Mad - Texting

♠️ 13 ♠️

"Bana babamın yaşadığını söyledi."

Söylediğim şeyle Cenkay bir süre sustu. Ne diyeceğini bilmiyordu büyük ihtimalle. Sonra neden dudakları tekrar saçlarımda gezindi.

"Biliyor musun? Bende annesiz büyüdüm. Babam vardı ama başka bir kadınla evlenmişti annemden sonra. Banada her hafta yüklü bir harçlık verip burda yaşattı. İntihar etmeyi düşündüm. Ama bir gün seni gördüm. Sesin çıkmıyordu benim gibi, haksızlığa uğradığında sesini çıkaramıyordun. Seni araştırdım Mila. Bana benziyordun. Seni sahiplenme duygusu kapladı bütün bedenimi. Seni tanıdığımdan beri annemin yokluğunu hissetmedim hiç. İyi ki varsın güzelim."

İçimde yayılan tuhaf bir his ona bakmak zorunda olduğumu hissettirdi. Geri çekilip yüzüne baktım. Gözleri hafiften kızarmıştı.

"Bir gün seni çok üzersem?" diye mırıldandım.

"Burdan giderim ve benden bir daha haber alamazsın."

Söyledikleri içimde garip bir dalga halinde yayılırken göğsüne geri yaslandım.

"Sen sevilmeyi en çok hakeden kişisin Cenkay." Gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Bütün gün boyunca ilk defa kokusu gelmişti burnuma. Yayılan çikolata kokusuna karşı gelemedim ve uykuya daldım.

♣️

Sabah uyandığımda yatağımdaydım ve Cenkay yanımda değildi. Ayağa kalkıp evi gezdim. Hiç bir yerde yoktu.

Mila: Nerdesin? (09.34)

Bekliyordum ama mesajımı görmüyordu.

Mila: Bir saat oldu merak etmeye başladım. (10.35)

Saatler geçmişti ama ne ses vardı ne seda.

Mila: Bir şey mi oldu neden bir anda kayboldun? Gerçekten merak etmeye başladım Cenkay.

Rehbere girip aramaya başladım. Uzun uzun çaldı ama açmıyordu. Tanımıyordum da onu. Nereye gidebilir tahmin edemiyordum. Telefonu yatağa fırlatıp gözlerimi kapattım.

3 gün sonra

Mila: Üç gün oldu hala yoksun.

Mila: Seni özledim Cenkay.

Mila: Ama anlamıyorum.

Mila: Neden bir anda gittin anlamıyorum.

O an aklımdan onunla son günümüzde konuştuklarımız geçti.

"Burdan giderim ve benden bir daha haber alamazsın."

Bir şey yapmıştım ama ne? En son göğsünde uyuyakalmıştım ne yapmış olabilirdim ki? Aklıma gelen fikirle hemen telefonu elime aldım. Çok eski bir arkadaşım vardı. Cenkay'ın numarasını verip nerede olduğunu öğrenecektim.

♣️

Nerede olduğunu öğrenmiştim. Bir dağ evinden almıştık sinyali. Öğrendiğim gibi hazırlanıp bir taksiye bindim ve oraya gitmeye başladık. Dağ evinin önüne geldiğimde parayı ödeyip indim ve evin önünde durup bir süre evi inceledim. Boyası yıpranmış duvarları yinede evin güzelliğini bozmuyordu. Bahçesi büyüktü ve her yeri ağaç doluydu. Evin kapısına doğru yürüdüm ve önünde durup kapıya sertçe vurdum. Onu bir anda açıklama  yapmadan gittiği dövecektim. Kapıyı açtığında onu inceledim. Üç günde ne kadar değişmişti!

Göz altı morlukları çıkmıştı ve yüzü sapsarıydı. Gözleri kızarmıştı ve boş bakıyordu.

"Güzelim?" diye mırıldandı. Sonra bir anda toparlayıp boğazını temizledi.

"Senin burada ne işin var Mila?"

Elimi göğsüne koyup ittirdim ve içeri girmesini sağladım.

"Burada ne işim mi var?" Tekrar tekrar iktirdim. "Sana güvenmiştim." Yüzümden akan yaşları hissediyordum. "Aile sevgisini  sende bulacağımı düşünmüştüm." Boğazımdan bir hıçkırık kaçtı. "Ama bir anda hiç bir şey yokken gittin." Sırtı duvara yaslanmıştı artık. Kafamı göğsüne yaslayıp bütün vücudumu onun üzerine verdim. "Neden gittin?" Artık tamamen ağlıyordum. Buraya onu dövmeye gelmiştim ama bu halini görünce yapamamıştım. Canım yanıyordu ve bu onun suçuydu. Meraktan ölmüştüm hiç bir haber vermeden gitmişti.

"Biri olduğunu bana söylemeliydin."

Duyduğum şeyle kafamı kaldırdım. Çatık kaşlarımla yüzüne bakıyordum. "Ne?" Beni vücudundan uzaklaştırdı. "Hayatında biri olduğunu söylemeliydin."

"Hayatımda senden başkası yok aptal." Kaşları çatıldı. "Burak kim o zaman ha?" Açık kalan ağzımla yüzüne bakıyordum. Kafasını sağa sola hızla salladı ve geri gitti.

"Bana söylemeliydin Mila. Bana umut vermemeliydin."

Sesimin çatlak çıkmamasını umdum. "Burak benim ölen kardeşim."

♣️

Bitti. Bu kitabı çok uzun yazmıcam. Yirminci bölümde yada yirmi beşinci bölümde bitiriyorum. Belki okuma ve yorum artarsa kararım değişir ama sanmıyorum.