Mad - Texting

♠️ 11 ♠️

Anonim: Mila? (09.26)

Anonim: Nerdesin?(09.26)

Anonim: Yakındaki bütün parklara baktım hiç bir yerde yoksun. (10.03)

Anonim: Korkuyorum güzelim. (10.03)

Anonim sıkıntıyla elini saçlarından geçirdi. Hiç bir yerde yoktu. Sevdiği sevmediği her yere bakmıştı. Yeni bulmuşken tekrar kaybolmasını istemiyordu. Onu seviyordu. Kendine bir şey yapmış olamazdı herhalde. Yapmamalıydı, yapmazdı. Yavaşça arka kapıyı açtı ve eve girdi. Bütün odaları kontrol etmesine rağmen Mila'yı bulamadı. Çalan telefonunu hızla cebinden çıkarıp arayana baktı. Mila arıyordu!

"Alo güzelim nerdesin?" Endişeli sesi Mila'nın kulağına vardığında ufak bir gülümseme belirdi gözyaşlarının arasında.

"Nerede olduğumun ne önemi var ki?" dedi kız yattığı sahil kenarında. Öylece uzanmıştı umarsızca. Sesinden ağladığı anlaşılıyordu.

"Mila ne oldu? Neden ağlıyorsun? Allah kahretsin neden evden çıkıyorsun ki!" Cenkay sesinin yükseldiğinin farkındaydı ama korkuyordu. Ağlamasını istemiyordu sevdiği kızın.

"Çok kötüyüm Cenkay." Burnunu çeken kız saatlerdir buradaydı. Soğuk asfalt hasta olmasına sebep olacaktı belkide.

"Güzelim hadi nerede olduğunu söyle gelip seni kollarımın arasına alayım." Sırtını duvara yaslayıp yere çöktü çocuk. Ne olduğunu deli gibi merak ediyordu. Her şey çok güzeldi bir anda ne olmuştu?

"Sahil kenarındayım." Fısıltı gibi gelen sese karşılık gülümsedi Cenkay. Şimdi gidip onu kollarının arasına almanın düşüncesi bile güzeldi. "Telefonu kapatma olur mu meleğim, geliyorum hemen." diyen Cenkay'ın sesiyle gözlerini kapattı Mila. "Bekliyorum."

♣️

Sahil kenarına varan Cenkay'ın gözleri hızla Mila'yı aradı. Yerde yatan kızı gördüğünde hızla oraya yürüdü. Kız ayak sesleriyle kızarmış gözlerini çocuğa çevirdi. Çocuk yanına diz çöküp kızı kollarının arasına alıp yerden kaldırdı. Bir banka yavaşça oturdu kız kucağındayken. Kız kafasını çocuğun boynuna gömüp derin derin nefes almaya başladı.

"Anlatmak istersen dinlerim biliyorsun." Çocuğun sesini duyan kız tekrar burnunu çekti. "Şimdi değil Cenkay, şimdi değil." Sesi boğuk çıkmıştı. Çocuk onu bu kadar yakınında hissetmenin güzelliğini yaşıyordu. Nefesini boynunda hissediyordu ve bu tarif edilemezdi. Elleri sırtındaydı ve bu bir rüya gibiydi.

Akşam olana kadar ıssız sahilde oturmaya devam ettiler. Mila tek bir saniye bile kafasını kaldırmadı bu zamana kadar. En sonunda kafasını kaldırdı ve elleriyle yüzünü ovaladı. Cenkay'ın kucağından inme zorunluluğu hissedip yanına kaydı. Kafasını eğip ellerine bakmaya başlayan Mila ne diyeceğini bilmiyordu. Cenkay'ın nefesini saçlarının arasında hissedince ürktü. "Bir daha böyle kaybolma." Duyduğu fısıltıyla gülümsedi kız. Artık eve gitme zamanıydı.

♣️

Rabbi sana geliyorum ehehehe. Çok yakınlar kıskandım o yüzden kavga ettircem banane. Neyse gidip şunları kavga ettireyim.