Mishandeld

Hoofdstuk 23

"Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed waar ik moet beginnen...", vertel ik Manon eerlijk. "Bij het begin.", antwoord ze met een glimlach op haar gezicht. Ik glimlach terug en weet dat ik het moet hebben over de mishandelingen en over waar ik nu woon, dat maakt het lastig. Zal ze boos worden? Vraag ik mezelf af.

Manon legt haar hand op mijn schouder en knikt naar me als teken dat ik het haar kan vertellen. Ik vertel haar over mijn thuissituatie, dat mijn ouders mijn zusje en mij mishandelden, dat het zo erg is geworden dat mijn zusje naar het ziekenhuis moest. "Er is toen onderzocht of er sprake was van kindermishandeling, daarom zijn we toen allebei uit huis geplaatst.", vertel ik haar en ik haal diep adem. Ik zie dat Manon me geschrokken aankijkt en niet weet wat ze moet zeggen. "Nu woon ik voorlopig ergens anders.", vertel ik dan verder.

"Waar woon je nu dan?", weet Manon na een lange stilte aan me te vragen. Ik slik en vertel haar dan dat ik bij Jens woon nu. "Jens als in, de Jens van onze school?", vraagt Manon meteen. Ik knik en kijk naar mijn handen. Ik wist niet wat ik moest doen, wat Manon nu denkt en wat ze ervan vindt. "Ik begrijp het als je boos bent, ik had het veel eerder moeten zeggen. Maar ik durfde het niet, mijn ouders zouden echt boos worden als ze erachter kwamen dat ik het jou had verteld. Dan was ik degene die in het ziekenhuis lag...", zeg ik tegen Manon terwijl er tranen over mijn wangen rollen. Manon slaat haar armen om me heen en wrijft zachtjes over mijn rug.

"Het is niet erg Renske, ik snap je volkomen... Ik had alleen gehoopt dat ik er voor je kon zijn.", fluistert Manon zachtjes tegen me. Ik knik en ga rechtop zitten. "Ik had het je eerder moeten vertellen, jij kunt er niks aan doen. Maar ik heb nog wat anders wat ik wilde vertellen. De reden dat ik hier ben is niet alleen om je te vertellen over wat er allemaal aan de hand is geweest thuis enzo... Nu dat ik bij Jens woon, leef ik heel anders en dat is ook logisch. Maar op de een of andere manier werd ik wakker met een grote blauwe plek op mijn pols. Jens en Jake doen heel geheimzinnig over iets dat met mij te maken heeft en ze hebben allebei een potje met dezelfde soort pillen in hun nachtkastje liggen.", ratel ik in een stuk door. Ik sla het stuk van het touw wat ik heb gevonden en de herinnering die ik kreeg over. Dat kon niet waar zijn, houd ik mezelf voor. Ik pak het potje pillen uit mijn tas en laat Manon het potje zien. Ze leest de informatie die op de achterkant van het potje staat en zoekt naar meer informatie op haar telefoon.

"Kijk, het zijn slaappillen. Ze zorgen onder andere ook voor geheugenverlies. Maar de poedervorm zorgt voor misselijkheid en duizeligheid.", zegt Manon terwijl ze me mee laat lezen op de site die ze gevonden had. "Maar waarom hebben ze die pillen dan? Het is logisch natuurlijk als je ze hebt als je niet kan slapen, maar het is te toevallig dat ze die allebei hebben. Wat moet ik nu doen dan?", vraag ik aan Manon. Ze haalt haar schouders en legt haar telefoon weg. "Daar moeten we achter zien te komen.", zegt Manon dan nog. Ik knik en kijk dan op mijn telefoon. Ik zie dat ik een paar gemiste oproepen heb van Jens en Jake.

"Wat is er?", vraagt Manon als ik diep zucht. "Jens en Jake hebben me gebeld.", vertel ik haar. "Waarom?", vraag Manon. "Eigenlijk zou ik bij Jake blijven slapen, maar zijn ouders kwam thuis en zij wilden niet dat ik bleef. Ofja, dat zeiden ze niet, maar dat bedoelden ze wel. Toen heb ik tegen Jake gezegd dat ik naar huis ging. Waarschijnlijk heeft hij toen met Jens gebeld ofzo en ik ben nu dus niet bij Jake en ook niet bij Jens.", leg ik aan haar uit. "Tja, dat is hun eigen schuld... Grote kans dat ze je zo komen halen dan of niet? Als ze weten dat je hier bent?", zegt Manon. Ik knik en besluit om mijn telefoon uit te zetten.

Het was ondertussen al veel later en daarom besloten Manon en ik om te gaan slapen. Morgen moesten we gewoon weer naar school en zou ik na school weer terug moeten, Casper had gezegd dat we waarschijnlijk uit eten zouden gaan. Als ik er dan voor zou zorgen dat ik niet naast Jens zat, zou ik de avond nog wel doorkomen.

Manon geeft me een kussen aan en ik kruip onder dekens die op het matras zijn neergelegd. Er spoken verschillende gedachten door mijn hoofd over de volgende dag, maar ik ben zo moe dat die gedachten al snel vervagen en ik in een diepe slaap val....

"Renske, wakker worden. We moeten zo naar school.", hoor ik Manon zeggen terwijl ze me zachtjes aanduwt. Ik wrijf in mijn ogen en bedenk me dan dat ik alles aan haar heb verteld gister. Het geeft me een goed gevoel en nu weet ik dan ook dat ik er niet alleen voor sta. 
Ik ga rechtop zitten en gooi de dekens van me af. Ik kleed me om en voel me fitter dan normaal.

We lopen samen naar beneden en daar zitten de ouders van Manon al te ontbijten, het perfecte gezin, denk ik bij mezelf. Manon had ouders die van haar hielden, alles voor haar over hadden en gewoon perfect waren. Ik ga op een stoel zitten en smeer een broodje met boter en kaas. Ik schenk een glas melk in en begin met eten.  De ouders van Manon staan na een paar minuten op en vertrekken even later naar hun werk. Manon en ik ruimen samen de tafel af en maken ons dan klaar voor school. We hadden nog een half uur en dan moesten we op school zijn. 

Als we dan beiden klaar zijn, lopen we naar beneden en vertrekken we naar school. Ik was te voet bij Manon aangekomen en dus ging ik bij haar achterop de fiets zitten. 

Als we op school aankomen zie ik de auto van Jake al staan. Ik was benieuwd hoe het vandaag zou gaan op school. Het voelde in ieder geval al fijn dat ik bij Manon de nacht had doorgebracht. Dat had me een veilig gevoel gegeven.

De bel ging en we liepen naar de eerste les, Engels... De les waar ik nu juist geen zin in had. Meneer Driessen stond al in het lokaal op ons te wachten en dat was een teken dat hij weer iets te vertellen had. Ik was benieuwd wat hij ging vertellen en dus ging ik maar meteen ergens zitten en wachtte ik geduldig af totdat de rest van de klas binnenkwam.

Toen iedereen er was en meneer Driessen net de deur dicht had gemaakt, klopte er iemand op de deur. De deur werd opengemaakt door een meisje met lang blond haar en ze had net een knoopje teveel open van de blouse die ze droeg. "Oh, ik wilde net beginnen.", zegt meneer Driessen dan. De hele klas begint te fluisteren over het meisje en kijkt haar vragend aan.

"Nou jongens en meiden dit is Sophie. Zij zit vanaf vandaag hier op school en komt bij jullie in de klas. Misschien dat ze zelf ook nog even wat wil vertellen?", zegt meneer Driessen terwijl hij naar Sophie kijkt. "Nou, ik ben Sophie, 19 jaar en ik ben vorige week hiernaartoe verhuisd en vanaf vandaag zal ik hier dus beginnen.", zegt Sophie terwijl ze vervolgens plaats neemt voorin aan een van de lege tafeltjes. 

De hele klas bleef over haar fluisteren terwijl meneer Driessen met de les begon. Mijn gedachten bleven hangen bij Jake en Jens en wat ik na school zou gaan doen...