Mishandeld

Hoofdstuk 25

Als we het schoolplein oplopen zie ik dat Jens en Jake nog steeds buiten staan. Zonder naar ze te kijken, lopen Manon en ik snel naar binnen. Jens en Jake lopen ook naar binnen, maar Manon en ik schenken er geen aandacht aan. "Renske vergeet je niet om na school meteen naar huis te komen? We gaan namelijk uit eten.", zegt Jens terwijl hij voor ons komt staan. Ik knik naar hem en zeg dat ik op tijd thuis zal zijn. Ik negeer Jake zijn blik en loop samen met Manon verder naar de klas.

Er zijn al een paar leerlingen terug en ik vraag of Wilma even tijd voor me heeft. Ze loopt met me mee en ik vertel haar dat ik er klaar voor ben om de klas te vertellen over mij thuissituatie. Wilma knikt uitbundig en zegt dat het geen probleem is om dit met de klas te delen. Ik loop de klas weer binnen en ga naast Manon zitten en knik naar haar. Na tien minuten is de klas weer terug en kondigt Wilma aan dat ik wat te vertellen heb. Manon knijpt zachtjes in mijn arm als teken dat het wel goed komt. Ik ga voor de klas staan en zie dat de klas nieuwsgierig is naar wat ik te vertellen heb. 
"Nou.... Zoals jullie weten heb ik laatst tijdens Engels niet echt goed gereageerd op jullie vragen.. En daar zit een reden achter.. Het is namelijk zo dat ik sinds een tijdje in een pleeggezin woon. Thuis liep het niet goed, eerst is mijn zusje overgeplaatst naar een gezin en daarna ik pas. Het is ook nog niet duidelijk of ik in de pleeggezin kan blijven of dat ik weer terug naar huis moet. Ik vond het moeilijk om dit met jullie te delen, nu nog steeds, maar het werd tijd dat jullie ook op de hoogte zijn hiervan. Zeker omdat ik nu bij Jens, Casper en Kevin woon. Hun ouders hebben mij in het gezin tijdelijk opgenomen en als mijn gips eraf zou gaan, eigenlijk pas over 2 weken, zou ik te horen krijgen of ik weer terug naar huis toe moet of dat ik daar blijf wonen.", vertel ik aan een stuk door. Ik merk dat ik tril van angst, niet alleen de angst dat ik dit vertel, maar ook angst voor de reacties die ik zal gaan krijgen van de klas en van de rest van de school. Had ik het niet eerst met Jens, Casper en Kevin moeten bespreken? In ieder geval met Casper? Met Kevin misschien ook nog wel? 

Ik kijk rond en zie allemaal gezichten van ongeloof mij aan kijken. Anderen kijken met medeleven naar me en ik zie dat Manon naar me knikt dat alles goed is.

"Ik weet niet of jullie nog vragen hebben of iets?", vraag ik na een tijdje aan de klas. Ik zie veel klasgenoten twijfelen en dan steekt Max toch zijn vinger op. Max degene waar de vragen over mijn thuissituatie allemaal begon. Ik knik naar hem dat hij zijn vraag kan stellen en hij vraagt aan me of ik wil vertellen waarom ik uit huis geplaatst ben. Ik hoor een paar zuchten in de klas tegenover Max, terwijl ik weet dat veel klasgenoten zich dit ook afvragen. "Thuis werd ik mishandeld, geslagen, geschopt....", vertel ik zachtjes en ik kom niet meer uit mijn woorden. De tranen rollen over mijn wangen. De angst, het verdriet, de pijn.. Het komt er allemaal uit. Tot mijn verbazing staat Max dan op en loopt naar me toe. Hij geeft me een knuffel en zegt dat ik er wel bovenop kom, dat wat er ook gebeurd hij erachter staat. Het lijkt alsof de rest Max zijn voorbeeld volgt, want ineens staan de rest van mijn klasgenoten ook op en lopen dan ook naar mij toe. De een geeft een knuffel en de ander vertelt me dingen waar ik weer een goed gevoel van krijg. 

Tien minuten staan we daar dan met de hele klas. Iedereen is geschrokken van de situatie en praat erover met elkaar. Dit was immers ons laatste uur en ik zag ook dat Wilma geraakt was door wat ik verteld had. Na tien minuten zegt Wilma dan ook dat we mogen gaan en langzaam stroomt de klas leeg. Uiteindelijk blijven Wilma, Manon, Max en ik nog over in het klaslokaal. Ondertussen zijn mijn tranen al gedroogd en voelen mijn ogen wel nog dik aan. Ik geef Manon nog een dikke knuffel als ik zie dat zij ook gehuild heeft.

"Ondanks alles, vind ik het knap dat je dit aan de klas hebt verteld. Ik had het niet nagedaan als ik in jou situatie stond.", zegt Wilma tegen me terwijl ze een hand op mijn schouder legt. Ik knik glimlachend naar haar en zeg dat ik maar eens richting huis moet gaan. Max en Manon knikken instemmend en we lopen samen richting de fietsenstalling. Als Max en Manon de fiets gepakt hebben bedank ik ze nogmaals dat ze gebleven zijn en dat ze me zo goed geholpen hebben. "Zal ik je thuis afzetten?", vraagt Manon aan me. "Nee, dat hoeft niet. Ik breng haar wel.", zegt Kevin die de fietsenstalling binnen komt lopen. Ik kijk hem verbaasd aan en knik naar Manon dat het goed is. Ik geef haar nog een knuffel en ook Max bedank ik nog een keer.

Kevin en ik lopen richting de auto en als we in de auto zitten vraagt hij meteen waarom ik het verteld heb zonder met hem te delen. Ik zucht diep en kijk Kevin moe aan. Ook dit nog... Denk ik bij mezelf. "Ik heb er niet bij nagedacht om het jullie ook te laten weten, dat had ik misschien wel moeten doen ja.", zeg ik tegen hem. "Ja, nee, tuurlijk. Daar heb je niet aan gedacht, omdat je alleen maar aan jezelf denkt misschien. Jij bent het slachtoffer, jij bent zielig,  jij moet aandacht hebben. Alles waar je aan kan denken is aan jou 'zielige' leven, je ziet niet eens meer wat er om je heen gebeurd. Je denkt dat het fantastisch is om bij ons te wonen, maar eigenlijk.... Hoe vaak zie je onze ouders, hoe vaak zijn ze überhaupt thuis? Ja precies, nooit. Maar dat heb jij niet door. Je vertelt dat je bij ons woont en dat je het geweldig vindt tegen iedereen. Wie zit er uiteindelijk mee opgescheept? Wij ja!", zegt Kevin terwijl hij met volle vaart door de straten richting huis rijdt.  
Ik kijk recht voor me en knik dan. "Je hebt gelijk Kevin, ik had het moeten bespreken met jullie. Nu heb ik alleen aan mezelf gedacht, ik weet dat het bij jullie thuis ook niet goed gaat. Maar jullie sluiten mij buiten en zeggen niet wat er allemaal aan de hand is. Jullie zijn allemaal super geheimzinnig, vertellen nooit waar jullie ouders zijn en ik moet dat allemaal maar accepteren of wat?!", vraag ik dan boos aan hem. "Ik heb hier niet om gevraagd en ik weet ook niet hoe lang het nog duurt dat ik bij jullie woon. Maar de tijd dat ik bij jullie woon wil ik gewoon geen gezeik hebben en gewoon duidelijkheid hebben over wat er allemaal gebeurd. Nu gebeurd dat niet en dan word je wel boos als ik 1x geen rekening met jou houd.", voeg ik er nog aan toe.

Ik kijk naar Kevin en hij knikt kort naar me. De hele rit naar huis zegt hij niks meer en als we thuis zijn houdt hij me tegen als ik uit wil stappen. "Je wilt niet weten wat er gaande is thuis. Geloof me. Houd je erbuiten.", zegt hij tegen me waarna hij uit de auto stapt en naar binnen loopt...