgünüm. Kitaplarımı takip edenler bilir en son bir yakınımın sağlık sorunundan bahsetmiştim sizlere. Zaten o dönemlerde de nadir olarak bölüm atabiliyordum. İşte o yakınımı ne yazık ki kaybettim birkaç ay önce. Benim için ne kadar önemli biri olduğunu size burada kelimelerle anlatamam.  Bu süreçte aynı zamanda okulum devam ettiği için hikayelerimden çok uzaklaştım. Size bir açıklama yapmadığımin farkındayım ancak gerçekten zor zamanlardı ve hiçbir şeyle ilglilenmek istemiyordum. Kendimi zor toparladım.

Bu sadece bir ara verme süreciydi. Bu süreçte bana kızmış olmanıza hak veriyorum bende olsam aynı tepkileri, aynı yorumları yapardım. Hiç kimseye alınmadım  böyle bir hakkım da yok. Bazı okuyucularım kitaplar daha çok okunsun diye bölüm atmadığımdan bahsetmiş. Ben bu kitaplara başlarken hiçbir zaman okunsun diye yazmadım. Bu platform pek çok açıdan benim için iyiydi. Gif, karakter, fotoğraf, müzik koyabiliyordum. O yüzden yazmak istediğim şeyleri bu platformda yazdım. Okunsun diye değil benden geriye bir şeyler kalsın diye. Ancak kitaplarımı keşfeden okuyucularım sayesinde okuma oranı arttı da arttı. Okunsun diye yazmasam bile bu beni elbette çok mutlu etti. Beni motive etti bu işi daha çok sevdim. Sinirle yazan bir çok kişinin bile hikayelerimi heyecanla beklediğini biliyorum. Zaten sitemleriniz de bu yüzden. O yüzden kaldığım yerden devam ediyorum.

Tabii bu epey uzun arada ne yazık ki hikayede benimde unuttuğum yerler oldu. Bazı detayları hatırlamam için en baştan okumak zorundaydım. Bu neticeyle birlikte hikayede bazı şeyleri de düzelttim. Ancak hikaye akışında veya konusunda hiçbir değişiklik olmadı. Anlatımı daha etkili kılmak adına yaptığım birkaç küçük dokunuştu sadece.

Ve her şey bir yana bu süreç sizin kadar beni de üzse de bu süreçte daha da olgunlaştığıma ve daha iyi yazabileceğime inanıyorum. 

Sizleri de her zaman okuyucularım olarak görmek isterim. Bundan sonra daha sık ve düzenli bölüm atacağıma da inanıyorum ve bunun için gerçekten kendimi iyi ve hazır  hissediyorum. Sizleri daha fazla bekletmek istemem.

Bu arada instagram hesabına bakmak isteyenlere kullanıcı adım; mistikhayaller. Ayrıca duyuru yapacak olursam panomdan olacak. Yani beni takip ederseniz duyurularımın size bildirim olarak gelmesini istiyorsanız wattpad hesabımı takip etmenizi de öneriririm.

Bölüm ithafı canım Gülcan teyzem ve Aleynama...

Zaman en iyi yazardır.  Her zaman en mükemmel sonu yazar.

Hewar bütün haşmetiyle karşısında dikiliyordu. Bu tarz kısıtlanmalara alışık değildi. Çok fazla gezen bir insan olmasa dahi en azından gündüz vakitlerinde gezmelerine babası bir şey demezdi. Ablasını üniversiteye göndermişti, kapalı ya da aşırı tutucu olmamıştı hiçbir zaman. Ama şimdi evliliğin ona getirmiş olduğu belli kısıtlamalar genç kızı boğuyordu. Her şey bir yana bu kısıtlamaları, Hewar'ın sırf kendine olan nefretinden bile yaptığını düşünüyordu genç kız. Hewar'ın ona kızmak için bahane aramasına gerek yoktu. Varlığı bile bu duruma yeterdi zaten.

''Nihayet gelinimiz de geldi.'' Azin Hanım'ın sözleri fazla göze batmasa da bu sevecen tavrının altında ki iğnelemeyi alabilmişti Xezal.

Avluya baktığı zaman koşuşturan insanları gördü. Hewar ise halası ile birlikte kapının ağzındaydı. Bir an onu beklediklerine kendini inandıracaktı ama tesadüf falan olsa gerek diye düşünmek daha basit geldi. Evin kalanı ise görünürde yoktu. Cemşir Ağa üst katın avlusunda olsa gerekti. Gençler alt avluda olurken onun daha çok üst avluda olduğunu fark etmişti. Tabii Azin hala da çoğu zaman ona eşlik ediyordu. Şöyle bir baktığı zaman bu evde kendine asla yer bulamıyordu. Sadece çıkıp odaya kapanmak geliyordu içinden ama bu seferde işlerden kaçıyormuş gibi görünmek işten bile değildi. Yani ne yapsa kendini rahat ve huzurlu hissedebileceği bir yere ait olamıyordu.